Μιλάει για την απόφαση αυτή –για τη ζωή του πριν – ποια ήταν η αντίδραση της γυναίκας του η οποία ανυπομονούσε να γίνει παπάς και τι του είπαν τα 4 παιδιά και τα εγγόνια του.
Επίσης μιλάει για την ομάδα που έχει δημιουργήσει στην ενορία με ψυχολόγους και ψυχιάτρους , όπου βοηθούν ζευγάρια στο γάμο τους αλλά και άτομα που βιώνουν πένθος.
«Με τη γυναίκα μου σπουδάσαμε στη Γερμανία μαζί. Εγώ θρησκειολογία κι εκείνη παιδαγωγική των θρησκευτικών. Για 11 χρόνια εργαζόμουν στην ιδιωτική εκπαίδευση και μετά στο δημόσιο ως εκπαιδευτικός. Η απόφαση να γίνω ιερέας ήρθε όταν βγήκα στη σύνταξη και απελευθερώθηκα από την εκπαίδευση. Η γυναίκα μου πάντα μου έλεγε πότε θα το αποφασίσω να γινώ ιερέας. Όταν έφτανε η στιγμή της χειροτονίας ρώτησα τα παιδιά μου αν συμφωνούσαν. Αν είχαν αντίρρηση δεν θα το έκανα».
Για το κοινωνικό έργο που επιτελεί μέσω της ενορίας του ανέφερε: «Από τότε που έγινα ιερέας φιλάω το χέρι όσων μου το φιλάνε από σεβασμό γιατί είναι εικόνες του θεού. Φίλησα το χέρι ενός τοξικομανή και μου είπε: «όχι πάτερ εσύ» κι εγώ του απάντησα: “φιλάω την εικόνα του Θεού που την έχεις μουτζουρώσει. Καλούμε τα ζευγάρια που παντρευτήκαν στην εκκλησία μας μια φορά το μήνα για να μιλάνε με ειδικούς για τη σχέση τους. Μια φορά τον μήνα μπορούν να έρχονται και όσοι άνθρωποι έχουν να διαχειριστούν το πένθος τους».
