Πολιτική αντιπαράθεση για την βία των ανηλίκων – Τι είπαν Πλεύρης, Ζαχαριάδης και Χριστοδουλάκης

Ο κ. Πλεύρης αναφέρθηκε στην βία των ανηλίκων και στα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση.

«Είναι πολυσύνθετο θέμα, και η εκρηκτικότητα της εγκληματικότητας των ανηλίκων πολλές φορές ξεπερνάει κ την εγκληματικότητα των ενηλίκων. Δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια ποσοτική αύξηση περιστατικών αλλά αναβάθμιση που μας σοκάρει. Μπορεί να αντιμετωπιστεί με δυο τρόπους κατά την γνώμη μου: ο πρώτος και σημαντικότερος είναι τα αίτια που το δημιουργούν. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι  γη αντιμετώπιση της βίας είναι μόνο θέμα σωφρονισμού. Είναι και αυτό το θέμα αλλά πρωτίστως υπάρχει μια απόσταση στον τρόπο που μεγαλώνει το παιδί. Θεωρώ ότι υπάρχει φοβερός εθισμός των νέων στην βία, και μέσω του διαδικτύου, και μέσω ενός είδους μουσικής που προωθεί τον σεξισμό, το έγκλημα και γενικά έναν άλλο τρόπο ζωής. Η τραπ γίνεται ένα πρότυπο βίας για τα παιδιά. Υπάρχει και το κομμάτι του σωφρονισμού, και επειδή το κράτος δεν μπορεί να υποκαταστήσει την οικογένεια, θα πρέπει να υπάρχει μια μεγαλύτερη αυστηροποίηση του πλαισίου της εποπτείας ανηλίκων. Το αδίκημα υπήρχε και αυτό πρέπει να αυξηθεί προς τους γονείς, γιατί οι γονείς θα πρέπει πραγματικά να  έχουν την εποπτεία τω να ανηλίκων. Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς ταυτίζονται με την βία που ακούν τα παιδιά τους, και δικαιολογούν τρομακτικές πράξεις βίας», είπε αρχικά.

Και συμπλήρωσε ο κ. Πλεύρης: «Για τα παιδιά, γη κατεύθυνσή θα πρέπει να είναι περισσότερο αναμορφωτικά τα μέτρα, δηλαδή να προστατεύσουμε τα θύματα αλλά και τους ανήλικους θύτες να τους βάλουμε σε έναν δρόμο ώστε να μην συνεχίζουν την εγκληματική δράση. Υπάρχουν οικογένειες που οι γονείς απουσιάζουν από το σπίτι λόγω δουλειάς και μεγαλώνουν τας παιδιά τους και είναι τα παιδιά πολύ καλά. Ο ορισμός της σημερινής ελληνικής οικογένειας είναι ότι δουλεύουν και οι δυο γονείς και καταφέρνουν να μεγαλώνουν καλά παιδιά. ναι μεν να βοηθηθεί η οικογένεια, αλλά δεν είναι μόνο ποσοτική η σχέση γονέα – παιδιού, πρέπει να είναι και ποιοτική. Στο κομμάτι της εγκληματικότητας ανηλίκων οι ποινές πρέπει να είναι δευτερεύων παράγων. Π πρωτεύων θα πρέπει να είναι ότι να έχεις έναν τέτοιο περίγυρο και μια εκμάθηση των παιδιών ώστε να μην οδηγούνται στη βία. Αν τους ανήλικους παραβάτες τους αντιμετωπίσουμε ως εγκληματίες θα καταφέρουμε το αντίθετο. Να «σωθούν» και οι δύο, θύτες και θύματα».

Με την σειρά του ο Κώστας Ζαχαριάδης αναφέρθηκε στο ίδιο ζήτημα.

«Το παιδί για να εκδηλώνει αυτή την βίαιη συμπεριφορά, από κάπου την εισπράττει. Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε σαν πολιτεία. Ο βασικός χώρος παρέμβασης του κράτους στην νέα γενιά είναι το σχολείο. Τι γίνεται με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς; Ποια είναι η μέριμνα υποστήριξη γονιών, και παιδιού. Στην Ελλάδα για διάφορους λόγους δεν είχαμε τέτοιας έκτασης περιστατικά. Το βασικό αίτιο της κατάστασης είναι η σοβαρή απουσία του κράτους, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των θεσμών σε όλο το εύρος της κοινωνίας. Τα προηγούμενα χρόνια προσπαθήσαμε να βγάλουμε την χώρα από την κρίση και δεν κάναμε προσλήψεις σε καθηγητές, να μην βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση ξανά. Το ερώτημα είναι γιατί οι νεοδιόριστοι εκπαιδευτικοί παίρνουν 780 ευρώ», τόνισε ο κ. Ζαχαριάδης.

Ο κ. Χριστοδουλάκης στην συνέχεια τοποθετήθηκε επί του ίδιου ζητήματος.

«Προφανώς και ο ρόλος της πολιτείας είναι να οριοθετεί τέτοιου είδους συμπεριφορές. Για να είναι ορθή και αποτελεσματικά θα πρέπει να περιγράψουμε όλα τα στάδια που εμπλέκονται σε μια διαδικασία αποτροπής για την βία των ανηλίκων. Το τελευταίο είναι το στάδιο της ισχυροποίησης της απειλής των σωφρονιστικών μέσων. Δυστυχώς ένα  14χρονο που θέλει να δείρει τον συμμαθητή του, δεν θα κάνει πίσω άμα η απειλή είναι 6 μήνες για παράδειγμα. Ο αποτρεπτικός νόμος αυτών των μέσων δεν είναι ισχυρός. Σε αυτό που μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι στο σε ποιο βαθμό μπορεί η πολιτεία να παρέμβει στον ρόλο της λειτουργίας και της οικογένειας – λιγότερο – και του σχολείου – περισσότερο. είναι σημαντικό να δούμε το πώς η μαθητική διαδικασία ενισχύει το συλλογικό στοιχείο έναντι του ατομικού, την κοινωνικοποίηση, δράσεις ομαδοποίησης. Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι θεωρητικός. Να αλλάξει όλο το μοντέλο διαδικασίας επί της διδασκαλίας. Να οροθετηθούν τα στοιχεία που προάγουν την  βία.», τόνισε.