Ο απολογισμός των μαχητικών αθλημάτων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού

Στο Ολύμπιο ταξίδι, βιώσαμε, χαρές, απογοητεύσεις, περηφάνια αλλά και μεγάλες ανατροπές, με τα σπορ επαφής να ανοίγουν την αυλαία στα μετάλλια της Ελληνικής αποστολής. Ο Θεόδωρος Τσελίδης ξεκίνησε τον… χορό και ο Νταουρέν Κουρουγκλίεβ τον ολοκλήρωσε.

Πάμε να δούμε όμως τι παρακολουθήσαμε στα μαχητικά αθλήματα στην κορυφαία διοργάνωση του κόσμου. 

Τζούντο: Ο ευγενής δρόμος 

Μια τέχνη που ξεκίνησε από την Ιαπωνία το 1882, μπήκε στο Ολυμπιακό Πρόγραμμα στους Αγώνες του Τόκιο το 1964 και από τότε καθιερώθηκε και γράφτηκε στο Ολύμπιο βιβλίο ως ένα άθλημα με μεγάλες ανατροπές. Πρωταγωνιστής για εμάς ο Θεόδωρος Τσελίδης ή αλλιώς ο “ευγενής γίγαντας”. Μας έδειξε από πρώτο χέρι την σημασία του αθλήματος αναλύοντας ουσιαστικά τον ορισμό. Το “Ju” στα ιαπωνικά σημαίνει “ο ευγενής”, κάτι που αποτυπώθηκε στο παιχνίδι του Θοδωρή, καθώς πριν πανηγυρίσει για τις μεγάλες του νίκες, έσπευδε να παρηγορήσει τους συναθλητές του, πρεσβεύοντας όλη την σημασία του πρώτου συνθετικού της λέξης. Το “do” είναι ο δρόμος, με τον Θοδωρή να σχηματίζει μία διαδρομή ξεπερνώντας κάθε προσδοκία με αποφασιστικότητα, αλλά και αντιμετωπίζοντας την ήττα χωρίς ίχνος μεμψιμοιρίας. Εκείνος επανήλθε στην διαδικασία του ρεπεσάζ, και κατέκτησε το “χάλκινο” μετάλλιο, που ήταν το πρώτο για την Ελλάδα στο Παρίσι.

Αλλά με τις χαρές συνήθως ξεχνάμε τις λύπες, πιστεύοντας πως δεν μας διδάσκει τίποτα η ήττα. Η Ελισάβετ Τελτσίδου μπήκε ως φαβορί στο Ολυμπιακό Τουρνουά, όμως έχασε στον πρώτο γύρο, κάτι που εκείνη την στιγμή πίστευε η ίδια ως μεγάλη αποτυχία. Στα μαχητικά αθλήματα όμως πέφτουμε για να μάθουμε να ξανασηκωνόμαστε, και η Ελισάβετ σηκώθηκε από το τατάμι, μαζεύοντας όλα τα όνειρα και τις προσδοκίες. Θα τα μετατρέψει σε “όπλα” και θα βάλει πλώρη πλέον για το Λος Άντζελες, διότι αυτός είναι ο δρόμος του μαχητή, αυτό είναι το Τζούντο. 

Πάλη: Το αγώνισμα των θεών 

Ίσως ένα από τα πιο παλαιά αγωνίσματα στον θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων τόσο πριν αλλά και μετά την αναβίωση του το 1896. Πρόκειται για ένα αγώνισμα το οποίο πριν από τον στίβο και τις διακρίσεις των Ελλήνων αθλητών σε αυτόν, έβαζε τη χώρα στον Ολυμπιακό χάρτη λόγω των πολλών μεταλλίων που έφερνε. Στην Ολυμπιάδα του Παρισιού είχαμε τρεις εκπροσωπήσεις. Την πολύ έμπειρη Μαρία Πρεβολαράκη, η οποία τίμησε μία ακόμα φόρα το εθνόσημο πηγαίνοντας μέτωπο με μέτωπο με την αντίπαλο της κι εν τέλει “κρεμώντας” στο τέλος τα Ολυμπιακά παλαιστικά της παπούτσια. Παράλληλα, ο Γιώργος Κουγιουμτσίδης μόλις στα 22 του χρόνια πάτησε στα αγωνιστικά ταπί των Ολυμπιακών Αγώνων όντας Νο.3 στην Παγκόσμια κατάταξη. Μπορεί να μην είχε μία ιδανική πορεία, όμως φαίνεται ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια με την γαλανόλευκη στο στήθος του.

Τέλος, ο “χάλκινος¨ Νταουρέν Κουρουγκλίεβ, ο οποίος εκπροσώπησε την Ελλάδα, χαρίζοντας μας ένα ακόμα μετάλλιο στο άθλημα μετά από 20 χρόνια. Όμως, όλοι οι αθλητές που αγωνίζονται για το εθνόσημο έχουν κάτι κοινό. Τί είναι αυτό; Το Ελληνικό πνεύμα, όπου σαν σύγχρονοι Λεωνίδες σπάνε τα δόρατα τους, που στην σήμερον εποχή είναι τα άγχη και οι φόβοι τους, και ρίχνονται στην μάχη με μοναδικό τους “όπλο” τα χέρια και την καρδιά. Έτσι μαθαίνουν την πειθαρχία και την υπομονή που είναι στοιχεία του ελληνικού ιδεώδες. 

Πυγμαχία: Ένα από τα παλιότερα αθλήματα που κινδυνεύει να μείνει στην “απέξω” 

Η Πυγμή, ή αλλιώς η σημερινή πυγμαχία, ήταν ένα από τα πρώτα αγωνίσματα που συμπεριλήφθηκε στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες το 688 π.Χ. και “βάπτισε” επίσης με την παρουσία του τους σύγχρονους αγώνες το 1896. Κάπως έτσι, από το 1904 και μετά παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Από τους προηγούμενους αγώνες στο Τόκιο η ερασιτεχνική πυγμαχία περνάει μία παράξενη περίοδο, καθώς η Ομοσπονδία (IBA), είναι… στα μαχαίρια με την ΔΟΕ περισσότερο για πολιτικούς λόγους. Παρ’ όλ’ αυτά, στο συγκεκριμένο άθλημα “ζωγραφίστηκε” μία από τις πιο όμορφες στιγμές για τον αθλητισμό, με την Σίντι Ενγκάμπα που είναι μέλος της ομάδας των προσφύγων, να κατακτάει το πρώτο μετάλλιο της συγκεκριμένης ομάδας, απ’ όταν εμφανίστηκε το 2016.

Έτσι μας έδειξε ότι δεν έχει σημασία από που κατάγεσαι και ποια χώρα εκπροσωπείς. Όταν μπαίνεις μέσα στο ρινγκ είσαι εσύ εναντίον του εαυτού σου. Το πόσο μπορείς ή όχι να υπερβείς τα όρια σου, αλλά να μείνεις και μέσα σε αυτά θα κάνει τη διαφορά. Αυτό πρεσβεύει το άθλημα, που κινδυνεύει, εάν δεν βρεθεί μία κοινή γραμμή μεταξύ των Ομοσπονδιών ή ένας “από μηχανής θεός”, να εξαφανιστεί από τον Ολυμπιακό χάρτη. Τέλος, η Ελλάδα είναι η γενέτειρα του παγκόσμιου φυτωρίου αθλητών, όμως λείπει από το άθλημα 14 χρόνια. Βέβαια, το επίπεδο στη χώρα σιγά σιγά ανεβαίνει, με νέα ταλέντα να εξελίσσονται με γρήγορους ρυθμούς, βάζοντας στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λος Άντζελες το 2028.  

Επιμέλεια: Αλέξανδρος Βερβέρης