Θα έχουμε πάντα το Παρίσι!

Στο τεράστιο πρότζεκτ των Ολυμπιακών Αγώνων που έκλεισε χθες (11/08), είπαμε αντίο κατά πως συνηθίζεται. Με μια υπερπαραγωγή. Με προβλεπόμενα συγκινητικούς λόγους που πάντως ο πρόεδρος των αγώνων, Τόνι Εσταγκέ κατάφερε να ξεπεράσει κάποιες διαχωριστικές γραμμές και να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Αν παραλειπόταν εκείνος του Τόμας Μπαχ θα κερδίζαμε χρόνο. Με ένα πάρτι για τους αθλητές που άλλοι το διασκέδασαν κι άλλοι έψαχναν μάταια τρόπο να την κοπανήσουν.. Με την επόμενη διοργανώτρια πάντα να βάζει τα δυνατά της να θέλξει. Κατά βάση το πνεύμα του μέλλοντος έχει πιο ισχυρό έρεισμα από εκείνο του παρελθόντος.

Κάπως έτσι ο Τομ Κρουζ έκανε τον χρυσό ταξιδευτή να μοιάζει με αποπροσανατολισμένη καρικατούρα. Εκείνος είχε ξεκάθαρη διαδρομή από την οροφή στους πρόποδες του Σταντ ντε Φρανς, καβάλησε τη μηχανή και ξεχύθηκε προς το LA. Ο ταξιδιώτης που σκιαγράφησε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Τομά Ζολί, αναζητούσε, δεν έβρισκε φως και χάθηκε στην μάλλον υποτονική αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων με τους δακτύλιους να συντίθενται τόσο βασανιστικά αργά που νομίζαμε ότι θα χάνονταν ξανά στο σκοτάδι.

Το συγκρότημα Φοίνιξ από τις Βερσαλλίες τα έδωσε όλα, όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα μπορούσε να υποστηρίξει ένα opening act ακόμα και σε μια μικρότερη σκηνή. Το κυριότερο είναι ότι δεν υπήρξε Σελίν Ντιόν αυτή τη φορά για να σώσει την κατάσταση, ενώ η υπέροχη Μπίλι Άιλις ήταν περισσότερο μακριά παρά κοντά. Δεν μπορώ να παραγνώρισω ότι η κυρία Ισόλτ ερμήνευσε αισθαντικά το my way, όμως ήδη είχαν ανάψει τα φώτα. Το πάρτι είχε σχολάσει.

Οι Γάλλοι μάλλον δεν το έχουν με τις χαιρετούρες, όμως πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι τολμούν εκεί που οι άλλοι βάζουν νερό στο κρασί τους και υποχωρούν. Διεκδικούν, όταν αρκετοί έχουν παραιτηθεί. Σε κάθε περίπτωση διαθέτουν το ατμοσφαιρικό και μοναδικό απ’ όλες τις απόψεις Παρίσι. Η αναδυόμενη από παντού κουλτούρα μπλέχτηκε με την υπέρτατη αθλητική προσπάθεια και το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο στους αγωνιστικούς χώρους. Μπορούμε να αφήσουμε κατά μέρος τα άβολα αντίο. Έτσι κι αλλιώς, we’ll always have Paris.

Χρήστος Σαράντος