Τώρα την αγαπάμε περισσότερο…

Ο κόσμος παρακολουθεί τα παιχνίδια της ( αποδεικνύεται και από το 50% στις τηλεθεάσεις) και θέλει να την δει να κερδίζει. Έχει προσδοκίες. Προσδοκίες, οι οποίες δημιουργήθηκαν από την ίδια την ομάδα, έπειτα από τις σπουδαίες εμφανίσεις της στο προολυμπιακό τουρνουά του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Μέχρι εδώ όλα καλά. Απ’ αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να φτάνουν κάποιοι σε… αναθέματα, υπάρχει μεγάλη απόσταση και, επίσης, μεγάλη απόσταση από τη… λογική.

Εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε: Αυτή η έκδοση της εθνικής ομάδας, είναι η καλύτερη έκδοση της εθνικής ανδρών μετά τη χρυσή δεκαετία του 2000, και ειδικά της εποχής του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μπορεί να μην έχει το ταλέντο εκείνης της ομάδας (σίγουρα δεν έχει τις επιτυχίες της), αλλά διαθέτει μέταλλο και έχει χτίσει χαρακτήρα. Ο Βασίλης Σπανούλης έχει μαζέψει τα κομμάτια της και έχει εμπνεύσει τους διεθνείς, που παλεύουν κάθε φορά πέρα και πάνω από τις δυνάμεις τους.

Όλοι μας θέλουμε η εθνική να κερδίζει. Αλλά παίζουν και οι άλλοι. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε έπειτα από 16 ολόκληρα χρόνια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μεγάλο επίτευγμα. Κι ακόμη μεγαλύτερο, εάν την Παρασκευή (2/8/24) νικήσουμε την Αυστραλία με 3 πόντους και πάνω και προκριθούμε στα προημιτελικά. Ακόμη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα βρέθηκε στον πιο δύσκολο όμιλο του ολυμπιακού τουρνουά. Στον όμιλο του «θανάτου», όπως αποκαλείται, με τρία ακόμη μεγαθήρια: Καναδά, Ισπανία και Αυστραλία.

Στα δυο πρώτα παιχνίδια παλέψαμε, ανατρέψαμε διαφορές 16 πόντων, αλλά δεν μπορέσαμε να νικήσουμε. Καθόλου παράξενο. Η δική μας ομάδα δεν είναι αυτή τη φορά το φαβορί. Έχασε τα δυο πρώτα ματς με την ίδια διαφορά (7 πόντους). Τώρα θα έχει μια ακόμη ευκαιρία για την οκτάδα. Έναν ακόμη τελικό πρόκρισης, με την Αυστραλία. Είμαστε σίγουροι ότι θα παλέψει για να νικήσουμε και τις δικές της αδυναμίες, πέρα από τους αντιπάλους της.

Ναι, η εθνική έχει κενά διαστήματα στην άμυνα. Πράγματι, δεν διαθέτει (όπως φάνηκε στα δυο πρώτα ματς) έναν τρίτο πόλο στην επίθεση (Γιάννης-Παπανικολάου και Γιάννης-Τολιόπουλος τα δίδυμα που ξεχώρισαν). Ναι, δεν είναι τόσο δυνατή, όσο θα έπρεπε στην περιφέρεια. Ναι, δεν έχουν ξεχωρίσει κάποιοι παίκτες που περιμέναμε (Παπαγιάννης, Μήτογλου). Ωστόσο, είναι ομάδα που παλεύει, που τα δίνει όλα . Γι’ αυτό είμαστε περήφανοι όταν την βλέπουμε να αγωνίζεται. Γι’ αυτό όταν δεν καταφέρνει να νικήσει, την χειροκροτάμε. Η πίκρα σε τέτοιες περιπτώσεις κρατάει ένα βράδυ. Η περηφάνεια, όμως, μια ζωή.

Η «επίσημη αγαπημένη» θα μπορούσε να παρουσιαστεί πολύ πιο δυνατή σ’ αυτούς τους Αγώνες. Όμως, η χώρα μας δεν διαθέτει δεκάδες σούπερ σταρ, όπως η Αμερική, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Αυστραλία, η Αυστραλία, η Σερβία, ακόμη και η Γερμανία που αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια. Κι όχι μόνο δεν διαθέτει δεκάδες σούπερ σταρ, αλλά και σ’ αυτή τη μεγάλη πρόκληση της λείπουν πέντε βασικότατα στελέχη (Κώστας Σλούκας, Νίκος Ρογκαβόπουλος, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Κώστας Αντετοκούνμπο και Ιωάννης Παπαπέτρου).

Παρόλα αυτά, οι εμφανίσεις της είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς και στα δυο πρώτα ματς έχει χάσει στις λεπτομέρειες.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι με τον Κώστα Σλούκα και μόνο παρόντα (από τους πέντε που λείπουν) η Ελλάδα θα ανέβαινε ένα επίπεδο παραπάνω και θα χτύπαγε με διαφορετικό τρόπο τα παιχνίδια. Όμως, κανένας δεν ψάχνει αυτές τις ώρες για δικαιολογίες. Και ο πρώτος που αποφεύγει τις δικαιολογίες, όπως ο διάβολος το λιβάνι, είναι ο ομοσπονδιακός μας προπονητής. Ο ίδιος ο Βασίλης Σπανούλης, που ξαναχτίζει μια μεγάλη εθνική ομάδα, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα. Με αυτό το ρόστερ που έχει στα χέρια του, θα παλέψει και κόντρα στην πανίσχυρη Αυστραλία. Άλλη μια ευκαιρία για να φωνάξουμε «Πάμε Ελλάδα, μπορείς να προκριθείς»!