Πολυτεχνείο: Το κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ που βασανίστηκαν χιλιάδες αγωνιστές

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, αυτοί που αντιστάθηκαν στη Χούντα, έδωσαν το δικό τους ραντεβού στον δικό τους τόπο μαρτυρίου. Εκεί, που οι τοίχοι ακόμα και σήμερα είναι ποτισμένοι από το αίμα, τα δάκρυα αλλά και την ακαταμάχητη επιθυμία τους για ζωή και ελευθερία.

Στην «καρδιά» της Αθήνας, πίσω από το Πάρκο Ελευθερίας, στεγαζόταν το Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας. Το ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπως έγινε γνωστό, αποτέλεσε ένα από τα κολαστήρια του καθεστώτος. Σε αυτό το χώρο, η Χούντα, επεφύλασσε για τους αντιστασιακούς που δεν λύγιζαν μπροστά στο απάνθρωπο καθεστώς τα χειρότερα και πιο απάνθρωπα βασανιστήρια.

Η Ντόρα Γροσομανίδου μίλησε από το ίδιο κελί που φυλακίστηκε πριν από 5 δεκαετίες.

«Δεν είχα ούτε καρέκλα ούτε κρεβάτι. Μου απαγορευόταν να καθίσω κάτω και να κοιμηθώ».

Ηλεκτροσόκ, φάλαγγα, σεξουαλική κακοποίηση και σοδομισμοί. Αυτό ήταν το μενού των βασανισμών που έλαβαν χώρα σε αυτόν τον χώρο. Χιλιάδες αγωνιστές έζησαν μαρτυρικές στιγμές μέσα σε αυτούς τους τοίχους.

«Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν να τους ακούω να λένε ‘αυτούς πάρτε τους βόλτα, ξέρετε εσείς. Την κοπέλα στο πειθαρχείο.  Αμέσως μετά ακούσαμε κραυγές. Αυτή η ‘βόλτα’ στους συμφοιτητές μου γινόταν 3 φορές την ημέρα».

Ο Γιάννης Ξαρχουλάκος βασανίστηκε σκληρά.

«Με κράταγε ένας χωροφύλακάς, βασανιστής δηλαδή, και ένας άλλος από την άλλη. Και ο διοικητής του τμήματος Ασφαλείας με πατούσε εδώ(στο λαιμό) για να μη κουνιέμαι. Ένα κτήνος. Ο τέταρτος έκανε άσκηση στη φάλαγγα. Όταν κουραζόντουσαν με βάζαμε στο ηλεκτροσόκ. Από τις 11 το βράδυ έως τις 4 το πρωί, συνεχώς. Εκείνο που με κράτησε ήταν η εικόνα από τη μητέρα μου, η οποία μου έλεγε ‘εγώ θέλω να βγει από εκεί μέσα με καθαρό μέτωπο’. Εμένα αυτό με κράτησε».

Μπαίνοντας στον χώρο, ο επισκέπτης βλέπει τον χώρο που φυλακίστηκε ο ηρωικός ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής, μετά το αποτυχημένο Κίνημα του Ναυτικού.

Εκεί υπέστη μεσαιωνικά βασανιστήρια, που του άφησαν βλάβες για το υπόλοιπο της ζωής του.

Στην είσοδο υπάρχει πάντα ένα λουλούδι, που το φέρνει η γυναίκα του, ακόμα και σήμερα 38 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Για τη βραδιά του Πολυτεχνείου, ο κάθε αγωνιστής έχει μία διαφορετική ιστορία να διηγηθεί.

«Μπήκα και βγήκα πολλές φορές. Μάλιστα, καθόμουν απέξω τη νύχτα πριν μπουν τα τανκς. Εγώ δεν είχα λόγος να ανησυχώ και γι’ αυτό δεν πήγα να κρυφτώ. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της επόμενης ημέρας ήρθαν. Όταν είσαι στη λίστα, ό,τι προκύψει», είπε η κ. Ντόρα Γροσομανίδου.

«Την Παρασκευή βγήκα όταν βγήκε και πολύς κόσμος, πήγα στο σπίτι της αδελφής μου και κοιμήθηκα, η οποία με ξύπνησε τα ξημερώματα γιατί είχε πάρει τηλέφωνο στη γειτόνισσα η μητέρα μου και της είχε πει ότι πήγαν και με ζητάγανε. Αμέσως μετά την αποχώρησή μου από το σπίτι της αδελφής μου, πήγαν τα ίδια καλόπαιδα, δεν με βρήκανε γιατί όταν αυτοί πήγαιναν, εγώ κατέβαινα», είπε ο κ. Γιάννης Ξαρχουλάκος

Σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο, σε έναν χώρο μνήμης των αγώνων του λαού και το διαχειρίζεται ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974.

Από τόπος βασανιστηρίου, έγινε τόπος μνήμης, για να θυμούνται όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες το βαρύ τραύμα που άφησε πίσω της η Χούντα.