Το Παλαιό δημοτικό Νοσοκομείο Πατρών …ξαναγεννιέται! Η…πολύπαθη ιστορία του
Το 1833 εγκαταστάθηκε στην Πάτρα ο πρώτος επιστήμων ιατρός. Πρόκειται για τον Θεοδόσιο Τσιλιάνη από την Ιθάκη, που είχε σπουδάσει Ιατρική και Φιλοσοφία στην Ιταλία.
Τα φαρμακεία της Πάτρας λειτουργούσαν και ως ιατρεία, ως τα τέλη του 19ου αιώνα .
Στα φαρμακεία μετέφεραν τους ασθενείς για εξέταση και αντιμετώπιση των τραυμάτων τους.
Οι γιατροί δέχονταν τους ασθενείς τους στα φαρμακεία και εκεί πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους.
Η κατάσταση αυτή εξέλιπε σιγά σιγά τον 20ό αιώνα, με τη διεύρυνση της λειτουργίας του δημοτικού νοσοκομείου και τη δημιουργία ιδιωτικών κλινικών και ιατρείων.
Προς τα τέλη του αιώνα λειτουργούσαν στην Πάτρα 14 φαρμακεία, που τα διηύθυναν πτυχιούχοι φαρμακοποιοί, και 6 φαρμακεμπορεία (αποθήκες φαρμάκων).
Υπήρχαν 57 γιατροί, πτυχιούχοι της Ιατρικής, πολλοί από τους οποίους είχαν σπουδάσει στην Ευρώπη και 20 μαίες, οι περισσότερες πτυχιούχοι του Μαιευτηρίου Αθηνών.
Με το ΒΔ της 9ης Φεβρουαρίου του 1851 επιβλήθηκε για μια τριετία φόρος 0,25% σε όλα τα εισαγόμενα προϊόντα στην περιοχή του Δήμου Πατρέων «αποκλειστικώς για την ανέγερσιν του Δημοτικού Νοσοκομείου Πατρών».
Λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε ένα οικόπεδο 3.650 τετραγωνικών μέτρων νοτίως του κάστρου για να κτιστεί το νοσοκομείο, τα σχέδια του οποίου εκπόνησε ο Δανός αρχιτέκτονας Christian Hansen (1803-1883) .
Στις 15 Οκτωβρίου 1857, ο βασιλιάς Όθων έθεσε τον θεμέλιο λίθο του Δημοτικού Νοσοκομείου Πατρών.
Οι οικοδομικές εργασίες άρχισαν σχεδόν αμέσως και ολοκληρώθηκαν το 1871.
Η επίσημη λειτουργία του Δημοτικού Νοσοκομείου Πατρών άρχισε την 1.1.1872
Το 1851 επιβλήθηκε ειδικός φόρος στα εισαγόμενα είδη για την ανέγερση Δημοτικού Νοσοκομείου,επί Δημάρχου Ιωάννη Δ. Αντωνόπουλου.
Το Παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο Πατρών εγκαινιάστηκε από τον βασιλιά Όθωνα στις 15 Οκτωβρίου 1857. Εκείνη την εποχή η Πάτρα ήταν μια σημαντική πόλη 12.000 περίπου κατοίκων και είχε μεγάλη ανάγκη από ένα νοσοκομείο.
Κι όμως χρειάστηκαν 15 χρόνια για να φτιαχτεί το πρώτο κτίσμα, που είχε χωρητικότητα 10 κρεβατιών.
Το κτίσμα αυτό στοίχισε 137.000 δραχμές, ποσό τεράστιο για την εποχή.
Τελικά λειτουργεί για πρώτη φορά την Πρωτοχρονιά του 1872, αλλά μόνο ένας γιατρός το στελεχώνει. Γι΄αυτό δημιουργούνταν μεγάλα προβλήματα.
Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Πλέον, αυτή η μεγάλη τότε πόλη, η Πάτρα, απέκτησε ένα δημόσιο ίδρυμα.
Η πρόνοια στην υγεία επιτέλους υπήρχε. Έφυγαν οι εποχές, που ο ναός του Παντοκράτορα, κοντά στο νοσοκομείο, χρησίμευε σαν υποτυπώδες νοσηλευτήριο, αφού ο στρατηγός Μαιζών εγκατέστησε εκεί τους τραυματίες των μαχών του. Όμως η άνω πόλη παρέμενε η πιο ασήμαντη και φτωχή γειτονιά.
Έξω από το νοσοκομείο σχηματίζονται ουρές από άπορους, ταλαιπωρημένους πολίτες, που περιμένουν, κάποιες φορές μάταια, να θεραπευτούν, ενώ την ίδια στιγμή στην κάτω πόλη οι πλούσιοι και εύποροι Πατρινοί περιμένουν σε ουρές στο θέατρο Απόλλων για να ακούσουν την… πρωτοεμφανιζόμενη στην Πάτρα όπερα…
Το νοσοκομειακό συγκρότημα περιελάμβανε μαιευτικό τμήμα, παθολογικό τμήμα το οποίο στεγαζόταν σε μια κατεστραμμένη αίθουσα με σπασμένα κρεβάτια, παράθυρα και τζάμια, χειρουργικό τμήμα, ακτινολογικό τμήμα με τα πιο εξελιγμένα εργαλεία και συστήματα κατευθείαν από Αμερική, από δωρεές.
Δίπλα υπήρχε ο κλίβανος, τα πλυντήρια και τα λουτρά. Ενσωματωμένη μια εκκλησία, ο Άγιος Χαράλαμπος.
Στο τέμπλο του κρεμασμένα εκατοντάδες τάματα. Εκεί που οι επιστήμονες και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άρχιζαν οι προσευχές γεμάτες πίστη και ταπείνωση προς το Θεό.
Στην πίσω πλευρά υπήρχε το μικροβιολογικό τμήμα και στο τέλος απομονωμένο από τα άλλα η αίθουσα νεκροψίας, η πιο ψυχρή αίθουσα του νοσηλευτικού ιδρύματος.ο νοσοκομείο λειτούργησε έναν αιώνα.
Εξυπηρέτησε τραυματίες του πολέμου του 1897, τραυματίες των Βαλκανικών πολέμων 1912-1913, θύματα βομβαρδισμών του 1940 από τους Ιταλούς, στρατιώτες τραυματίες από την Ήπειρο του 1940-1941, όσους δεν βύθισαν τα γερμανικά αεροπλάνα μαζί με τα νοσοκομειακά πλοία που τους μετέφεραν στο λιμάνι της Πάτρας και πολλούς άλλους ασθενείς.
Λειτούργησε υπό την εποπτεία του Δήμου ώς το 1958, οπότε και κρατικοποιήθηκε.
Το Παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομα του γιατρού Χρήστου Κορύλλου (1843-1930). Αρχικά Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής και από το 1904 Διευθυντής του Νοσοκομείου, ο Κορύλλος συνέταξε 3 πανομοιότυπες διαθήκες με τις οποίες όριζε κληρονόμο όλης της περιουσίας του το Νοσοκομείο.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι με τις διαθήκες του άφηνε από 300 δρχ. σε όλο το εργατικό προσωπικό του Νοσοκομείου.
Στον Χρήστο Κορύλλο οφείλουμε πολλές μελέτες για την οικονομική, κοινωνική, πνευματική, ιατρική, μετεωρολογική και περιβαλλοντική όψη της Πάτρας τον 19ο αιώνα. Η Πάτρα σήμερα τον τιμά δίνοντας το όνομά του σ΄ έναν από τους 2 κάθετους δρόμους του Παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου.
Φτάνουμε πια στην αναπαλαίωση του θεραπευτηρίου. Οι εργάτες σηκώνουν την πέτρα που ήταν κάποτε η βάση για το συντριβάνι της καταπράσινης αυλής και ανακαλύπτουν μια μεγάλη φωλιά φιδιών. Σημάδι ότι τα ιερά φίδια του Ασκληπιού δεν εγκατέλειψαν ποτέ το νοσοκομείο. Ένας αιώνας ιστορίας γράφτηκε σε αυτό το νοσοκομείο. Πλέον είναι ένα από τα πολλά στολίδια της Πάτρας, που σηματοδοτούν το πλούσιο παρελθόν της.
Το Παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο στέγασε για 12 χρόνια το Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Πατρέων, λειτουργώντας παράλληλα και σαν εκθεσιακός χώρος. Από τον Ιούνιο του 2013 μεταφέρθηκε και στεγάζεται σε αυτό το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης.
*πηγή στοιχείων κειμένου : arxaiologia.gr / local.e-history.gr