Μετάλλιο για τη δουλειά, αλλά κυρίως για την ψυχή!
Έχω πάρει μέρισμα από την αναγνώριση και από την αποδοκιμασία των αθλητών μας. Μου αποδόθηκε χωρίς να το ζητήσω. Πήρα κομμάτι μεταλλίου και κομμάτι αναθέματος. Ναι τα έζησα και τα δύο. Συνάδελφοί μου από το εξωτερικό με αποθέωναν κάποια στιγμή λες και είχα κατακτήσει με άψογο Τσουκαχάρα, χρυσό μετάλλιο του Βλάσση Μάρρα κι εγώ δεν μπορώ να κάνω καν μια κυβίσθηση της προκοπής. Και ομιλώ κυριολεκτικώς. Όσο για το ανάθεμα, το έχω πάρει κι αυτό. Ξένος αθλητής μου είπε ότι εσείς οι Έλληνες είσαστε «παλιόπαιδα» διότι οι συγγενείς του αντιπάλου του τον πίκαραν με άσχημο τρόπο, όπως μου είπε, σε ματς που έδωσε με τον δικό μας. Εδώ δεν θα μιλήσω με ονόματα και διευθύνσεις.
Σε κάθε περίπτωση (anyway δηλαδή), δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό; Πάντα πίστευα ότι η προσπάθεια και το αποτέλεσμα του αθλητή είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση… Άντε και μερικών ανθρώπων που τον στηρίζουν και μοιράζονται τις ωραίες και τις άσχημες στιγμές του. Διασκεδάζω πολύ με εκείνους που χρησιμοποιούν όχι μόνο πρώτο πληθυντικό, αλλά και πρώτο ενικό σε μια μεγάλη νίκη, ενός αθλητή ακόμα και μιας ομάδας. Έχω βρεθεί μπροστά σε διάλογο: «Εγώ νίκησα την Μπαρτσελόνα εσύ τι έχεις κάνει;» Η απάντηση: «Πολύ περισσότερα, άσε που θα νικήσω τη Ρεάλ στα σίγουρα». Αυτό μόνος του δεν μπορούσε να το κάνει ούτε ο Μέσι στα ντουζένια του.
Η αλήθεια είναι ότι η επιτυχία και η αποτυχία είναι αποκλειστικά υπόθεση του αθλητή και αν θέλει μπορεί να τα μοιράσει κατά το δοκούν. Στους φίλους, στην οικογένειά του, σε συνεργάτες, στον κόσμο, στη χώρα του. Ο αθλητισμός είναι ωραίος γιατί λένε πως χτίζει χαρακτήρα. Εγώ λέω, κυρίως, γιατί προσφέρει συναίσθημα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό που μπορεί να προσφέρει ένας αθλητής στον εαυτό του και στους άλλους. Συναίσθημα… χαράς, λύπης, αγωνίας, έντασης, συγκίνησης, ανακούφισης, αγαλλίασης. Αυτό είναι ανεκτίμητο, αν και οι παγκόσμιοι κολοσσοί μαζί με τους αθλητικούς φορείς προσπαθούν να το εκτιμήσουν και τα ποσά για να «ψωνίσεις» κάτι τέτοιο είναι ασύλληπτα μεγάλα στον υψηλό αθλητισμό. Είναι ξεκάθαρο. Πως ο αθλητισμός είναι βιομηχανία συναισθήματος.
Οι δηλώσεις για τη διαιτησία, για την τέταρτη θέση, για την καθημερινή προπόνηση είναι πραγματικά αξιέπαινες και εξόχως διδακτικές για τα νέα παιδιά. Όμως όλη η ιστορία είναι το κλάμα της Γκουντούρα. Το συναίσθημα. Αυτό μας συγκλονίζει και μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί της. Αυτή η δυνατή εικόνα που προκύπτει αυθόρμητα μας παραλύει. Μας έκανε να συναισθανθούμε τον πόνο της και όταν μπορούσε να το διαχειριστεί μας είπε τα διδακτικά λόγια της περί του μεταλλίου στην καθημερινή προπόνηση. Είχε πραγματικά όλο το πακέτο. Το ακούμπησε πάνω στο αυθόρμητο κλάμα της και ρίζωσε στο δικό μας θυμικό. Εκεί ακριβώς που έχει φωλιάσει το δικό μας συναίσθημα με τη βούληση να ακολουθήσουμε το παράδειγμά της. Με πολύ δουλειά και πολύ ψυχή. Τι καλύτερο!
Χρήστος Σαράντος