Στον δρόμο για το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία μια σειρά κορυφαίων στελεχών έχουν λάβει θέση. Μια μερίδα εξ αυτών έχουν ήδη τοποθετηθεί και στα συλλογικά κομματικά όργανα και στον δημόσιο λόγο με σαφείς τις αιχμές αλλά και το πώς αντιλαμβάνονται το κόμμα, την αντιπολίτευση που παράγει, τα νέα χαρακτηριστικά του και όλη τη θέση του στο πολιτικό σύστημα.
Στελέχη όπως ο Νίκος Φίλης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Πάνος Σκουρλέτης, αλλά και άλλοι, παρεμβαίνοντας κάνουν σαφές πως ο δρόμος για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για την προεδρική ομάδα, αλλά θα πρέπει να λάβει υπόψη τις δικές τους αναγνώσεις για το κόμμα.
Εδώ προστίθενται και παλαιότερα στελέχη, που δεν καταγράφονται σήμερα απέναντι από τις νέες επιλογές του Αλέξη Τσίπρα, περνά όμως και από αυτούς ένα μέρος των εξελίξεων.
Τέτοια πρόσωπα λόγω πείρας είναι και ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Γιώργος Σταθάκης – ο δεύτερος πιο μακριά σήμερα από τον στενό προεδρικό πυρήνα αλλά με ενεργή ανάμειξη ως επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος του κόμματος. Ο Δραγασάκης πιο κοντά σε έναν συνθετικό ρεαλισμό και μακριά από βερμπαλισμούς.
«Κακό παιδί» για τον Αλέξη Τσίπρα – και παρά την απόλυτη κάλυψη που του παρέχει δημοσίως – είναι πάντα ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος, παρά το γεγονός πως είναι αμιγώς προεδρικός, έχει μια αυτονομία στη ρητορική του που συχνά ανάβει φωτιές μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ και πυροδοτεί αντιδράσεις, όπως το πρόσφατο κείμενο των 500 κατά του μπούλινγκ στον διάλογο.
Η στόχευση
Μια μεγάλη διαφορά στο πώς εκφράζονται τα παραπάνω στελέχη είναι προφανώς στο ύφος και στη στόχευση.
Για παράδειγμα, οι Φίλης, Τσακαλώτος και Σκουρλέτης μπορεί να κρατούν σαφείς αποστάσεις από τις αλλαγές που φέρνει ο Τσίπρας στο συνέδριο για εκλογή αρχηγού και ΚΕ από την κομματική βάση – εξάλλου τις καταψήφισαν στο Πολιτικό Συμβούλιο -, έχουν όμως ιδεολογική στόχευση και βαθύ πολιτικό λόγο ως στελέχη του διατασικού ρεύματος της Ομπρέλας και ως πρώην υπουργοί.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν δημιουργούν ενίοτε βραχυκύκλωμα στον προεδρικό περίγυρο.
Οι πιο ηχηρές παρεμβάσεις των ημερών ανήκουν στον Νίκο Φίλη και στον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Και οι δύο στο πλαίσιο ενός προσυνεδριακού διαλόγου που είναι σε εξέλιξη και την ίδια ώρα που αμφότεροι δεν διστάζουν να εντάσσονται στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για δομική αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης.
Ο Φίλης εξάλλου ενίοτε εξαπολύει τα βέλη του κατά της κυρίας Νίκης Κεραμέως, ο Τσακαλώτος προσφάτως απάντησε σκληρά στον κ. Χρήστο Σταϊκούρα για τη ΛΑΡΚΟ αντικρούοντας την κατηγορία πως ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε στην αποκρατικοποίηση της εταιρείας. Ο Φίλης πιο αιχμηρός έθεσε στην πραγματικότητα μια πλατφόρμα που σήμερα ασπάζονται όσοι ανήκουν στην «αριστερή αντιπολίτευση» στον ΣΥΡΙΖΑ.
«Ο ίδιος ο Αλέξης ομολόγησε ότι η πρότασή του αιφνιδίασε. Από πότε ο πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος επεξεργάζεται τον αιφνιδιασμό όχι των πολιτικών του αντιπάλων αλλά των συντρόφων του; Τους οποίους μάλιστα καθ’ υπερβολήν παρουσίασε ως αριστοκρατία. Ετσι θα μιλάμε μεταξύ μας; Για ολιγαρχία ή μήπως βοναπαρτισμό;» ανέφερε («Εποχή»), κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου ενός αρχηγικού κόμματος με το οποίο οι της Ομπρέλας διαφωνούν.
Ο Τσακαλώτος πάλι υπερασπίστηκε («Αυγή») το ταυτοτικό μέρος του κόμματος, τις λύσεις που συχνά θα επιζητούν ρήξεις, τη λειτουργία εσωτερικά που θα αντανακλά και κοινωνικές διεργασίες και μια διεύρυνση με άλλο περιεχόμενο: «Το κόμμα πρέπει συνεχώς να αντλεί πόρους από την κοινωνία. Αυτή είναι η πραγματική έννοια του ανοιχτού κόμματος, όπου η διεύρυνση και τα νέα μέλη είναι απόλυτα αναγκαία, αλλά δυστυχώς όχι επαρκής συνθήκη κοινωνικής γείωσης» σημείωσε.