«Ένιωσα σαν να μπήκε κάποιος μέσα μου και μου άρπαξε το δικαίωμα στο να ονειρεύομαι το αύριο»

Κίνητρο και στήριγμα στην προσπάθειά της είναι τα δυο της παιδιά και οι δικοί της άνθρωποι που είναι κοντά της για να της δίνουν κουράγιο τις δύσκολες στιγμές που εκείνη το χάνει!

Η Ειρήνη διαγνώστηκε στα 38 της με καρκίνο στον μαστό.

«Έκανα ψηλάφηση μόνη μου κάθε μήνα στα πλαίσια της πρόληψης και ένα βράδυ το έπιασα. Δυο μήνες πριν δεν είχα τίποτα. Την επόμενη μέρα πήγα και έκανα εξετάσεις, μου σύστησαν μια γιατρό στον Άγιο Σάββα, μου έκαναν εισαγωγή και έπειτα ολική μαστεκτομή. Μετά το χειρουργείο αφού αφαιρέθηκε ο μαστός και η βιοψία στον λεμφαδένα ο οποίος ήταν καθαρός, ξεκίνησαν τα χειρουργεία αποκατάστασης και οι χημειοθεραπείες».

Έκανε 7 χημειοθεραπείες στα πλαίσια της πρόληψης. Την επόμενη χρόνια έκανε προφυλακτική μαστεκτομή στο άλλο στήθος, ενώ την τρίτη χρόνια, τρίτο χειρουργείο για να μπουν οι σιλικόνες.

«Σήμερα, πέντε χρόνια μετά στον ετήσιο έλεγχο είδαμε ότι οι λεμφαδένες από την πλευρά της μασχάλης που ο μαστός είχε το πρόβλημα, είχαν πρόβλημα και τους αφαιρέσαμε γιατί είχαν ακριβώς τον ίδιο καρκίνο. Έκανα πάλι 8 χημειοθεραπείες και τώρα κάνω ακτινοβολίες».

Υπήρχαν στιγμές απόλυτης θλίψης, όπως όταν έσκυψα το κεφάλι μου για να δω ότι λείπει ο μαστός. «Είναι αυτό που λέμε χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, απόλυτος φόβος, δεν έχω ξανά φοβηθεί έτσι, νομίζουμε ότι έχουμε φοβηθεί μέχρι να έρθει αυτό».

Η πρώτη της σκέψη ήταν ότι τα δυο της παιδιά θα μείνουν ορφανά. «Με έπιασε απόλυτος πανικός. Ήρθαν όλα σαν χείμαρρος. Δεν προλάβαινα να σκεφτώ κάτι. Για πότε έγινε το χειρουργείο, να περάσουν οι πόνοι, να ξεκινήσουν οι χημειοθεραπείες, όλα αυτά ήταν σαν μια χιονόμπαλα που κυλάει. Υπήρχαν στιγμές απόλυτης θλίψης, όπως όταν έσκυψα το κεφάλι μου για να δω ότι λείπει ο μαστός. Δεν είχα σκύψει για πολλές μέρες. Με έκαναν μπάνιο, δεν κοιτούσα από κάτω. Όταν το είδα πόνεσα πάρα πολύ, όπως και όταν έπεσαν τα μαλλιά μου. Το ξεπέρασα όταν ξεκίνησα την διαδικασία της αποκατάστασης».

«Υπάρχουν δυο μικρά πλασματάκια, πρέπει να παλέψω»

Κινητήριος δύναμη τα παιδιά της. «Πραγματικά δεν είχα επιλογή. Υπάρχουν δυο μικρά πλασματάκια και πρέπει να παλέψω. Η κόρη μου τότε ήταν 8 και ο γιος μου 6».

Το μεγάλο σφάλμα της ήταν, όπως λέει, που δεν το συζήτησε μαζί τους. «Σαφώς και είχαμε πει ότι ήμουν άρρωστη σοβαρά, ότι θα έπαιρνα δυνατά φάρμακα και θα μου έπεφταν τα μαλλιά. Ποτέ όμως δεν είχαμε αναφέρει την λέξη καρκίνος γιατί τότε έπαιζε στην τηλεόραση ο θάνατος ενός γνωστού ηθοποιού από καρκίνο και δεν ήθελαν να κάνουν τον παραλληλισμό. Αποδείχθηκε τεράστιο λάθος, γιατί η κόρη μου μετά από έναν χρόνο περίπου, εμφάνισε διάφορα σοβαρά προβλήματα στο σχολείο».

Η παιδοψυχολόγος, την παρότρυνε να μιλήσει στην μικρή της κόρη. «Της είπα, κοριτσάκι μου θέλω να σου πω ανοιχτά τι είχα. Έβγαλε μια έντονη άρνηση. Μου είπε δεν θέλω να ακούσω και να μου πεις, ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει. Ήμουν άρρωστη σε κόλλησα και έπαθες αυτό που έπαθες».

Όντως, λίγες μέρες πριν μπει στο χειρουργείο είχε αρρωστήσει γιατί είχε κολλήσει από την μικρή. Το παιδί έναν ολόκληρο χρόνο ένιωθε ενοχές. Ένιωθε πως έφταιγε εκείνη. «Ήταν τραγικό, έπαθα σοκ. Τώρα, την δεύτερη φορά, συζητήσαμε κατευθείαν. Είπαμε, παιδιά η μαμά έκανε μια υποτροπή, το ξέρουμε το σενάριο. Η κόρη μου έκλαιγε και μου έλεγε θα περάσεις πάλι τα ίδια και θα πονάς πολύ. Της απάντησα ότι ξέρουμε πως το τέλος θα είναι καλό. Άσχετα αν εγώ δεν ένιωθα έτσι».

«Αυτό που βιώνω είναι ότι πιο τρομαχτικό έχω ζήσει. Τότε το χειρότερο συναίσθημα ήταν σαν να μπήκε κάποιος μέσα μου και μου άρπαξε το δικαίωμα στο να ονειρεύομαι το αύριο».

Η Ειρήνη ζήτησε για δεύτερη φορά ψυχολογική βοήθεια. Την πρώτη μόλις τελείωσε τις χημειοθεραπείες, ενώ μέχρι εκεί, παραδόξως, όπως αναφέρει ήταν πολύ καλά ψυχολογικά.

«Ένιωσα σαν να μπήκε κάποιος μέσα μου και μου άρπαξε το δικαίωμα στο να ονειρεύομαι το αύριο»

«Μόλις τελείωσα της χημειοθεραπείες, έπεσα τρομερά. Με παρότρυναν οι φίλοι μου και πήγα στο Άλμα Ζωής. Εκεί μου εξήγησαν ότι αυτό είναι φυσιολογικό, διότι όσο δίνεις την μάχη, δεν σκέφτεσαι τι σου συμβαίνει ολοκληρωτικά. Οπότε σου έρχεται μετά σαν σφαλιάρα. Τώρα, με το που το έμαθα, ξεκίνησα (επισκέψεις σε ψυχολόγο) γιατί δεν μπορώ να το παλέψω μόνη. Παράλληλα την πρώτη φορά μίλησα και με μια κοινωνική λειτουργό, η οποία με ρώτησε για τον τρόπο ζωής μου. Αν επιβαρύνω τον εαυτό μου με ευθύνες άλλων. Αν έχω πολύ στρες. Εγώ νόμιζα ότι ήμουν πολύ καλά στην ζωή μου και τελικά με την ψυχοθεραπεία διαπίστωσα ότι είχα όλα τα παραπάνω».

Τότε η Ειρήνη δεν δούλευε και ασχολούνταν με τα οικιακά, ωστόσο πέρναγε «ζόρικα» γιατί ο σύζυγος της, είχε εξάρτηση με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αλλά όλα αυτά τελείωσαν αφότου έμαθε ότι η γυναίκα του αρρώστησε. «Ήταν σαν να έφαγε και εκείνος το χαστούκι του».

Δεν ήταν όμως ο μόνος που τρομοκρατήθηκε καθώς και η Ειρήνη που μέχρι τώρα είχε μάθει να είναι δυνατή είδε τον εαυτό της να λυγίζει στο άκουσμα του καρκίνου! Όπως χαρακτηριστικά λέει στο newsbeast.gr αυτό που βιώνει είναι ο,τι πιο τρομακτικό έχει ζήσει. «Ένιωσα σαν να μπήκε κάποιος μέσα μου και μου άρπαξε το δικαίωμα στο να ονειρεύομαι το αύριο».

Δεν τολμούσε να σκεφτεί κάτι για το μέλλον. Με το που πήγαινε να σκεφτεί τα παιδιά της, σκεφτόταν πως δεν θα είναι εκεί. «Είναι φρικτό να μην μπορείς να ονειρευτείς. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Δεν το είχα νιώσει ποτέ. Πνιγόμαστε με πράγματα που δεν πρέπει. Την πρώτη φορά που έπαθα καρκίνο, αλλάξαμε ρότα, παρ όλα αυτά το μάθημα δεν το  παίρνεις ολοκληρωτικά. Πέρασαν τα χρόνια, νιώσαμε γεροί και ότι πατάμε στα πόδια μας, ωστόσο επαναλάβαμε κάποια πολύ μεγάλα λάθη».

Οι καρκινοπαθείς και τα φάρμακα

Την οδύσσεια των καρκινοπαθών για να προμηθευτούν τα φάρμακα τους στην Ελλάδα μας περιγράφει ανάγλυφα και η Πρόεδρος και ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Καρκινοπαθών, Εθελοντών, Φίλων και Ιατρών Αθηνών Κ.Ε.Φ.Ι., Γραμμάτογλου Ζωή.

«Αυτή την στιγμή υπάρχει πολύ μεγάλη έλλειψη στα φάρμακα στο νοσοκομείο. Όχι ότι δεν υπάρχουν φάρμακα, αλλά τα νοσοκομειακά φαρμακεία δεν έχουν χρήματα για να τα αγοράσουν, ενώ οι εταιρείες δεν τους πιστώνουν. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που το είχαμε όλα τα χρόνια όταν έφτανε ο Σεπτέμβριος, τελείωνε το μπάτζετ στα νοσοκομεία. Πέρσι είχαν καταφέρει και έδωσαν πιο νωρίς κάποια συμπληρωματικά χρήματα και δεν υπήρχε τόση έλλειψη. Αυτή τη στιγμή, το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στο Αττικό, το Λαϊκό αλλά και στη Λάρισα. Πιστεύω λίγο ως πολύ τα πιο πολλά νοσοκομεία θα έχουν πρόβλημα γιατί τελειώνει το μπάτζετ» λέει η κ. Γραμμάτογλου.

Όσον αφορά το μέτρο που έχει εξαγγελθεί ώστε οι καρκινοπαθείς να παραλαμβάνουν τα φάρμακα από τα φαρμακεία της γειτονιάς τους: «Εμείς χαιρετίζουμε το μέτρο σαν ασθενής. Φυσικά και θέλουμε να έρθουν τα φάρμακα στα φαρμακεία της γειτονιάς μας. Θα πρέπει η πολιτεία να βρει τον τρόπο. Εμείς θέλουμε οποία καλύτερη πρόσβαση στα φάρμακα μας, αλλά αυτό πρέπει να το ρυθμίσει η κυβέρνηση με τους φαρμακοποιούς» εξηγεί.

Τέλος, αναφερόμενη στην μεγάλη αναμονή για τις ακτινοθεραπείες: «Προέκυψε το θέμα γιατί έγινε αντικατάσταση των παλιών μηχανημάτων. Δεν έχουν τοποθετηθεί καινούργιες μονάδες και με την υποστελέχωση που έχουν τα νοσοκομεία δεν μπορούν να λειτουργούν από το πρωί μέχρι το βραδυ όπως τα ιδιωτικά για να καλύπτουν τους ασθενείς στις θεραπείες που χρειάζονται. Σίγουρα δεν είναι έξι μήνες, είναι μέχρι τρεις».

Την θεωρώ απαράδεκτη την κατάσταση στα φαρμακεία του ΕΟΠΠΥ, δεν είναι δυνατόν να περιμένεις σε αυτήν την κατάσταση 4 ώρες στην ουρά.

Από την άλλη, η Ειρήνη αναφέρει στο Newsbeast.gr, πως υπήρξε καθυστέρηση για τα χειρουργεία της αποκατάστασης. «Στον Άγιο Σάββα, οι άνθρωποι υπερβαίνουν εαυτόν, για να ανταπεξέλθουν σε αυτό που συμβαίνει. Δυστυχώς τα χειρουργεία της πλαστικής, σαφώς και δεν έχουν την ίδια προτεραιότητα, με αποτέλεσμα η αποκατάσταση να μου πάρει τρία χρόνια. Ήταν ψυχοφθόρο. Το χειρουργείο για την αφαίρεση του όγκου, ήταν άμεσο».

«To 2014 που έκανα τις χημειοθεραπείες, έπαιρνα ένα φάρμακο το οποίο θα συνέχιζα για έναν χρόνο». Υπήρξε  ένα διαδικαστικό θέμα και έπρεπε να πηγαίνει να παίρνει το φάρμακο από το φαρμακείο του ΕΟΠΠΥ. «Είναι τραγικό, να βρίσκομαι σε αυτήν την κατάσταση και να περιμένω 4 ώρες στην ουρά για να εξυπηρετηθώ. Την θεωρώ απαράδεκτη την κατάσταση στα φαρμακεία του ΕΟΠΠΥ. Πρέπει να είσαι οπλισμένος με υπερβολική υπομονή για να το αντιμετωπίσεις». Όσον αφορά το νοσοκομείο είχε πρόβλημα με την πτέρυγα της πλαστικής. «Έβγαινα από το δωμάτιο για να πάω σε μια κοινόχρηστη τουαλέτα με σωληνάκια, τις παροχετεύσεις με τις σακούλες, με πόνους αφόρητους και να πηγαίνω σε τουαλέτα με σπασμένο τζαμί. Είχε βρώμα, ουρά, έμπαινε οποίος ήθελε. Απαράδεκτο».

Η ίδια συμβουλεύει τα άτομα που πάσχουν από καρκίνο. «Να αλλάξουμε τις προτεραιότητες μας. Θεωρώ ότι με τον οποιοδήποτε τρόπο πρέπει να βγάλουμε το στρες από την ζωή μας. Εγώ έχω πείσει τον εαυτό μου ότι, σαφώς έχω κάποια γονιδιακή μετάλλαξη, η οποία όμως πυροδοτείται από μακροχρόνιο στρες. Ελπίζω να πήρα το μάθημα μου και να μην επαναλάβω και τρίτη φορά»

Ψυχραιμία στα πρώτα βήματα και απαραίτητη μια δεύτερη γνώμη, τονίζει η 42χρονη. «Να ακούν πάντα τους γιατρούς και να μην ανοίγει κανείς το Ίντερνετ. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δίκη του πορεία».