Για ποια πράγματα να περηφανευόμαστε και για ποια όχι;

Στις μέρες μας πολύ συχνά μπερδεύουμε την αυτοπεποίθηση με την αυτοπροβολή. Σκεφτόμαστε: Γιατί να μην προβάλλω όσα έχω κάνει και πετύχει; Δεν περιαυτολογώ. Απλώς μιλάω για τα όσα έχω καταφέρει με την προσπάθειά μου, τις ικανότητές μου, την προσωπικότητά μου.

Ετσι, οι άλλοι θα με εκτιμήσουν και θα εντυπωσιαστούν με τα επιτεύγματά μου. Δεν θα φανώ υπερφίαλος και υπερβολικός, απλώς θα δείξω ότι είμαι ένας άνθρωπος με αξία και αυτοπεποίθηση. Ισχύει όμως αυτό; Σίγουρα η απάντηση βρίσκεται στο μέτρο, που χρειάζεται να διέπει ακόμα και το πόσο περηφανευόμαστε για τα όσα είμαστε, κατακτήσαμε, κάναμε…

Ας το δούμε και από την πλευρά των τρίτων: Το να ακούμε κάποιον να περηφανεύεται ασταμάτητα για τα κατορθώματά του είναι μάλλον βαρετό και όχι ευχάριστο, αλλά από την άλλη πλευρά είναι πολύ πιο ειλικρινές από τον άνθρωπο που παριστάνει ότι είναι ταπεινός και μετριόφρων αλλά στην πραγματικότητα περιαυτολογεί ακατάπαυστα.

Η τάση της εποχής μας μάς οδηγεί στο να διαλέξουμε έναν ενδιάμεσο δρόμο: Από τη μία πλευρά, να καμαρώνουμε και να περιαυτολογούμε, παριστάνοντας όμως ταυτόχρονα ότι κρατάμε χαμηλό προφίλ. Ουσιαστικά επισημαίνουμε ότι δεν έχουμε καμία πρόθεση να αυτοπροβληθούμε αλλά θεωρούμε ότι είμαστε «αναγκασμένοι» να παραδεχθούμε και να αποκαλύψουμε στον κόσμο ότι είμαστε οι καλύτεροι.

Μήπως θα ήταν προτιμότερο – σε τέτοια περίπτωση – απλώς να παραδεχθούμε με ειλικρίνεια ότι νιώθουμε την ανάγκη να περηφανευτούμε για κάτι; Σε κάθε περίπτωση για κάποια πράγματα είναι θεμιτό να περηφανευόμαστε ενώ για κάποια άλλα δεν θα έπρεπε καθόλου.

Για το ότι δεν φαινόμαστε όσων χρόνων λέει η ταυτότητά μας

Πρόκειται για ένα ζήτημα για το οποίο περηφανεύονται μόνο οι γυναίκες αφού οι άνδρες θα μπορούσαν ακόμα και να παρεξηγηθούν αν κάποιος τους έκανε για παράδειγμα 20 χρόνια μικρότερους.

Από την άλλη πλευρά μία γυναίκα που – έστω και μία φορά – την αποκάλεσαν «κορίτσι», τη ρώτησαν τι σπουδάζει, εξεπλάγησαν που έχει παιδιά, την πέρασαν για τη φίλη του γιου της κ.λπ., είναι απίθανο να σταματήσει να καμαρώνει γι’ αυτό ακόμα κι αν περάσουν χρόνια από το συμβάν. Πρόκειται για κάτι κατανοητό αλλά αρχίζει και γίνεται ατυχές όταν εμπλέκονται τρίτοι, όταν για παράδειγμα ο σύζυγος της εν λόγω γυναίκας αρχίζει να περηφανεύεται ότι έχει μία γυναίκα νέα και επιθυμητή.

Για το μαγείρεμά μας

Το να περηφανευόμαστε για τα ωραία πιάτα που φτιάχνουμε δεν συγκαταλέγεται στο ότι περιαυτολογούμε αλλά αν φτάνουμε να τα ανεβάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα, και μάλιστα σε τακτική βάση, τότε μάλλον το παρακάνουμε.

Για τους διάσημους φίλους μας

Εξαρτάται αν θα αποκαλύψουμε κουτσομπολιά στο «κοινό» μας. Αν πρόκειται να αρκεστούμε στο να λέμε ότι πήγαμε στο τάδε δείπνο ή πάρτι και συμφάγαμε με τον έναν ή τον άλλον διάσημο, τότε απλώς περηφανευόμαστε και γινόμαστε βαρετοί. Αν έχουμε κάποιες πικάντικες λεπτομέρειες να αποκαλύψουμε, τότε η συζήτηση αποκτά αμέσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Για τις κατακτήσεις μας

Αν πρόκειται για ένα πρόσωπο γενικού ενδιαφέροντος και αφηγούμαστε ένα χαριτωμένο ή αστείο περιστατικό, τότε ναι, δεν πειράζει να περηφανευόμαστε, αν όμως μοιραζόμαστε προσωπικές και πιθανώς δυσάρεστες λεπτομέρειες, τότε είναι καλύτερα να μην ξεκινήσουμε καν τη συζήτηση.

Για τις επιτυχίες μας στη δουλειά

Αν μη τι άλλο είναι ένα αδιάφορο θέμα για όλους όσοι δεν έχουν σχέση με τη δουλειά μας. Aλλωστε όλοι μπορεί να αρχίσουν να μιλάνε για τη δουλειά τους και το αποτέλεσμα θα είναι μία απολύτως βαρετή συζήτηση. Το να περηφανευόμαστε για την επιτυχία των παιδιών μας από την άλλη πλευρά είναι αποδεκτό, αρκεί βέβαια να μην το παρακάνουμε.

Για τα προσωπικά μας επιτεύγματα

Το να αναφέρουμε ότι μαθαίνουμε τένις ή γκολφ και ότι έχουμε κάνει πρόοδο είναι αποδεκτό, το να θέλουμε βέβαια να φέρουμε τους φίλους μας να παρακολουθήσουν το μάθημα ή τον αγώνα μας είναι μάλλον υπερβολή. Από την άλλη πλευρά δεν χρειάζεται να περηφανευόμαστε ούτε όταν αδυνατίσουμε ούτε όταν έχουμε προχωρήσει τη διαδικασία της αυτοβελτίωσής μας, μπορούμε να περιμένουμε να το παρατηρήσουν οι άλλοι.