Καστός: Το μικρότερο κατοικημένο νησi του Ιονίου (βίντεο-φωτο)

Σε αυτές τις δύσκολες ημέρες, όπου η λέξη καραντίνα έχει ενσωματωθεί στο λεξιλόγιό και τη ζωή μας, δραπετεύουμε με αναμνήσεις και προσδοκίες. Άλλωστε το ταξίδι ξεκινάει πάντα από μέσα μας, τη φαντασία μας. Αισιοδοξία για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν.

Ημερολόγιο καλοκαιριού…

Άλλο ένα καλοκαίρι μόλις ξεκίνησε και μια λευκή σελίδα από το βιβλίο της ζωής μας περιμένει με ανυπομονησία να γεμίσει με στιγμές από το επόμενο ταξίδι μας…

Προορισμός μας το μικρότερο κατοικημένο νησί του Ιονίου, ο άγνωστος σε πολλούς Καστός που θα αποτελέσει το ησυχαστήριό μας για τις επόμενες ημέρες.

Η ώρα είναι 4 το πρωί και το ξυπνητήρι μόλις άρχισε να κουδουνίζει. Βλέπεις έχουμε να διανύσουμε 325 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στον Μύτικα της Αιτολωακαρνανίας, και από εκεί πρέπει να πάρουμε το καραβάκι για τα απέναντι νησιά, τον Κάλαμο και τoν Καστό. Η θαλάσσια διαδρομή μας θα διαρκέσει 40 λεπτά και η ώρα που φεύγει το καραβάκι είναι συγκεκριμένη, οπότε χωρίς καθυστέρηση, ξεκινάμε αμέσως. Μια μικρή στάση για καφέ και τα χιλιόμετρα της εθνικής περνούν το ένα μετά το άλλο με τη μουσική να μας κρατά συντροφιά για τις επόμενες 4 ώρες.

Το λιμανάκι του Μύτικα μοιάζει να μας περιμένει. Ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και αφού παρκάρουμε το αμάξι επιβιβαζόμαστε στο καραβάκι, ενώ λίγη ώρα μετά σαλπάρουμε με λίγους ακόμα επιβάτες για την εποχή, στα ακύμαντα νερά του λιμανιού.

Η πρώτη εντύπωση από τον Καστό θα αποτυπωθεί στο μυαλό μας με ανεξίτηλα χρώματα. Ο πέτρινος ανεμόμυλος στην αριστερή πλευρά του λιμανιού μάς χαιρετά με καλοσύνη κουνώντας νωχελικά τα πτερύγιά του, ενώ το υπέροχο γαλάζιο χρώμα του νερού αντικατοπτρίζει την ηρεμία του τόπου καθώς δένουμε στο λιμάνι για να αποβιβαστούμε. Για την ώρα υπάρχουν μερικά αγκυροβολημένα ιστιοφόρα εκεί και ο μικρός ντόκος είναι έρημος, όπως ακριβώς ολόκληρο το νησί κατά τους χειμερινούς μήνες. Όμως, όσο η ώρα περνάει, βλέπουμε από το παράθυρό μας πως το λιμανάκι αποκτά ζωή, γεμίζοντας με λογιών – λογιών πλεούμενα, που δένουν τόσο στον ντόκο του λιμανιού, όσο και στο μικρό εσωτερικό λιμανάκι με τις ψαρόβαρκες και τις ενοικιαζόμενες βαρκούλες που ήδη υπάρχουν εκεί.

Η έλλειψη τροχοφόρων είναι ορατή σε κάθε γωνιά του τόπου και μικρά γατάκια αλωνίζουν άφοβα εδώ και εκεί… όπου υπάρχει φαγητό που θα μπορούσαν να κατευνάσουν δηλαδή την πείνα τους… στα χρησιμοποιημένα δίχτυα των ψαροκάικων και στις ήρεμες για την ώρα ταβερνούλες με τις υπέροχες μυρωδιές που αναδύουν. Και βέβαια το αμέσως επόμενο βήμα μας για την ώρα είναι να επισκεφτούμε και εμείς μια από τις τρεις όλες και όλες ταβερνούλες που υπάρχουν εκεί για να γευτούμε με τη σειρά μας τα ολόφρεσκα πιάτα με τις τοπικές γεύσεις. Όσο για τη διαμονή, είμαστε τυχεροί που βρήκαμε τέτοια εποχή, γιατί σε ολόκληρο το νησί υπάρχουν ελάχιστα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα για τους τουρίστες που το επισκέπτονται μιας και οι υποδομές του νησιού είναι ακόμα ελλιπής. Όσο για τις υπόλοιπες υποδομές, δύο καφέ μπαρ και ένα μικρό μπακάλικο είναι όλα όσα θα μπορούσες να βρεις στον ομώνυμο αλλά και μοναδικό οικισμό του νησιού. Παρόλα αυτά η ηρεμία του τόπου είναι και αυτή που κερδίζει τους επισκέπτες, καθώς και οι ερημικές παραλίες που υπάρχουν ολόγυρά του.

Η πρώτη μας μέρα, έπειτα από μια ξεκούραστη μεσημεριανή σιέστα, περνάει αφάνταστα γρήγορα με την βραδινή μας επίσκεψη στον μοναδικό για την περιοχή της Λευκάδας πέτρινο ανεμόμυλο, για ένα δροσερό ποτάκι την ώρα που ο ήλιος αποχαιρετά αυτή την υπέροχη πρώτη ημέρα των διακοπών μας και μας υπόσχεται ανεμελιά και ξεγνοιασιά για τη συνέχειά μας.

Το επόμενο πρωινό καθώς επίσης και όλες τις υπόλοιπες ημέρες που παραμένουμε στο νησί, γεμίζουν με εικόνες από πεντακάθαρες ερημικές παραλίες τις οποίες επισκεπτόμαστε νοικιάζοντας ένα μικρό βαρκάκι από το λιμάνι. Η ομορφιά που αντικρύζουμε μπροστά μας, μας αποζημιώνει και με το παραπάνω για τα τόσα χιλιόμετρα που διανύσαμε από την Αθήνα ώς εδώ, και ταξιδεύοντας με το βαρκάκι μας κυρίως τις πρωινές ώρες, καταφέρνουμε να κάνουμε τον γύρο του νησιού και να επισκεφτούμε τις γνωστές παραλίες Αμπελάκια αλλά και Άγιο Αιμιλιανό, όπου στην τελευταία μάλιστα υπάρχει εκεί και ένα από τα βασικά αξιοθέατα του νησιού, που είναι η σπηλιά Φωκότρυπα η οποία στο εσωτερικό της έχει και μια μικρή αμμουδερή παραλία.

Όσο για τις απογευματινές βόλτες μας ανάμεσα στους αμέτρητους ελαιώνες του νησιού, επισκεφτήκαμε και την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, η οποία διαθέτει στα θεμέλιά της έναν θολωτό χώρο που πιστεύεται να είναι τάφος από την παλαιοχριστιανική εποχή.

Όμως όσο καλά περνάει κάποιος στις διακοπές του τόσο γρήγορα περνούν οι μέρες μέχρι τον αποχαιρετισμό. Βέβαια στην δική μας περίπτωση οι διακοπές δεν τελείωσαν ακόμα… παρόλα αυτά οι μέρες που περάσαμε στον Καστό ήταν γεμάτες ηρεμία, ξεκούραση και δροσερές βουτιές , κάτι που είχαμε τόσο πολύ ανάγκη!!!

Και η συνέχεια όμως του ταξιδιού μάς υπόσχεται κάτι παρόμοιο και κυρίως πολύ κοντά μας… Βαλίτσες ανά χείρας λοιπόν και στο λιμάνι για να περιμένουμε το καραβάκι… όχι όμως για γυρισμό στον Μύτικα… το νησί Κάλαμος στα βόρεια του Καστού είναι ο επόμενος προορισμός μας…

huffingtonpost.gr