Γιατί σαμποτάρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;
Οι καθημερινές αποτυχίες είναι κομμάτι της ζωής. Εφόσον δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κόσμο, προβλέπεται να μην τα καταφέρνουμε πάντα και να γευόμαστε μικρές- ή μεγάλες απογοητεύσεις. Το θέμα δεν είναι πώς θα τις αποφύγουμε αλλά πώς θα τις διαχειριστούμε και πώς θα κατανοήσουμε γιατί φτάνουμε ενίοτε σε αυτές.
Το σαμποτάζ απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό είναι συνήθως η μεγαλύτερη ρίζα του κακού. Ακόμα και όταν γνωρίζουμε ότι κάποια πράγματα δεν θα λειτουργήσουν προς όφελός μας, όταν ξεκινάμε με αρνητισμό, απαισιοδοξία και σιγουριά ότι θα αποτύχουμε, δημιουργούμε μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία και αποτυγχάνουμε, μόνο και μόνο για να μην διαψεύσουμε τη θεώρηση που έχουμε για τον κόσμο. Και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της απογοήτευσης.
Από πού ξεκινάει η δυσπιστία απέναντι στον εαυτό μας; Δυστυχώς, από πολύ παλιά. Το χτίσιμο της αυτοπεποίθησης και της πίστης στον εαυτό μας χτίζεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας και από τον τρόπο που μας φέρονταν οι γονείς μας. Η σκληρή κριτική ή η αδιαφορία είναι μερικά σίγουρα εργαλεία για να μετατρέψεις ένα σίγουρο παιδί σε ενήλικα που αμφισβητεί συνέχεια τον ίδιο του τον εαυτό. Τα παιδικά τραύματα, οι απώλειες, η κακοποίηση και το σκληρό πρόσωπο της ζωής είναι επίσης τα αίτια που μας κάνουν να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και να θεωρούμε ότι αυτό μας αξίζει.
Και δεν γιατρεύεται; Κάθε περίπτωση ανθρώπου είναι μοναδική. Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη απάντηση για το πώς βγαίνουμε από το φαύλο κύκλο του αυτό-σαμποτάζ. Το πρώτο βήμα, όπως και σε όλα τα πράγματα, είναι να αναγνωρίσουμε τι κάνουμε, γιατί και πότε. Να βρούμε δηλαδή το μοτίβο της συγκεκριμένης συμπεριφοράς ώστε να δούμε τι το πυροδοτεί. Το επόμενο- και πιο βασικό- βήμα είναι να το αποδεχτούμε. Πολλοί από εμάς αρνούμαστε να παραδεχτούμε (στον ίδιο μας τον εαυτό) ότι έχουμε συγκεκριμένες δυσκολίες και ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην αγαπάμε εμάς τους ίδιους.
Αποδεχόμαστε λοιπόν ότι δεν είμαστε υπερήρωες, ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα και ότι σε κάποια πράγματα ίσως δυσκολευόμαστε περισσότερο από άλλους. Και είναι οκ. Οι άνθρωποι που σαμποτάρουν συνέχεια τον εαυτό τους, έχουν την τάση να κλείνονται και να μην μοιράζονται αυτό που τους συμβαίνει με κανένα. Το να μιλάς, δεν σημαίνει ότι θα αλλάξεις αυτό που είσαι ή ότι θα σταματήσεις να σαμποτάρεις τον εαυτό σου, αλλά είναι σίγουρα ένας τρόπος να ανακουφιστείς, έστω και πρόσκαιρα. Είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε ποτέ μόνοι σε ό,τι περνάμε. Όλοι έχουν προβλήματα, αλλά διαφέρουμε ως προς τον τρόπο διαχείρισης.
Το σαμποτάζ του εαυτού δεν σταματά με το να πιέσουμε τον εαυτό μας να ξεπεράσει τα όριά του, ούτε και με το να έχουμε την προσδοκία ότι θα αλλάξουμε μαγικά. Ξεκινάει από την αποδοχή και φτάνει, κάποια στιγμή, στην παραίτηση. Παραιτούμαστε από το να περιμένουμε θαύματα από τον εαυτό μας και απλώς ακολουθούμε τη ροή των πραγμάτων, κάνουμε υπομονή και αντιλαμβανόμαστε ότι ο ενήλικος δρόμος έχει καλές και κακές στιγμές γιατί πρέπει να υπάρχει ισορροπία.