Ήταν 15 Απριλίου του 1912 όταν ο Τιτανικός, το μεγαλύτερο επιβατηγό υπερωκεάνιο που δημιουργήθηκε από ανθρώπινο χέρι έως τις αρχές του 20ου αιώνα, βυθίστηκε στα νερά του Βόρειου Ατλαντικού κατά το παρθενικό του ταξίδι, μετά από σύγκρουση με ένα παγόβουνο.
Έχοντας περάσει ένας αιώνας από την τραγική εκείνη νύχτα, η ιστορία του Τιτανικού συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον, έχοντας απασχολήσει ιστορικούς και εξερευνητές, κινηματογραφιστές και συγγραφείς.
Περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, σε ένα από τα πιο θανατηφόρα ναυτικά δυστυχήματα στη σύγχρονη ιστορία, εν καιρώ ειρήνης.
Ανάμεσα σε όσους χάθηκαν αμέτρητοι μετανάστες από την Ιρλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία, τη Σκανδιναβία και άλλες χώρες της Ευρώπης, οι οποίοι επιβιβάστηκαν στο υπερωκεάνιο προκειμένου να αναζητήσουν καλύτερη τύχη και μια καινούρια ζωή στη Βόρεια Αμερική αλλά και κάποιοι από τους πλουσιότερους ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στην ύπαρξη, και κατά συνέπεια στον χαμό των τελευταίων, έρχεται να βασιστεί και μία από τις μεγαλύτερες συνωμοσίες αναφορικά με το ναυάγιο του Τιτανικού.
Η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ και ο ρόλος που έπαιξε στο ναυάγιο
Τρεις από τους επιφανείς εκατομμυριούχους που έχασαν την ζωή τους το μοιραίο εκείνο βράδυ ήταν οι Benjamin Guggenheim, Isador Strauss και John Astor, πολέμιοι της ιδέας για την ίδρυση ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος που θα μπορούσε με την δημιουργία του να βοηθήσει τις «σκοτεινές» διεργασίες της οικονομικής ελίτ της εποχής για την υποδούλωση της ανθρωπότητας.
Με το πεδίο ελεύθερο, λοιπόν, καθώς όλοι οι πολέμιοι της ιδέας είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης έως τον Απρίλιο του 2013, η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) ιδρύθηκε τελικά το Δεκέμβριο του 1913, δηλαδή ούτε ένα χρόνο μετά το ναυάγιο του Τιτανικού.
Βάσει αυτού του γεγονότος γεννάται και το ερώτημα «Ποιος ήταν εκείνος που φρόντισε οι συγκεκριμένοι βαθύπλουτοι Αμερικάνοι να βρίσκονται μέσα στον Τιτανικό;».
Σύμφωνα με τους συνωμοσιολόγους, λοιπόν, αυτός δεν ήταν άλλος από τον Τζον Πιερπόντ Μόργκαν, ιδιοκτήτη της International Mercantile Marine, θυγατρική της οποίας ήταν η White Star Line, στην οποία ανήκε ο Τιτανικός. Ποια ήταν τα οφέλη του για να προγραμματίσει το ναυάγιο του αβύθιστου πλοίου, το οποίο πήρε μαζί του στο βυθό περί τις 2.000 αθώες ψυχές;
Ο χρόνος μας γυρίζει δύο χρόνια πίσω πριν το ναυάγιο, στο 1910. Τότε που επτά επιφανείς και ισχυροί άντρες της εποχής συναντήθηκαν στα ανοικτά των ακτών της Τζώρτζια, προκειμένου να συμφωνήσουν για την δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ. Πρόκειται για εκπροσώπους της οικονομικής αυτοκρατορίας των Ροκφέλερ, της ευρωπαϊκής δυναστείας Ρότσιλντ και του Τζον Πιερπόντ Μόργκαν.
Παρόλο που μεταξύ των τριών αυτών πανίσχυρων οικονομικά αυτοκρατοριών υπήρχε εξαιρετικά μεγάλος ανταγωνισμός και συγκρουόμενα συμφέροντα, οι αντιπρόσωποι συμφώνησαν μεταξύ τους για το «κοινό» καλό των πελατών τους, με σκοπό την οικονομική κυριαρχία τους. Έτσι οι Guggenheim, Strauss και Astor αποτελούσαν «πονοκέφαλο» για την εκπόνηση των σχεδίων τους, γι αυτό και πάση θυσία έπρεπε να βγουν από τη μέση.
Δεν είναι λίγοι, μάλιστα, εκείνοι που βλέπουν ακόμη πιο «σκοτεινές» δυνάμεις πίσω από το ιστορικό ναυάγιο του Τιτανικού, όπως οι Ιησουίτες και οι Πεφωτισμένοι οι οποίοι βρίσκονταν πίσω από την πλουτοκρατία της εποχής. Οι μεν πρώτοι εκπροσωπούνταν από τους Ρότσιλντ και οι μεν δεύτεροι από τους Ροκφέλερ και Μόργκαν. Με τον πλούτο να μπορεί, λοιπόν, να τους εξασφαλίσει την απανταχού κυριαρχία τους, η ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ έμοιαζε το καλύτερο «καμουφλάζ». Ως εκ τούτου όποιος έπρεπε να βγει από την μέση κέρδιζε μια vip καμπίνα –αντικείμενο πόθου της τότε οικονομικής ελίτ– εν είδει πρόσκλησης και τιμής.
Βυθίστηκε ή όχι τελικά ο πραγματικός Τιτανικός;
Μια άλλη θεωρία θέλει το υπερωκεάνιο που βυθίστηκε να μην είναι ο αυθεντικός Τιτανικός το «τεχνολογικό θαύμα» που είχε υποσχεθεί η πλοιοκτήτρια εταιρεία, αλλά ένα ελαφρώς παλαιότερο «καμουφλαρισμένο» πλοίο της ίδιας εταιρείας. Ο λόγος που ώθησε την εταιρεία να κάνει κάτι τέτοιο; Μα φυσικά ασφαλιστικός, αλλά όπως φαίνεται τα σχέδια της White Star Line πήγαν στράφι με το θανατηφόρο ναυάγιο.
Η συγκεκριμένη συνωμοσία έχει ως εξής. Η εταιρεία λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού που είχε με την Cunard Steamship Company Ltd. αποφάσισε να ναυπηγήσει τρία τεραστίων διαστάσεων πολυτελή πλοία, προκειμένου να αντισταθμίσει το μειονέκτημά της στην ταχύτητα.
Μετά και από την σύμφωνη γνώμη του πλοιοκτήτη Μόργκαν, ο πρόεδρος της εταιρείας προχώρησε στην δημιουργία τριών πλοίων κλάσης: Ολυμπιακός, Τιτανικός, Βρεταννικός. Το πρώτο λοιπόν που βγήκε στα ανοιχτά ήταν ο Ολυμπιακός, με τα πρώτα ταξίδια του να σημειώνουν ιδιαίτερη επιτυχία. Κατά την διάρκεια του πέμπτου, ωστόσο, συγκρούστηκε με ένα πολεμικό πλοίο και η εταιρεία κρίθηκε υπεύθυνη για το γεγονός σύμφωνα με τα δικαστήρια.
Έτσι, ο «Ολυμπιακός» ήταν ασύμφορος πια για την White Star Line με τις ζημιές να είναι δυσβάσταχτες για την εταιρεία και την ανάγκη να βρεθεί άμεση λύση να μοιάζει πιο επείγουσα από ποτέ.
Αυτό που υποστηρίζει η συγκεκριμένη συνωμοσία, λοιπόν, είναι το ότι ο πραγματικός Τιτανικός έμεινε πραγματικά αβύθιστος, καθώς δεν πραγματοποίησε ποτέ εκείνο το ταξίδι από το Σαουθάμπτον στη Μεγάλη Βρετανία προς τη Νέα Υόρκη.
Το πλοίο που «βαφτίστηκε» Τιτανικός, στην πραγματικότητα, ήταν ο Ολυμπιακός, ο οποίος επισκευάστηκε με σκοπό να βυθιστεί εσκεμμένα κάποια στιγμή, έτσι ώστε η πλοιοκτήτρια εταιρεία να αποζημιωθεί για την απώλειά της από την ασφαλιστική εταιρεία.
