«Κατὰ τὸ ἔτος 1910 νόσος ἐπάρατος καὶ πάλιν ἐμάστιζε τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ τὰ περίχωρα, ἡ χολέρα. Κατὰ ἑκατοντάδες καθ΄ ἑκάστην ἀπέθνησκον, εἰς τρόπον ὦστε νὰ μή καθίστανται δυνατὴ ἡ ταφὴ τῶν πολυαρίθμων νεκρῶν, ἀδιακρίτως φυλῆς καὶ θρησκεύματος, Χριστιανῶν, Ἀρμενίων, Μουσουλμάνων καὶ Ἑβραίων. Ὁ πληθυσμός, ἰδίως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, περιδεής καὶ περίφοβος ἐζήτει τὴν σωτηρίαν αὐτοῦ. Οἱ ναοὶ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Ἀρμενίων, τὰ Τεμένη καὶ αἱ Συναγωγαὶ καθ΄ ἑκάστην ἤσαν πλήρεις, τοῦ πλήθους μετᾶ δακρύων καὶ ἀπογνώσεως ἐπικαλουμένου τὴν θείαν ἐπέμβασιν πρὸς κατάπαυσιν τοῦ κακοῦ. Παρὰ ταῦτα… ὄμως ἡ ἐπάρατος νόσος ἐξηκολούθει τὸ καταστρεπτικὸν ἔργον αὐτῆς.
Ἡ Κωνσταντινούπολις παρουσίαζεν ἀπαίσιον θέαμα, ἐνεκρώθῃ δὲ πάσα κίνησις καὶ ζωὴ ἐν αὐτῇ. Ἑξαίφνης ὀ χριστιανικὸς πληθυσμὸς ἐν τῇ ἀπελπισίᾳ του, ἀνεμνήσθῃ τὸ προηγούμενον τοῦ 1871 ἐπὶ Πατριάρχου Ἀνθίμου τοῦ ΣΤ´ τοῦ Κουταλιανοῦ καὶ ἐν φωνῇ ἐζήτει τὴν μετάκλησιν τῆς Τιμίας Ζώνης ἐξ Ἁγίου Ὄρους.
Ἐκτάκτως συγκαλεῖται ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ τῇ προτάσει τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ´ ἀποφασίζεται ὄπως ἀποσταλῇ ἐπιτροπή εἰς Ἅγιον Ὄρος καὶ μεταφέρει εἰς τὴν νεκρωθείσαν ἐκ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ φόβου Κωνσταντινούπολιν τὸ τίμιον τῆς εὐσεβείας ἠμῶν θησαύρισμα. Ἡ Ἱερὰ Σύναξις τοῦ Ἁγίου Ὄρους λαβοῦσα τὰ σχετικᾶ Πατριαρχικά Γράμματα, ἀμέσως διατάσσει δύο ἐκ τῶν ἐπιφανῶν Πατέρων, ἴνα συνοδεύσωσι τὴν Τιμίαν Ζώνην εἰς τὴν δοκιμαζομένην Πόλιν τοῦ Κωνσταντίνου.
Ἀνακούφισις καὶ ἀλαλαγμὸς ἠκούσθη ὄταν ἐγνώσθῃ ἡ εἴδησις ἐκ τοῦ Πατριαρχείου ὄτι ἐντὸς ὀλίγου καταφθάνει ἡ σωτηρία τοῦ δοκιμαζομένου πλήθους.
Τὴν ἡμέραν τῆς ἀφίξεως τῆς Πατριαρχικῆς ἀντιπροσωπείας μετᾶ τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων συνοδευόντων τὴν Τιμίαν Ζώνην ἀπὸ ὄρθρου βαθέως πλῆθος ἀδιακρίτως φυλῆς καὶ θρησκεύματος. Ὀρθόδοξοι, Ἀρμένιοι, Μουσουλμάνοι καὶ Ἰουδαίοι κατέκλυσαν τὴν πλατείαν τοῦ σταθμοῦ Σερκιτζή. Κατὰ τὴν ταχθείσαν ὥραν καταφθάνει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωακεὶμ ὁ Γ´, περιστοιχιζόμενος ὑπὸ Ἀρχιερέων τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς καὶ πλῆθος κληρικῶν, ἴνα ὑποδεχθῇ τὴν Τιμίαν Ζώνην τῆς Θεοτόκου, παρά τῆς ὁποίας ἀνέμενεν ὀ λαὸς τὴν ἀπαλλαγὴν τῆς πόλεως ἀπὸ τῆς ἀπαισίας νόσου.
Ἡ σημασία τὴν ὁποίαν ἀπέδωκεν τόσον ὀ Σουλτάνος Χαμίτ, ὅσον καὶ ἡ Τουρκικὴ Κυβέρνησις εἰς τὴν μεταφορᾶν τῆς Τιμίας Ζώνης κατεδείχθῃ καὶ ἐκ τῆς ὑποδοχῆς, ἢν ἔκαμεν ἡ Τουρκικὴ Κυβέρνησις κατ΄ ἐντολὴν τοῦ Σουλτάνου. Λόχος στρατοῦ ἔχων ἐπὶ κεφαλῆς ἀξιωματικοὺς εἰς διπλοὺς στίχους παρετάχθῃ πρὸ τοῦ σταθμοῦ τοῦ Σερκιτζή, ἴνα ἀποδώσῃ τὰς νενομισμένας τιμᾶς εἰς τὸ τίμιον κειμήλιον τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν δύναμιν τῆς ὁποίας ἐκ πείρας ἐγνώρισαν οἰ λαοὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατὰ τὸ ἔτος 1871.
Ὀ γηραιὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωακεὶμ ὀ Γ´ ἔνδακρυς πρῶτος προχωρεῖ καὶ ἀσπάζεται τὴν Τιμίαν Ζώνην καὶ παραλαβῶν αὐτὴν ἐκ τῶν χειρῶν τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, πεζῆ προπορευόμενος τῶν Ἀρχιερέων, Κληρικῶν, Ἱεροψαλτῶν, ἐν μέσῳ διπλοῦ στίχου στρατιωτῶν καὶ ἀκολουθούντων Χριστιανῶν, Ἀρμενίων, Μουσουλμάνων καὶ Ἰουδαίων, διανύει τὸν μακρὸν δρόμον ἀπὸ Σερκιτζὴ μέχρι Φαναρίου, ὅπου καὶ ἐν τῷ Πατριαρχικῷ ναῷ ἐναποθέτει εἰς κοινὴν προσκύνησιν τὸ ἱερὸν θησαύρισμα. Ἀγρυπνίαι καὶ Λειτουργίαι συνεχῶς ἐπακολουθοῦν, πλῆθος ἀπειρον κατακλύζει καθ΄ ἑκάστην τὸν Πατριαρχικὸν Ναὸν μετὰ δακρύων ἑξαιτουμένον τὴν σωτηρίαν του.
Ἡ ἐπάρατος ἀσθένεια ἤρχισε νὰ ὑποχωρεῖ, τὰ θύματα αὐτῆς κατὰ πολὺ ἐμειώθησαν, μέχρις ὄτου ἐντὸς ὀλιγίστων ἡμερῶν ἀπηλλάγη ἡ πόλις τοῦ Κωνσταντίνου τῆς ἐπαράτου νόσου.
Τὴν Τιμίαν Ζώνην ἐκ Κωνσταντινουπόλεως μετεκάλεσαν καὶ αἱ δοκιμαζόμεναι ἐπαρχίαι, ὡς ἡ τῆς Προύσσης καὶ ἄλλαι, ἐκ τῆς χολέρας, ἤτις νόσος ἄμα τῇ παρουσίᾳ τῆς Τιμίας Ζώνης ἐξέλειπε, τῶν λαῶν ἀδιακρίτου φυλῆς καὶ θρησκεύματος, ἀνακουφισθέντων ἐκ τῆς καθ΄ ἑκάστην ἀπειλῆς τοῦ θανάτου».
Ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΣΚΡΙΠ» τῆς 1-9-1929
Πηγή: orthodoxia-ellhnismos.gr, dogma.gr
