Περιπτώσεις ασθενών που δεν δικαιούνται άδειας ειδικού σκοπού και εξακολουθούν να εργάζονται με κίνδυνο της υγείας και της ζωής τους, αναφέρουν σε επιστολή τους τα μέλη της Ένωσης Ασθενών Ελλάδος.
Με επιστολή τους προς τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τα μέλη της Ένωσης Ασθενών Ελλάδας -η οποία εκπροσωπεί το σύνολο των ασθενών της χώρας- ζητούν την επέκταση των περιπτώσεων χορήγησης άδειας ειδικού σκοπού, σε ασθενείς που κατά τη διάρκεια του lockdown δεν έχουν διακόψει την εργασία τους και βρίσκονται σε κίνδυνο. Τα μέλη της Ένωσης καλούν τον Πρωθυπουργό να αναλάβει προσωπικά πολιτική πρωτοβουλία για την προστασία αυτών των χρόνιων ασθενών.
Η εξαίρεση των ασθενών αυτών από την χορήγηση άδειας “αφήνουν μετέωρους τους περισσότερους χρόνιους ασθενείς, μεταμοσχευμένους και ανοσοκατεσταλμένους εργαζόμενους, οι οποίοι παρά τη βεβαρημένη κατάσταση της υγείας τους υποχρεώνονται να εργάζονται εκτεθειμένοι στην πανδημία.
Να σημειωθεί ότι η Κοινή Υπουργική Απόφαση της 18ης Μαρτίου προβλέπει τη δυνατότητα χορήγησης άδειας ειδικού σκοπού για την προστασία από την πανδημία, σε τέσσερις κατηγορίες ασθενών και συγκεκριμένα σε άτομα με βαριά καρδιοπάθεια, βαριά πνευμονοπάθεια, αρρύθμιστο σακχαρώδη διαβήτη και για καρκινοπαθείς υπό ενεργό ακτινοθεραπεία ή ανοσοθεραπεία.
Ποιες περιπτώσεις ασθενών αναφέρει στην επιστολή της η Ένωση Ασθενών Ελλάδος
Οι ασθενείς της ΕΑΕ στην επιστολή τους ξεκινούν με την αναγνώριση ότι η εθνική απόκριση απέναντι στην πανδημία “έχει υπάρξει πράγματι υποδειγματική στους περισσότερους τομείς”. Ωστόσο, όπως τονίζουν, κάποιοι πολίτες που ανήκουν στις πλέον ευπαθείς ομάδες καθώς είναι χρόνιοι ασθενείς (ανάμεσά τους μεταμοσχευμένοι και ανοσοκατεσταλμένοι ή οι περιθάλποντες τους), εξακολουθούν να μην δικαιούνται άδεια ειδικού σκοπού από την εργασία τους στον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα.
Στη συνέχεια οι ασθενείς στην επιστολή τους παραθέτουν περιπτώσεις ασθενών και τις δυσκολίες τους.
Συγκεκριμένα, αναφέρουν:
Ο Γιώργος δεν μένει σπίτι. Είναι 56 ετών, ογκολογικός ασθενής ο οποίος ολοκλήρωσε πρόσφατα τη χημειοθεραπεία και έχει συννοσηρότητα χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας. Είναι αναγκασμένος να συνεχίζει να εργάζεται, καθώς δεν δικαιούται ειδική άδεια. Στη δημόσια υπηρεσία όπου δουλεύει, έρχεται σε επαφή με πάνω από 30 συναδέλφους και πολίτες καθημερινά, εκθέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τόσο τον εαυτό του, όσο και τη γυναίκα του η οποία βρίσκεται σε φάση αποκατάστασης μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Η Αλίκη δεν μένει σπίτι. Είναι 33 ετών και εργάζεται ως δασκάλα σε ιδιωτικό σχολείο. Πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας, γεγονός που την καθιστά ευάλωτη σε λοιμώξεις λόγω της επίδρασης της φαρμακευτικής αγωγής στο ανοσοποιητικό σύστημα. Ενόψει της σταδιακής άρσης των περιοριστικών μέτρων, βρίσκεται σε δίλημμα. Να επιστρέψει στο σχολείο με ρίσκο για την υγεία της ή να απέχει διακινδυνεύοντας να χάσει τη δουλειά της;
Η Αλεξάνδρα δεν μένει σπίτι. Είναι 48 ετών, παχύσαρκη και πάσχει από νόσο του Crohn και ψωρίαση. Λαμβάνει ανοσοκατασταλτικά και κορτιζονούχα φάρμακα καθημερινά. Είναι ωστόσο υποχρεωμένη να συνεχίζει να πηγαίνει στη δουλειά της.
Η Αναστασία δεν μένει σπίτι. Είναι 54 ετών, νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο αναφοράς για το νέο κορωνοϊό και πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Λαμβάνει αγωγή για τη ρύθμιση του διαβήτη της τρεις φορές την ημέρα. Είναι αναγκασμένη να συνεχίζει να εργάζεται και να χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Καθημερινά, εκθέτει σε άμεσο κίνδυνο τον εαυτό της, αλλά και το παιδί της που πάσχει από ινσουλινοεξαρτόμενο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1.
Ο Γιάννης και η Μαρία δεν μένουν σπίτι. Ο γιός τους 7 ετών πάσχει από μυϊκή δυστροφία Duchenne, μία σπάνια νόσο που απαιτεί ανοσοκατασταλτική και κορτιζονούχα θεραπεία. Η πρόσφατη πράξη νομοθετικού περιεχομένου τους κρατά καθημερινά για πολλές ώρες μακριά από το παιδί και τους αναγκάζει να συγχρωτίζονται με κόσμο, εκθέτοντάς το σε κίνδυνο.
Η Ευτυχία δεν μένει σπίτι. Είναι 38 ετών, νοσηλεύτρια στον Ευαγγελισμό και υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες καθώς πάσχει από νεκρωτική κοκκιωμάτωση του αναπνευστικού συστήματος Wegener. Εξετάστηκε από υγειονομική επιτροπή για την ειδική άδεια και το αίτημά της απορρίφθηκε. Για δέκα χρόνια ως νοσηλεύτρια δεν εξέθεσε σε κίνδυνο κανέναν ασθενή. Τώρα όμως κινδυνεύει η δική της υγεία.
Η Ελένη δεν μένει σπίτι. Είναι 58 ετών και πάσχει από βαριά οστεοπόρωση με ιστορικό σπονδυλικών καταγμάτων. Βρίσκεται υπό καθημερινή ενέσιμη αγωγή και έχει συννοσηρότητα με άσθμα. Στο σουπερμάρκετ όπου εργάζεται συγχρωτίζεται κάθε μέρα με εκατοντάδες άτομα.
Ο Δημήτρης δεν μένει σπίτι. Είναι 52 ετών και εργάζεται ως διοικητικός υπάλληλος σε νοσοκομείο. Ο Δημήτρης είναι ο μοναδικός φροντιστής της μητέρας του, ανοϊκής ασθενούς, 80 ετών. Βιώνει καθημερινά έντονο άγχος ότι εκθέτει σε κίνδυνο τη ζωή της ηλικιωμένης γυναίκας.
Ένωση Ασθενών Ελλάδος: Περιορισμένες οι κατηγορίες ασθενών που δικαιούνται την άδεια
Η Κοινή Υπουργική Απόφαση της 18ης Μαρτίου προβλέπει τη δυνατότητα άδειας ειδικού σκοπού για την προστασία από την πανδημία, μόνο για τέσσερις “εξαιρετικά περιορισμένες” κατηγορίες ασθενών και συγκεκριμένα για άτομα με βαριά καρδιοπάθεια, βαριά πνευμονοπάθεια, αρρύθμιστο σακχαρώδη διαβήτη και για καρκινοπαθείς υπό ενεργό ακτινοθεραπεία ή ανοσοθεραπεία.
” Το συγκεκριμένο μέτρο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το πνεύμα και την ουσία του συνόλου των υγειονομικών και περιοριστικών μέτρων που έχει λάβει τις τελευταίες εβδομάδες η Κυβέρνηση, με σκοπό την προστασία της υγείας των πολιτών και της δημόσιας υγείας. Επιπλέον, την ίδια στιγμή που οι συστάσεις της επιστημονικής κοινότητας καλούν τους ασθενείς με σοβαρά υποκείμενα χρόνια νοσήματα να εφαρμόσουν την κοινωνική αποστασιοποίηση, η ίδια η Πολιτεία τους υποχρεώνει σε συγχρωτισμό και έκθεση σε ρίσκο για την υγεία και τη ζωή τους”, αναφέρουν τα μέλη της Ένωσης Ασθενών Ελλάδος.
Οι ασθενείς καλούν τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση “να άρουν αυτή τη σκιά της εθνικής απόκρισης απέναντι στην πανδημία και να προστατεύσουν τους πλέον ευάλωτους πολίτες, τους χρόνιους ασθενείς και τις οικογένειές τους”.
Η επίλυση αυτού του προβλήματος καθίσταται περισσότερο επιτακτική αυτόν τον καιρό, ενόψη της άρσης των περιοριστικών μέτρων. Με την επιστροφή των πολιτών στις εργασίες τους, οι ευπαθείς αυτές ομάδες των ασθενών, που δεν δικαιούνται την άδεια ειδικού σκοπού, ενδέχεται να εκτεθούν σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο.
