Πόλεμος όπλων ή πόλεμος νεύρων;
Οι Αμερικανοί διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι η Ρωσία θα εισβάλλει στην Ουκρανία. Ο Ρώσος και τα τσιράκια του δηλώνουν δεξιά και αριστερά πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Οι πρώτοι αφήνουν και ένα παράθυρο για λίγη διπλωματία ακόμα και ο δεύτερος ξεκαθαρίζει ότι μια πρόκληση από την άλλη πλευρά θα είναι η αφορμή για πόλεμο.
Συμπέρασμα με απλά λόγια δεν υπάρχει. Γιατί ούτε ο Τζο Μπάιντεν είναι πρότυπο αξιοπιστίας, ούτε ο Βλαντιμίρ Πούτν έχει σταματήσει να συγκεντρώνει ένα χρόνο τώρα στρατεύματα και οπλικό εξοπλισμό (μέχρι και ιατρικές εγκαταστάσεις) στα σύνορα με την Ουκρανία, αλλά και τη Λευκορωσία. Οι περισσότεροι αναλυτές επιμένουν ότι όλα αυτά είναι μια διπλωματική μπλόφα για σοβαρούς παίκτες και γερά νεύρα. Ποιος όμως θα στοιχημάτιζε το σπίτι του σε αυτό;
Όλοι όσοι πιστεύουν ότι παρότι ο Ρώσος πρόεδρος πολύ θα ήθελε να ξαναχτίσει μια ρωσική σφαίρα επιρροής στην ανατολική Ευρώπη, η οποία θα περιλαμβάνει όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπως η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Λευκορωσία, η Γεωργία και η Ουκρανία, θα διστάσει να πατήσει τη σκανδάλη λόγω του οικονομικού αντίκτυπου που θα έχει για τη Ρωσία. Γιατί ένας πόλεμος δεν έχει μόνο μεγάλες απώλειες στο έδαφος, αλλά και σίγουρες βαριές κυρώσεις που θα κόψουν τα πόδια του ρωσικού τραπεζικού συστήματος και θα στερήσουν από τη ρωσική οικονομία τα κρίσιμα αμερικανικά συστατικά υψηλής τεχνολογίας.
Ο Πούτιν δεν θέλει ούτε ο ίδιος ούτε οι Ρώσοι ολιγάρχες να μην μπορούν να ξοδεύουν και να αποταμιεύουν στο εξωτερικό, και φυσικά δεν επιθυμεί οι Ρώσοι απλοί πολίτες να του γυρίσουν ολοκληρωτικά την πλάτη, αφού ένας τέτοιος πόλεμος, μικρής ή μεγάλης έκτασης δεν έχει καμιά σημασία, θα δυσκόλευε ακόμη περισσότερο τη ζωή τους, που εφτά χρόνια τώρα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Και επειδή συνήθως η πτώση ενός ηγέτη, που έχει στρογγυλοκαθίσει στην εξουσία, στη συγκεκριμένη περίπτωση 22 συναπτά έτη, επιτυγχάνεται εκ των έσω, ο Πούτιν μπορεί να ονειρευέται μια διαφορετική υστεροφημία, αλλά δεν θα παίξει κορώνα γράμμα την πολιτική του τύχη γι’ αυτήν.
Οι αναλυτές εξάλλου είναι ξεκάθαροι, η εικόνα εντός της Ρωσίας δεν είναι αυτή μιας χώρας που προετοιμάζεται για πόλεμο και ουδεμία σχέση έχει με τον πανικό που κυριαρχεί στα ειδησεογραφικά κανάλια της Δύσης. Εξαίρεση αποτελούν κάποιες συγκεκριμένες φωνές, όπως αυτή της Μαργκαρίτα Σιμονιάν, της Ρωσίδας δημοσιογράφου και αρχισυντάκτριας του αγγλικού τηλεοπτικού σταθμού RT και του κρατικού σταθμού Rossiya Segodnya, που υπερθεματίζει υπέρ της άμεσης επέμβασης και προσάρτησης στη Ρωσία των περιοχών της Ουκρανίας που κρατούν οι αυτονομιστές. Ακόμα και ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, που βγήκε και είπε ότι αύριο οι Ρώσοι θα εισβάλλουν στη χώρα του, έχει δηλώσει πολλές φορές ότι ο στόχος της συγκέντρωσης 130.000 στρατευμάτων στα σύνορα (σήμερα ανακοινώθηκε η αποχώρηση τμήματος αυτών) είναι να προκαλέσει εσωτερικές εντάσεις στη χώρα, να ασκήσει πιέσεις στην οικονομία και να πείσει την Ουκρανία για την επισφαλή θέση στην οποία βρίσκεται όσο πλησιάζει τη Δύση και απομακρύνεται από τη Ρωσία. Οπότε πόλεμος όπλων ή πόλεμος νεύρων; Μάλλον εντυπώσεων και ισορροπιών.