Τα παιδιά που παίζουν με οθόνες αφής σε καθημερινή βάση παρουσιάζουν μειωμένη ικανότητα να αγνοούν τους περισπασμούς και να διατηρούν εστιασμένη την προσοχή τους, δείχνει μικρή μελέτη στη Βρετανία.
«Η χρήση κινητών και ταμπλετών από βρέφη και νήπια έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Τα πρώτη έτη της ζωής έχουν κρίσιμη σημασία προκειμένου να μάθουν τα παιδιά να ελέγχουν την προσοχή τους και να αγνοούν τους περισπασμούς, ικανότητες που είναι γνωστό ότι έχουν σημασία στις μελλοντικές σχολικές επιδόσεις» λέει ο Τιμ Σμιθ του Πανεπιστημίου του Μπαθ.
«Υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία ότι η χρήση οθονών αφής από τα νήπια μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την προσοχή τους, μέχρι σήμερα όμως δεν υπήρχαν εμπειρικές ενδείξεις που στηρίζουν αυτές τις ανησυχίες».
Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στο Scientific Reports, μια επιθεώρηση των εκδόσεων Nature, η μελέτη εξετάζει 40 παιδιά που υποβλήθηκαν σε τεστ προσοχής στην ηλικία των 12 μηνών και ξανά στις ηλικίες των 12 μηνών, 18 μηνών και 3,5 ετών.
Σε κάθε επίσκεψή τους στο εργαστήριο, τα παιδιά κλήθηκαν να κοιτάξουν σε μια οθόνη που εμφάνιζε αντικείμενα σε τυχαίες θέσεις, ενώ μια κάμερα παρακολουθούσε πού έστρεφαν το βλέμμα τους. Οι ερευνητές μέτρησαν το πόσο γρήγορα κάθε παιδί έβλεπε τα αντικείμενα-στόχους και το εάν αγνοούσαν άσχετα αντικείμενα.
Η ανάλυση έδειξε ότι τα παιδιά που χρησιμοποιούσαν καθημερινά οθόνες αφής έστρεφαν ταχύτερα το βλέμμα προς τα αντικείμενα-στόχους που εμφανίζονταν στην οθόνη. Παράλληλα όμως εμφάνιζαν μειωμένη ικανότητα να αγνοούν τους περισπασμούς, συγκριτικά με τα παιδιά που δεν είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ οθόνες αφής.
Οι ερευνητές τονίζουν πάντως πως η μελέτη δεν αρκεί για να διαπιστωθεί σχέση αιτίου-αποτελέσματος: «Δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι οθόνες αφής προκαλούν τις διαφορές στην προσοχή αφού ένα άλλο ενδεχόμενο είναι ότι τα παιδιά με περίσπαση της προσοχής μπορεί να έλκονται περισσότερο από τις οθόνες αφής που ούτως ή άλλως τραβούν την προσοχή» επισήμανε η Αν Μαρία Πόρτουγκαλ, πρώτη συγγραφέας της δημοσίευσης.
Άγνωστο παραμένει επίσης αν το φαινόμενο που παρατηρήθηκε είναι επιβλαβές ή ωφέλιμο. Όπως λέει η Ρέιτσελ Μπέντφορντ, επίσης μέλος της ερευνητικής ομάδας, «το επόμενο που πρέπει να εξετάσουμε είναι το εάν η επίδραση που μετρήσαμε αφορά την προσοχή στην πραγματική ζωή: είναι άραγε ένα θετικό σημάδι ότι τα παιδιά προσαρμόζονται στις πολυδιεργασιακές απαιτήσεις του περίπλοκου περιβάλλοντός τους, ή μήπως συνδέεται με δυσκολίες σε εργασίες που απαιτούν προσοχή;»
