Το χέρι του Ναζαρμπάγιεφ στο Καζακστάν
Η άρον άρον απόφαση του Τοκάγιεφ να μειώσει την τιμή του υγραερίου κίνησης και να παραιτήσει την κυβέρνηση… δεν περιόρισε τη φωτιά που προτίθεται να κατασβήσει τώρα με επέμβαση της η Ρωσία
Η ξαφνική άνοδος στην τιμή των καυσίμων ήταν το φυτίλι. Προσάναμα για τις βίαιες διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών με τους δεκάδες νεκρούς στο Καζακστάν, η διαφθορά, η φτώχεια και η ανεργία.
Για τους απλούς πολίτες του πλούσιου σε πετρέλαιο πρώην σοβιετικού κράτους που δεν καρπώνονται τα ελέη του, υπαίτιος του κακού είναι, όχι ο σημερινός πρόεδρος Κασίμ-Γιομάρτ Τοκάγιεφ, αλλά ο αυταρχικός προκάτοχος του Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, που συνέχιζε μέχρι χθες να κρατά το τιμόνι της χώρας ως επικεφαλής του πανίσχυρου Συμβουλίου Ασφαλείας.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον ντε φάκτο ηγέτη της τελευταίας 30ετίας που διατήρησε τον τίτλο του «Elbasy», του ηγέτη του έθνους, ο λαός του Καζακστάν φωνάζει αυτές τις μέρες «Shal ket» (Γέρο, έξω!).
Το δίχως άλλο ο Ναζαρμπάγιεφ θεωρούσε ότι βρήκε τον τρόπο να φύγει από το προσκήνιο χωρίς να ρισκάρει την απόδοση ευθυνών και την τιμωρία. Το σημερινό χάος στη χώρα της Κεντρικής Ασίας απέδειξε ότι έκανε λάθος. Η άρον άρον απόφαση του Τοκάγιεφ να μειώσει την τιμή του υγραερίου κίνησης και να παραιτήσει την κυβέρνηση αναλαμβάνοντας ο ίδιος τον έλεγχο του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν περιόρισε τη φωτιά που προτίθεται να κατασβήσει τώρα με επέμβαση της η Ρωσία.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που απεύχεται να έχει την τύχη του Ναζαρμπάγιεφ, δεν ανησυχεί ούτε για τους εκατομμύρια Ρώσους που ζουν εκεί, ούτε για την καρδιά του ρωσικού διαστημικού προγράμματος στο Μπαϊκονούρ, αλλά για τα σημαντικά αποθέματα σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και κυρίως τα πλούσια κοιτάσματα ουρανίου του Καζακστάν. Και επειδή με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια θέλει επίσης να στείλει στη Δύση για μια ακόμα φορά το μήνυμα ότι στην «γειτονιά» του μόνο εκείνος κάνει κουμάντο.
Τις εξελίξεις στην ένατη αυτή μεγαλύτερη χώρα του κόσμου δεν μπορεί πλέον να τις προβλέψει κανείς με σαφήνεια. Το σίγουρο είναι ότι ο Ναζαρμπάγιεφ, που πέτυχε τα χρόνια της παντοκρατορίας του να διατηρήσει τη φιλία με τη Ρωσία φλερτάροντας ταυτόχρονα με τους ηγέτες της Δύσης και τις ενεργειακές εταιρείας στα εδάφη τους, αλλά απέτυχε να βρει το ελιξίριο για την παράταση της ανθρώπινης ζωής, όπως είχε διατάξει τους επιστήμονες της χώρας του, δεν θα αφήσει τελικά πίσω του την «ιστορική» κληρονομιά που ονειρευόταν. Και όσα χρήματα κι αν δώσει σε έναν ακόμα Όλιβερ Στόουν για να ξαναγράψει την ιστορία του, όπως έκανε με το βιβλίο «Qazaq: History of the Golden Man», ο επίλογος του έχει ήδη γραφτεί και δεν αλλάζει.