Είχα τη στιγμή μου με τους μεγάλους!

Οι πραγματικά μεγάλοι είναι εκείνοι που δίνουν αξία στην ύπαρξη όλων, ακόμα κι εκείνων που θεωρούν τον εαυτό τους μικρό ή αόρατο ή ακόμα και ασήμαντο. Βλέπεις τον Ράφα Ναδάλ, έναν κολοσσιαίο αθλητή, να περνά από την μεικτή ζώνη, να μιλά και να χαμογελά σε όλους. Παρά το γεγονός ότι ήταν εμφανώς κατάκοπος. Τον Τέιλορ Φριτς να στέκεται αγόγγυστα να βγάλει μια σέλφι με τον οπερατέρ της πορτογαλικής τηλεόρασης. Μια -κατά τα άλλα- εκνευριστική συνήθεια, κάποιος να θέλει να σε κάνει κομμάτι την προσωπικής του ατζέντας που μοιράζεται με ομοίους του στον μακρόκοσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Την Καρολίν Γκαρσιά να σου χαμογελά και να σου απευθύνεται στα αγγλικά, αισθανόμενη την ειλικρινή ανάγκη να επικοινωνήσει με τον ενδεδειγμένο τρόπο μαζί σου. Όχι, δεν είναι όλοι οι Γάλλοι μπλαζέ.

Κι αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος στις μεικτές ή στις απλές ζώνες της -για παράδειγμα- ελληνικής σούπερ λίγκας. Γιατί ο τάδε ποδοσφαιριστής της τάδε ομάδες αρνείται να ανταποκριθεί στο ευγενικό σου κάλεσμα, ακόμα κι αν αποτελεί συμβατική του υποχρέωση; Πριν μερικούς μήνες υπεύθυνος Τύπου ομάδας από την περιφέρεια μου είπε το -γνωστό- μυθικό και αμίμητο: «Δεν θέλει κανένα παιδί να μιλήσει. Ε, έχασαν κιόλας…». Να μίλαγαν κιόλας, σκέφτηκα και συνέλαβα τον εαυτό μου να διασκεδάζει με το τόσο γελοίο αδιέξοδο.

Γνωρίζω ότι είναι μίζερο να έχεις μπροστά σου τον Ντζόκοβιτς και να σκέφτεσαι τα αφεντικά των κλισέ που «…βλέπουν κάθε παιχνίδι ξεχωριστά». Από την άλλη συνειδητοποιώ ότι είναι λογικό, όταν πατάς με το ένα πόδι στην μια όχθη και με το άλλο στην άλλη να σου επιτίθενται τόσο άστοχες σκέψεις. Αυτή η όχθη πέρα από τον Σηκουάνα είναι ψυχοθεραπευτική. Αισθάνεσαι ότι η δουλειά σου αποκτά λογική και κυρίως αξία. Ο αθλητής (πρέπει να) παίζει για τον κόσμο. Ο δημοσιογράφος (πρέπει να) εκπροσωπεί, επίσης, τον κόσμο. Αμφότερες οι πλευρές (πρέπει να) έχουν μια συμμαχία και συνεργασία για χάρη του κόσμου. Δεν είναι στο επίκεντρο ούτε ο αθλητής ούτε πολύ περισσότερο ο δημοσιογράφος. Στο επίκεντρο είναι ο κόσμος. Αυτός καταναλώνει το θέαμα και εμμέσως ή αμέσως χρηματοδοτεί αυτή τη βιομηχανία. Οι μεγάλοι το ξέρουν και θεωρούν υποχρέωσή τους να είναι προσιτοί. Στην παράσταση δίνουν την ψυχή τους και στο χειροκρότημα το μεγαλύτερο χαμόγελό τους. Όμως, το πλήρες πακέτο περιλαμβάνει την ανάγκη να σταθούν δίπλα μας, να μπλεχτούν ανάμεσά μας και να μας χαρίσουν λίγη από την λάμψη τους.

Να μας κάνουν να αισθανθούμε σπουδαίοι. Όπως μου είπε χαρακτηριστικά φίλος, «να έχουμε τη στιγμή μας μαζί τους». Είχα τη στιγμή μου με τον Ζβέρεφ, τον Ναδάλ, τον Στεφ, την Γκαρσιά, την Σβιτολίνα, την Σβιόντεκ, την Μαρία και μερικούς ακόμα μεγάλους. Παλιότερα με τον Έντουαρντς, τον Σοτομαγιόρ, τον Φέντερερ, τον Ελ Γκερούζ και τόσους άλλους. Κανείς δεν με απέφυγε. Όλοι μου χαμογέλασαν. Κανείς δεν αρνήθηκε να μοιραστεί στις σκέψεις του μαζί μου όταν του το ζήτησα εντός πλαισίου. Ούτε μια χυλόπιτα. Βεβαίως στην άλλη όχθη υπάρχει πάντα η σούπερ λιγκ!

Χρήστος Σαράντος