Διαμαντόπουλος: «Δε θα ξεχάσω ποτέ το δέος που ένιωσα όταν μπήκα στο “Αλεξάνδρειο” για να παίξουμε με τον Άρη…»

Ο φόργουορντ του ΠΑΟ Κουκάκι (Α’ ΕΣΚΑ), αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του και να βάλει τέλος στην πλούσια καριέρα του σε ηλικία 40 ετών και φιλοξενήθηκε στο Web Radio της ΕΟΚ, μιλώντας μεταξύ άλλων για τα μαθήματα που πήρε απ’ όλη την μπασκετική του πορεία.

Αναλυτικά όσα είπε ο Σπύρος Διαμαντόπουλος:

Για τα μαθήματα που πήρε απ’ την όλη μπασκετική του πορεία: «Η κάθε κατηγορία και το κάθε space της πορείας μου είχε τα δικά του μαθήματα, δε μπορώ να πω ότι στην ΕΣΚΑ έμαθα περισσότερα απ’ τη Basket League ή την Α2. Το κάθε επίπεδο που αγωνίστηκα είχε τα δικά του μαθήματα, τις δικές του δυσκολίες και ομορφιές. Δε θα ξεχάσω το δέος που ένιωσα όταν μπήκα στο «Αλεξάνδρειο» να παίξουμε με τον Άρη και είδα ψηλά τα λάβαρα των πρωταθλημάτων και των ευρωπαϊκών που έχει κατακτήσει ο Άρης, τη φανέλα του Γκάλη, όλο αυτό το vibe που έβγαζε αυτό το γήπεδο. Θυμάμαι ότι το βράδυ που μέναμε στο ξενοδοχείο δε μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου, έτρεμα που ήξερα ότι απλά θα πατήσω αυτό το γήπεδο, όχι που θα παίξω. Ήταν τρομακτικό το δέος. Απ’ την άλλη, έχω παίξει στη Β’ ΕΣΚΑ στα γενέθλια μου στις 22:30 και μπορώ να πω ότι κι εκείνη τη μέρα χαμογελούσα που θα έμπαινα στο γήπεδο να παίξω. Το μάθημα της ΕΣΚΑ ήταν ότι, επειδή τα ματς είναι στις 21:30-22:00, θα έπρεπε πάντα να γυρίσεις στο σπίτι σου γύρω στις 12-12.30 το βράδυ, να προσπαθήσεις να ηρεμήσεις για να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις ξανά στις 7 το πρωί για να πας δουλειά. Αυτό ήταν ένα σκληρό, αλλά και ρομαντικό μάθημα».

Για τις λίγες ομάδες στις οποίες έπαιξε: «Στα 22 μου χρόνια έπαιξα σε μόλις 5 ομάδες. Αν βγάλουμε έξω την πρώτη μου ομάδα, έχω αλλάξει τέσσερις ομάδες. Αυτό είναι και καλό και κακό. Στα δικά μου μάτια σημαίνει ότι δεν πήγα σε περισσότερες ομάδες, άρα ίσως είχα λιγότερες εικόνες, αλλά ήταν καλό γιατί αποδεικνύει ότι οι επιλογές που έκανα ήταν σωστές, αφού πάντα οι ομάδες μου ήταν ομάδες με πλάνο, που με «αγκάλιαζαν» και τις «αγκάλιαζα», που φτιάχναμε κάτι καλό και στο τέλος της χρονιάς ήθελαν και ήθελα να μείνω».

Για το αν έχει συνειδητοποιήσει ότι σταμάτησε το μπάσκετ: «Τα συναισθήματα είναι πολύ συγκεχυμένα αυτήν τη στιγμή μέσα μου. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη ότι δε θα είμαι πλέον αθλητής όπως ήμουν τα τελευταία χρόνια. Επειδή, όμως, είμαι στα 40 μου πια και κάπως τα συναισθήματά μας μπορούμε να τα κοντρολάρουμε σε αυτήν την ηλικία, νομίζω πως σιγά-σιγά θα καταλαβαίνω ότι ξεκινάει η επόμενη μέρα για ‘μένα».

Για το αν είχε ξανασκεφτεί στο παρελθόν ν’ αποσυρθεί: «Το καλοκαίρι του 2019 όταν σταμάτησα απ’ τον Αμύντα για επαγγελματικούς λόγους είχα πει ότι δε θα παίξω άλλο. Πραγματικά είχα πάρει την απόφαση αυτή, αλλά είδα ότι ήταν δύσκολο να «ξεριζώσω» από μέσα μου το μπάσκετ στα 36 μου τότε και έβλεπα ότι κάτι με «τρώει». Τυχαία γνώρισα κάτι παιδιά σε κάτι καλοκαιρινά μονά που παίζαμε στη Βουλιαγμένη, τον Γιώργο Σιδερή και τον Ηλία Καμπέρη, που ήταν αυτοί που με έπεισαν να πάω στο Κουκάκι. Μου είπαν να πάω εκεί για να κάνω λίγο πιο ομαλά τη μετάβαση και είπα ότι θα πάω για ένα χρόνο, να παίξουμε Β΄ΕΣΚΑ και να τελειώσω. Επειδή όμως ήταν τόσο όμορφη παρέα, πετυχαίναμε πράγματα και ακουγόμασταν λίγο περισσότερο στο αθηναϊκό μπασκετικό κοινό, πάντα ανέβαλα την απόσυρσή ένα χρόνο. Το «παίξε ένα χρόνο» ακόμα έγινε ουσιαστικά «παίξε 4 χρόνια ακόμα» και φτάσαμε τώρα στο Μάιο του 2023 όπου αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή να κρεμάσω οριστικά τα παπούτσια μου».//Τ.