Τα δάκρυα, ποτιστικά στα δέντρο της ελπίδας των συγγενών πως τα θύματα θα δικαιωθούν, φοιτητές φύτεψαν μια φασκομηλιά. «Αυτή η φασκομηλιά στην θύμηση σου αδικοχαμένε φίλε», θα γράψουν.
Τα λόγια λεπίδες και χάδι, χάδι στους μεγάλους απόντες. Λεπίδες για όσους οι χαροκαμένοι γονείς, τα αδέλφια, οι συγγενείς, οι φίλοι και ο ιεράς που χοροστατούσε θέλουν να κριθούν από την Δικαιοσύνη.
Στα Τέμπη τα δάκρυα δεν στεγνώνουν και οι συγγενείς δεν ξεχνούν.
«Ήταν δολοφονία», λένε στην κάμερα οι χαροκαμένοι γονείς.
«Μην μας ξεχνάτε», εκλιπαρούν με δάκρυα στα μάτια και συνεχίζουν «μπορεί να ήταν το δικό σας παιδί».
Τραγικές φιγούρες και οι συγγενείς των εργαζομένων.
Στα χείλη όλων μία λέξη… δικαίωση για τους ανθρώπους τους και για να είναι ασφαλείς από εδώ και πέρα όλοι οι άλλοι.
