Το καταραμένο νησί…

Το νησί Ταγκ βρίσκεται στον ποταμό Τάμεση, σε μικρή απόσταση από το Λονδίνο, απέναντι από το επιβλητικό Χάμπτον Κορτ, άλλοτε κατοικία του Καρδιναλίου Γούλσεϋ, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου Η’.

Σε αυτό το νησί κυνηγούσε ο Ερρίκος Η’, οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι Κλωντ Μονέ και Άλφρεντ Σίσλεϋ δημιούργησαν ορισμένα από τα έργα τους, ο Τσάρλι Τσάπλιν και η Σάρα Μπερνάρ ερμήνευσαν κάποιους από τους ρόλους τους…

Ένας Αμερικανός επιχειρηματίας, ο Λέων Μπρονέσκυ από την Νέα Υόρκη, σκόπευε να προχωρήσει στην ανέγερση ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στο νησί, το 1971. Ενώ τα απαιτούμενα κεφάλαια είχαν συγκεντρωθεί, τα σχέδια είχαν εκπονηθεί και η άδεια ήταν έτοιμη να εκδοθεί, ο Μπρονέσκυ έλαβε μία παράξενη πληροφορία σχετική με την ιστορία του νησιού. Η πληροφορία αυτή ανέβαλε τα σχέδιά του.

«Μην πειράξετε το νησί! Το έχει καταραστεί μία τσιγγάνα!», ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν στον Μπρονέσκυ.

Ο θρύλος λέει ότι το νησί Ταγκ, το οποίο πήρε το όνομά του από τον βαρκάρη Τόμας Ταγκ, ο οποίος νοίκιαζε βάρκες από το 1841, ήταν κάποτε ο τόπος στον οποίο περνούσαν τον χειμώνα οι τσιγγάνοι.

Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, ο γερο-Ταγκ, στον οποίο ανήκε το νησί, είπε στους τσιγγάνους να φύγουν. Εκείνοι αρνήθηκαν και τότε ο Ταγκ προχώρησε στην αναγκαστική έξωσή τους. Τότε, η βασίλισσα των τσιγγάνων καταράστηκε το νησί και τον ιδιοκτήτη του.

Αυτό συνέβη το 1870. Από τότε, οι τοπικές εφημερίδες ανέφεραν μία εκπληκτική σειρά καταστροφών, όπως πλημμύρες, πυρκαγιές και χρεοκοπιών, όσων προσπάθησαν να επενδύσουν στο νησί.

Καταστρεπτικός υπήρξε, μεταξύ των άλλων, ο «μέγας παγετός» του 1889 και έπειτα από λίγα χρόνια η πλημμύρα, από την οποία καταστράφηκε το ξενοδοχείο που υπήρχε στο νησί.

Η εφημερίδα του Σάρρεϋ, «Surrey Comet», έγραφε σε παλιά φύλλα της ότι ο επιχειρηματίας Φρεντ Κάρνο αγόρασε το νησί το 1912 έναντι 7.000 λιρών και άνοιξε «το πολυτελέστερο ξενοδοχείο της Ευρώπης».

Το 1914, με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ξενοδοχείο έκλεισε προσωρινά και άνοιξε πάλι το 1916, αυτή την φορά με «λαϊκές τιμές». Έπειτα από λίγα χρόνια, τα λογιστικά βιβλία του Κάρνο εμφάνιζαν ζημιές της τάξης των 100.000 λιρών.

Ακολούθησε κάποιος άλλος επιχειρηματίας, ο Αλεξάντερ Μπιούμοντ, ο οποίος, με τη σειρά του, ζημιώθηκε οικονομικά από τη λειτουργία του εργοστασίου που είχε στο νησί.

Το επόμενο «θύμα της κατάρας» ήταν ο πρώην πυγμάχος Σύριλ Χέρμπερτ, ο οποίος πτώχευσε μέσα σε διάστημα έξι μηνών.

Το 1956, το νησί πουλήθηκε έναντι 75.000 λιρών, με σκοπό την ανέγερση πολυτελών διαμερισμάτων και ενός κλαμπ. Το 1965 όμως, η τιμή πώλησης του νησιού είχε πέσει παραδόξως στις 45.000 λίρες.

«Πρέπει να βρω έναν πραγματικό τσιγγάνο, για να έρθει και να εξορκίσει την κατάρα. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί οι τσιγγάνοι φοβούνται μήπως με αυτό τον τρόπο ενισχύσουν την κακή φήμη που υπάρχει γι’ αυτούς, δηλαδή ότι είναι πράγματι ικανοί να καταραστούν αποτελεσματικά. Αφ’ ετέρου, οι γνήσιοι τσιγγάνοι είναι σπάνιοι στην Αγγλία. Μπορώ να πω ότι δε γνωρίζω κανέναν», δήλωνε σε συνέντευξή του ο Μπρονέσκυ.

«Το λέω στα σοβαρά. Πείσθηκα ότι έσφαλα που δεν έλαβα υπ’ όψιν την κατάρα και σκοπεύω, εάν δε βρω κανέναν τσιγγάνο στην Αγγλία πρόθυμο να ικανοποιήσει το αίτημά μου, να μεταβώ στην Αυστρία, σε μία παραμεθόρια περιοχή, όπου ζουν ένας βασιλιάς και μία βασίλισσα των τσιγγάνων και θα φέρω έναν από αυτούς στο νησί, για να εξορκίσει την κατάρα. Εάν δεν το πετύχω και αυτό, θα απευθυνθώ στην Εκκλησία της Αγγλίας, για να δω μήπως μπορούν εκείνοι να εξορκίσουν την κατάρα. Στην ανάγκη, είμαι διατεθειμένος να πάω και στον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ», συμπλήρωνε απελπισμένα ο Λέων Μπρονέσκυ.

Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», στις 17/03/1971…