Έναν χρόνο μετά το ο πόνος δεν είναι πλέον βουβός. Είναι κραυγή για να δικαιωθούν τα παιδιά μας που χάθηκαν στα Τέμπη», είπε η μητέρα της 20χρονης Αναστασίας Πλακιά στην εκδήλωση μνήμης που έγινε στο σιδηροδρομικό σταθμό Καλαμπάκας.
Εκεί ένα χρόνο πριν την ίδια ώρα συνόδευσαν τα κορίτσια τους στο τελευταίο ταξίδι.
«Ένα χρόνο μετά ελπίζουμε να μην μπαζωθεί το έγκλημα. Ένα χρόνο μετά οι φίλοι σας και όσοι σας αγάπησαν είναι εδώ για να στηρίξουν την προσπάθειά μας. Ένα χρόνο μετά περιμένουμε το μήνυμα “μαμά, έφτασα”», είπε η Μάρθα Πλακιά.
Ο Νίκος Πλακιάς, πατέρας των δίδυμων κοριτσιών, ένα χρόνο τώρα προσπαθούσε να είναι δυνατός. Το βράδυ όμως στην εκδήλωση μνήμης που έγινε στην Καλαμπάκα λύγισε.
«Τα παιδιά μας χάθηκαν άδικα. Ο πόνος μου δεν γίνεται δάκρυ. Μαζί μας βρίσκονται και τα αδέλφια μας, η οικογένεια του Βλάχου, του Παπαγγελή, αυτά είναι τα αδέλφια μας στη θέση αυτή. Να είστε δίπλα μας», είπε.
Η Χρύσα, η Θώμη και η Αναστασία ήταν αχώριστες. Είχαν όνειρα. Ήθελαν να γίνουν νηπιαγωγοί, έγραφαν στα γράμματα που διάβασε η δασκάλα τους από το δημοτικό.
«Όχι Ιφιγένειες. Θα ξηλωθούν καρέκλες, θα αποδοθούν ευθύνες σε βάθος. Όσο ζούμε και όσο αναπνέουμε, είναι αυτός σκοπός της ζωής μας», είπε η Σοφία Ζαροπούλου, μητέρα της Χρύσας και της Θώμης.
«Νομίζω η πόλη τους έδωσε την αγάπη που τους χρωστούσε. Τα κορίτσια μας είχαν μόνο αγάπη να δώσουν», είπε ο Δημήτρης Πλακιάς.
Στο μνημόσυνο για τα θύματα βρέθηκε και ο πατέρας του μοναδικού επιζώντα από το πρώτο βαγόνι του τρένου. Ο Γεράσιμος βρίσκεται στην Αμερική και συνεχίζει να δίνει μία γενναία μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
Ο πατέρας του Γεράσιμου επέστρεψε στην Ελλάδα πριν από τρεις ημέρες από την Αμερική. Ο φοιτητής από τον Βόλο ένα χρόνο μετά παραμένει σε κώμα. Μικρές ενδείξεις δίνουν κουράγιο και ελπίδες στους γονείς του.
Έτοιμοι για ένα ταξίδι προς τον θάνατο. Οι πόρτες έκλεισαν και δεν ξανάνοιξαν ποτέ.
Η Ελλάδα δάκρυσε ξανά. Θρήνος, πόνος και οργή. Εκεί που χάθηκαν 57 ψυχές, στα βαγόνια του Intercity 62.
Η Κλαούντια ήταν φοιτήτρια Ιατρικής στο ΑΠΘ. Δεν ήθελε να ταξιδεύει με λεωφορείο γιατί φοβόταν. Θεωρούσε, όπως και η μητέρα της, ότι το τρένο ήταν ασφαλές.
Στο μνημόσυνο, στο σημείο μηδέν, ήταν όλοι εκεί. Όχι για να θυμούνται, αλλά για να μην επιτρέψουν σε κανέναν να ξεχάσει.
