Γεωλογικώς δραστήρια η «εν υπνώσει» Αφροδίτη
Ούτε μία ούτε δύο, αλλά 37 ηφαιστειακές δομές εντόπισαν επιστήμονες στην επιφάνεια της Αφροδίτης, του δεύτερου σε απόσταση από τον Ηλιο πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Ολες μοιάζουν να υπήρξαν ενεργές κατά το κοντινό παρελθόν, ενώ κάποιες μπορεί να παραμένουν ενεργές έως σήμερα. Τα νέα δεδομένα ανατρέπουν τη θεωρία που θέλει την Αφροδίτη έναν γεωλογικώς «εν υπνώσει» πλανήτη. Αντιθέτως, αποδεικνύεται ένα πολύ δραστήριο ουράνιο σώμα.
Η έρευνα των επιστημόνων του Ινστιτούτου Γεωφυσικής της Ζυρίχης, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Geoscience, εστιάστηκε σε κάποιες κυκλικές δομές, τις κορώνες, που δημιουργήθηκαν όταν ανάβλυσαν από το εσωτερικό του πλανήτη καυτά πετρώματα «μαρτυρώντας» την τεκτονική δραστηριότητα και τη ροή μάγματος στην επιφάνεια της Αφροδίτης. Μέχρι σήμερα, πολλοί επιστήμονες διατύπωναν την πεποίθηση ότι δεν υπήρχε δραστηριότητα τεκτονικών πλακών στον πλανήτη ανάλογη με αυτή που μεταβάλλει σταδιακά το σχήμα της Γης και ότι από γεωλογικής απόψεως βρίσκεται «εν υπνώσει» για περισσότερα από 500 εκατ. χρόνια.
Οπως, ωστόσο, επισημαίνει η συντάκτρια της σχετικής έρευνας, δρ Αν Γκίλτερ, «η εργασία μας υποδεικνύει ότι μέρος της θερμότητας του εσωτερικού της Αφροδίτης μπορεί ακόμα και σήμερα να διαρρεύσει στην επιφάνεια. Προφανώς, ο πλανήτης δεν είναι ούτε νεκρός ούτε εν υπνώσει, όπως πολλοί πίστευαν».
Προκειμένου να ανιχνεύσουν τις γεωλογικές δομές στην επιφάνεια της Αφροδίτης, οι επιστήμονες ανέλυσαν φωτογραφίες του πλανήτη που είχε λάβει το διαστημικό σκάφος «Μαγγελάνος» της NASA τη δεκαετία του 1990. Ετσι, από τις 133 κορώνες που εντοπίστηκαν, τουλάχιστον οι 37 φαίνεται να υπήρξαν ενεργές τα τελευταία ένα με δύο εκατ. έτη, διάστημα που από γεωλογικής απόψεως ανήκει στο κοντινό παρελθόν. Πολλές από τις 37 κορώνες βρίσκονται σε έναν πελώριο δακτύλιο, στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη. Ανάμεσά τους και μια γιγαντιαία που ονομάστηκε Αρτεμις, με διάμετρο 2.100 χλμ. Ο πλησιέστερος γείτονας του πλανήτη μας, που έχει ελάχιστο μικρότερο μέγεθος, είναι καλυμμένος από νέφη θεϊκού οξέος και οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στην επιφάνειά του είναι τόσο υψηλές, ώστε μπορεί να λιώσουν μόλυβδο.