Καμία ελπίδα για τα ζευγάρια που είναι μαζί από τα 18
Πώς είναι να έχεις μακροχρόνια σχέση από πολύ μικρή ηλικία;
Ζουν ανάμεσά μας. Οι τύποι εκείνοι που γνωρίζουν μια γκόμενα στο Δημοτικό ξερωγώ και την έχουν ακόμα. Εντάξει, το τράβηξα από τα μαλλιά. Έστω, στο Λύκειο. Στο Πανεπιστήμιο ρε αδερφέ. Και έχουνε περάσει 10-15 χρόνια και εξακολουθούν και την έχουν. Και είναι και μονογαμικοί. Μην είναι άρρωστοι; Μην έχει κολλήσει το ρολόι τους;
Είχα μια σχέση 9 χρόνια. Τον είχα γνωρίσει στα 13. Τα «φτιάξαμε» στα 20 και κράτησε σχεδόν μια δεκαετία. Γενικά, τον είχα στη ζωή μου τη μισή μου ζωή (άσε που άλλη μισή δεν είχε και τίποτα να επιδείξει). Κι εκείνος το ίδιο. Τα θέματα που προκύπτουν -για τη συγκεκριμένη αλλά και τις αντίστοιχες σχέσεις- είναι πολλά: Για ποιο λόγο συμβαίνει, αν μπορεί να κρατήσει και τι μπορεί να τη χαλάσει.
Θα μιλήσω ωσάν ειδήμων (λέμε τώρα)
Στην αρχή γνωρίζεις τον άλλο, είσαι σε τρυφερή ηλικία, «ας το δοκιμάσω» σκέφτεσαι. Πού να ήξερες ότι θα φας τα χρόνια σου μαζί του; Ναι. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Μπορώ να σκεφτώ πολλά, που ενώνουν αυτούς τους δύο ανθρώπους τόσο μοναδικά: Έλλειψη αυτοπεποίθησης (τύπου «ποια θα με θέλει εμένα άμα χωρίσω;») ή άσχημα παιδικά χρόνια (έλλειψη γονεϊκής αγάπης σε μεγάλο βαθμό). Καμία σχέση.
Έρωτας. Δυνατός, σφόδρος και τελικά ολέθριος.
Διότι αυτοί οι άνθρωποι όταν γνωρίστηκαν δεν ήταν ολοκληρωμένες προσωπικότητες (όχι, ΔΕΝ ήταν). Οπότε αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν παρέα. Χέρι χέρι.
Και όταν με κάποιον μεγαλώνεις παρέα, δύσκολα τον αλλάζεις. Γιατί εσύ του έμαθες πώς να ντύνεται και ο άλλος σου έμαθε πώς να τρως και τι να πίνεις. Ανακαλύψατε μαζί τον κόσμο -και δεν είναι υπερβολή.
Όταν είσαι με τον άλλο από παιδί, δεν έχεις μάθει κάτι άλλο. Αυτόν ξέρεις, αυτόν εμπιστεύεσαι. Στον συνιστούν και οι 129 κατασκευαστές πλυντηρίων ένα πράγμα.
Διακοπές, δώρα, εκπλήξεις, κάμπινγκ, παρακάλια, κλάματα, σεξ χωρίς αύριο, γενικά το ζεις στα στενά και το κρατάς αληθινό ταυτόχρονα.
Όχι, δεν μπορεί να κρατήσει. Δεν πρέπει να κρατήσει. Συγγνώμη αν στο χαλάω. Αλλά δεν πρέπει. ΔΕΝ-ΠΡΕ-ΠΕΙ.
Κι εξηγούμαι
Γιατί θα περάσουν καμιά 30ριά χρόνια και τότε θα θυμηθείτε πως δεν έχετε ζήσει αρκετά πράγματα μωρέ και τι κρίμα που θα βρείτε άλλους μωρέ και θα έχετε και παιδάκια μωρέ και όταν θα χωρίζετε θα μαλώνετε για το ποιος θα πάρει τα μαχαιροπίρουνα και ποιος τον πίνακα πάνω από το τζάκι. Το κάνετε εικόνα έτσι;
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Μία εξαίρεση θα υπάρχει. Ένα ζευγάρι που ζει μαζί από τα 20 μέχρι τα 80 αγαπημένο. Που έχει αλλάξει πέντε σκύλους στο ιδανικό σκηνικό με το πρωινό και τα χαμογελαστά παιδάκια κλπ κλπ. Μπράβο και μαγκιά του (και μακριά από εμάς).
Μην μπερδευτούμε. Δεν είπαμε να μην κάθεται η μπίλια πουθενά. Μιλήσαμε για τους ατέρμονους παιδικούς/νεανικούς έρωτες. Το γεγονός ότι πλέον γνωρίζετε το σύντροφό σας σαν την παλάμη του χεριού σας, δεν τον κάνει τον κατάλληλο να τον κρατήσετε τον αιώνα τον άπαντα. Αυτοί οι έρωτες δεν πρέπει να ανεβαίνουν τα σκαλιά. Ξέρεις ποια σκαλιά. Ήσασταν μικροί, ερωτευτήκατε, αγαπηθήκατε, καλά κάνατε. Πάμε για άλλα. Καλά, δεν θα ασχοληθώ με εκείνους που δεν είχανε πρώτιστες εμπειρίες. Μία ερώτηση μόνο: Από βιολογικής άποψης, δεν έχετε την ανάγκη να «ανακαλύψετε» περισσότερα σε τούτον εδώ τον κόσμο που ήρθατε;
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να σταθείς στα πόδια σου μετά από έναν τέτοιο έρωτα και μια τέτοια σχέση. Αλλά… ποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη;
Και να σου πω και κάτι τελευταίο: Είναι προτιμότερο μία μέρα να καθίσεις και να δεις απ’ έξω αυτή τη σχέση, να τη φανταστείς μετά από χρόνια, να την κάνεις εικόνα σε όλο της το μέγεθος και να το σταματήσεις εκεί. Κρατώντας μόνο τα καλά, να τη στερεώσεις στο… Πάνθεον των αναμνήσεων. Παρά να την αφήσεις να ξεθωριάσει με επισφράγισμα το «μου έφαγες τα καλύτερά μου χρόνια». Λέω εγώ τώρα.