Οι εξωγήινοι είναι ξανά στην επικαιρότητα και αυτή τη φορά όλοι φαίνεται να μιλούν πιο ανοιχτά για τέτοια ενδεχόμενα.
Ακόμα και αυτοί που ιστορικά αποκαλούσαν «γελοιότητες» τέτοια πράγματα.
Η NASA, για παράδειγμα, είπε πέρυσι πως είμαστε κοντά στον εντοπισμό εξωγήινης ζωής. Ακόμα και το πάντα μυστικοπαθές Πεντάγωνο δημοσιοποίησε φέτος τρία από αυτά τα βίντεο που χαρακτήριζε σταθερά «πειραγμένα».
Αυτή τη φορά τα αποκαλεί «ανεξήγητα εναέρια φαινόμενα». Και την ίδια στιγμή που μας έλεγε πως το απόρρητο αμερικανικό πρόγραμμα για τους εξωγήινους είχε βάλει λουκέτο, φέτος πάλι μάθαμε πως ζει και βασιλεύει!
Οι εποχές που όλοι αρνούνταν να συζητήσουν καν αυτό που πολλές φορές ανέφερε μαζικά ο κόσμος έχουν περάσει μάλλον ανεπιστρεπτί. Αν και οι αμερικανοί πρόεδροι πάντα είχαν τον τρόπο τους να υποδαυλίζουν τη φημολογία.
Πλέον μεγάλοι ερευνητικοί οργανισμοί, όπως το Breakthrough Listen, αλλά και το μόνιμο «αυτί» της ανθρωπότητας στο Διάστημα, το πρόγραμμα SETI, δηλώνουν ανοιχτά πως πιάνουν ήχους που δεν μοιάζουν φυσικοί.
Για τέτοιες αφύσικες ιστορίες θα κάνουμε λόγο. Ιστορίες απαγωγής από εξωγήινους συγκεκριμένα, κάτι που όσο να πεις είναι ακόμα πιο παρατραβηγμένο. Και η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες έχουν αποδειχθεί ιστορίες γι’ αγρίους.
Υπάρχουν όμως και μια χούφτα μαρτυρίες, τραγικά ελάχιστες σε σχέση με την ομοβροντία τέτοιων ειδήσεων που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας, που μοιάζουν να ανθίστανται σε μια πρώτη και επιφανειακή απόρριψή τους.
Χωρίς αποδείξεις φυσικά κανείς δεν θα τις χαρακτήριζε αληθινές, προκαλούν όμως αμηχανία με τις λεπτομέρειες και τις ζωντανές περιγραφές τους…
Η απαγωγή που τα ξεκίνησε όλα
Οι Barney και Betty Hill χρειάζονταν επειγόντως ένα διάλειμμα από την καθημερινότητά τους. Εκείνος ήταν νυχτερινός υπάλληλος στο ταχυδρομείο και εκείνη ράκος από τις υποθέσεις παιδικής κακοποίησης που αναλάμβανε για λογαριασμό της κοινωνικής υπηρεσίας που εργαζόταν.
Κι έτσι είπαν να κάνουν έναν δεύτερο μήνα του μέλιτος στα Λευκά Όρη του New Hampshire τον Σεπτέμβριο του 1961. Την τελευταία νύχτα της τριήμερης απόδρασής τους, βρέθηκαν να δειπνούν σε εστιατόριο του Βερμόντ και έφυγαν κατά τις 10:00 το βράδυ, υπολογίζοντας να είναι στο σπίτι τους κατά τις 2:00 τα ξημερώματα.
Στον δρόμο της επιστροφής λοιπόν ήταν η Betty αυτή που παρατήρησε πρώτη στον ουρανό «ένα εντυπωσιακά φωτεινό άστρο, ίσως πλανήτης», όπως ανακαλεί στο βιβλίο του John G. Fuller «The Interrupted Journey» (1966).
Το παράξενο φως δεν ήταν όμως διάττοντας αστέρας, γινόταν συνεχώς φωτεινότερο και διέγραφε παράξενες τροχιές πάνω από τα κεφάλια τους. Ο Barney, βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου και λάτρης των αεροπλάνων, την καθησύχασε πως ήταν δορυφόρος. Ίσως είχε βγει εκτός τροχιάς, της είπε.
Όσο το φως τούς πλησίαζε, ο Barney σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και βγήκε με το όπλο ανά χείρας. Το φως είχε γίνει πλέον αντικείμενο και ήταν πια πολύ κοντά τους για να το αγνοούν. Αυτό που είδε, και θα περιέγραφε αργότερα ως «δίσκο σε σχήμα pancake, ακτινοβολούσε ένα εκτυφλωτικό λευκό φως», ήταν στο μέγεθος μαχητικού αεροπλάνου.
Εννοείται πως έχασε κάθε διάθεση για έρευνα και έτρεξε πίσω στο αυτοκίνητο. Δεν μπόρεσε ωστόσο να βάλει μπροστά, καθώς και οι δυο τους άρχισαν να νιώθουν μια ξαφνική υπνηλία και σύντομα θα έχαναν τις αισθήσεις τους.
Δύο ώρες αργότερα που ξαναήρθαν στα καλά τους, ο Barney οδηγούσε κανονικά το αμάξι, λες και τίποτα δεν είχε συμβεί. Είχαν χάσει απλώς 2 ώρες ταξιδιού. Κανείς τους δεν μπορούσε να θυμηθεί τι συνέβη, λες και είχε σβηστεί από τη μνήμη τους αυτό το διάστημα.
Η Betty ήταν πεπεισμένη πως κάτι παράξενο συνέβη και επικοινώνησε από την πρώτη στιγμή με την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ. Ο σύζυγός της δεν τα πίστευε όμως αυτά. Θα τα πίστευε όταν το ζευγάρι θα συναντιόταν με τον ψυχίατρο Benjamin Simon τον Δεκέμβριο του 1963.
Ο γιατρός βρήκε και τους δύο να υποφέρουν από «εκδηλώσεις άγχους» και τους υπέβαλε σε ύπνωση. Μόνο τότε συμπληρώθηκε το παζλ: αμφότεροι περιέγραψαν με λεπτομέρειες τι ακριβώς είχε γίνει την περασμένη χρονιά. Και οι ιστορίες τους αλληλοσυμπλήρωναν τα κενά.
Μίλησαν για πλάσματα με σχιστά μάτια που έκαναν πειράματα στα γυμνά σώματά τους πάνω στο σκάφος τους. Ο Barney θυμήθηκε να του παίρνουν δείγματα από μαλλιά, δέρμα και νύχια και να του βυθίζουν μια μακριά βελόνα στο στομάχι. Αντίστοιχες, και ολοζώντανες, περιγραφές είχε και η Betty.
Το πράγμα έγινε ακόμα πιο παράξενο και έπεισε τελικά κυβερνητικές υπηρεσίες να ασχοληθούν σοβαρά με την περίπτωση το 1964, σε άλλη μια συνεδρία ύπνωσης. Η Betty σχεδίασε αυτή τη φορά με τρομακτική ακρίβεια έναν αστρικό χάρτη. Ήταν το σύστημα Zeta Reticuli, όπως θα φαινόταν μάλιστα αν το έφτιαχνε κάποιος από έναν πλανήτη του συστήματος.
Το Zeta Reticuli απέχει 40 έτη φωτός από τη Γη. Το σχεδόν πιστό αντίγραφο της πραγματικής διάταξης του αστερισμού που σχεδίασε από μνήμης μια γυναίκα σε ύπνωση το 1964 παραμένει το συγκλονιστικότερο ίσως στοιχείο που έχει καταγραφεί ποτέ σε μαρτυρία απαγωγής από εξωγήινους.
Τόσο συγκλονιστικό που οδήγησε την αμερικανική Αεροπορία να ξεκινήσει το διαβόητο αργότερα Project Blue Book, το πρώτο κυνήγι εξωγήινων που θα χρηματοδοτούσε η κυβέρνηση! Από την επόμενη χρονιά ωστόσο, όταν μια εφημερίδα από τη Βοστόνη θα έπιανε την ιστορία και θα την ξεχείλωνε, όλα θα άλλαζαν.
Η μαρτυρία του ζεύγους οδήγησε σε μπεστ σέλερ βιβλία, ταινίες και ένα σωρό κατασκευασμένες ιστορίες από αναρίθμητους άλλους. Ιστορίες που όπως αποφάνθηκαν οι ειδικοί ήταν όλες τους χτισμένες πάνω στη μαρτυρία των Barney και Betty. Ιστορίες που τράβηξαν το πράγμα από τα μαλλιά και γέμισαν με δυσπιστία οποιαδήποτε τέτοια αναφορά.
Το Project Blue Book εξήγησε τη μαρτυρία με όρους «φυσικών αιτίων», το ζεύγος δεν είδε διαστημόπλοιο, αποφάνθηκε, παρά τον πλανήτη Δία. Όσο για τον ψυχίατρο, δήλωσε σε ραδιοφωνική εκπομπή τη δεκαετία του 1970 πως πιθανότατα ήταν εκείνη που είχε πλάσει την ιστορία και εκείνος την πίστεψε.
Ο γιατρός έκλεισε ωστόσο κάπως σιβυλλικά τη συνέντευξή του, τονίζοντας πως «πιστεύω στη σιωπηρή ειλικρίνεια αυτών των ανθρώπων»…
Το περιστατικό του 1969 που τρομοκράτησε μια ολόκληρη πόλη
Όταν οι κάτοικοι της κομητείας Berkshire στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ άρχισαν να καλούν μαζικά την αστυνομία την 1η Σεπτεμβρίου 1969 για να αναφέρουν ένα… ΑΤΙΑ, οι αρχές δεν είχαν εξήγηση. Και συνέχιζαν να μην έχουν όταν ακόμα και οι ίδιοι οι αστυνομικοί και οι αξιωματούχοι της περιοχής έβλεπαν το ίδιο πράγμα.
Κάτι παράξενο συνέβη εκείνο το βράδυ. Οι κάτοικοι άρχισαν να βλέπουν φώτα στον ουρανό από το απόγευμα. Τα φώτα συγκεντρώθηκαν κάποια στιγμή σε ένα άγνωστης ταυτότητας αντικείμενο, σε σχήμα δίσκου, που κινούνταν στον ουρανό «με απροσδιόριστο τρόπο». Άλλη μια μαζική θέαση κάτι παράξενου, θα έλεγε κανείς.
Οι κάτοικοι ανέφεραν ωστόσο, όλοι σχεδόν, πως ένιωσαν αποπροσανατολισμένοι όσο το κοιτούσαν, σαν να έχαναν την επαφή με την πραγματικότητα. Το ίδιο έπαθε και ο Thomas Reed, 9 χρονών παιδί τότε, που ήταν στο αυτοκίνητο με τη μητέρα, τον αδερφό του και τη γιαγιά τους.
Η οικογένεια ανέφερε ένα συγκεκριμένο περιστατικό σε μια γέφυρα. Μια σειρά από «λαμπερές σφαίρες» ξεπρόβαλλαν από τα δέντρα, «όλα έγιναν πολύ ήρεμα. Ήταν σαν να ήσουν στη μέση ενός κυκλώνα. Ήταν σαν να υπήρξε μια βαρομετρική αλλαγή στην πίεση».
Η οικογένεια βρέθηκε ξανά στο αυτοκίνητό της. Τίποτα δεν είχε γίνει. Εκτός ίσως από το ενοχλητικό γεγονός ότι 2 ώρες είχαν περάσει και ήταν ακόμα στο ίδιο σημείο. Και κάτι ακόμα πιο παράξενο, η μητέρα και η γιαγιά είχαν αλλάξει θέσεις στο αυτοκίνητο.
Με τα χρόνια, κάποια μέλη της οικογένειας ανακάλεσαν μερικές αποσπασματικές αναμνήσεις, μιλώντας για μια πελώρια εγκατάσταση με άλλους ανθρώπους. «Κάτι συναντήσαμε», είπε ο Reed, «δεν ήταν σίγουρα από αυτό τον κόσμο».
Την επομένη στο σχολείο καμιά 30αριά παιδάκια ζωγράφισαν αυτό που είπαν πως είχαν δει: εξωγήινους. Κάποια από αυτά τα σχέδια βρίσκονται σήμερα στο μουσείο του Ρόσγουελ. Ναι, της γνωστής ιστορίας…
Οι ψαράδες και τα εξωγήινα πειράματα
Το ημερολόγιο έγραφε 11 Οκτωβρίου 1973 όταν οι Calvin Parker και Charles Hickson πήγαν για ψάρεμα στις όχθες του ποταμού Pascagoula στο Μισισίπι. Όταν είδαν κάτι μπλε φώτα να αντανακλούν στο νερό, πίστεψαν πως ήταν από την αστυνομία που είχε έρθει για να τους διώξει.
«Ένα δυνατό φως βγήκε από τα σύννεφα», περιέγραψε στον σερίφη τα γεγονότα ο Parker, «ήταν εκτυφλωτικό το φως. Ήταν δύσκολο να πεις με τα φώτα τόσο δυνατά, έμοιαζε κάπως σαν μπάλα ράγκμπι. Έκανε πολύ λίγο θόρυβο».
Ο Parker είπε μετά πως τρία πλάσματα χωρίς πόδια ήρθαν κοντά του, όλα τους είχαν γαμψά νύχια. Το ένα ήταν χωρίς λαιμό, ενώ τα άλλα δύο έμοιαζαν πιο θηλυκά. Όταν ένα από αυτά προσπάθησε να τυλίξει τα χέρια γύρω από τον λαιμό του, ο φόβος του σταμάτησε μαγικά.
«Νομίζω πως κάτι μας έκαναν για να μας ηρεμήσουν. Ένιωθα μουδιασμένος και ακολούθησα το πρόγραμμα». Οι δυο τους είπαν πως τους πήραν στο σκάφος για πειράματα και τους άφησαν κατόπιν στις αρχικές τους θέσεις, λες και τίποτα δεν είχε συμβεί.
Οι ψαράδες πήγαν αμέσως στο γραφείο του σερίφη της κομητείας Τζάκσον. Ούτε ο σερίφης Fred Diamond ούτε ο αστυνόμος Glenn Ryder πίστεψαν όμως την τρελή τους ιστορία. Ο Ryder βγήκε μάλιστα από την αίθουσα ανακρίσεων, άφησε όμως πίσω του ένα κρυφό μαγνητοφωνάκι να καταγράφει, θέλοντας να τους ξεμπροστιάσει για τα ψέματά τους.
Αυτό που θα άκουγε όμως αργότερα θα τον έκανε να τα πιστέψει όλα: «Ιησού Χριστέ, Θεέ δείξε έλεος», είπε κάποια στιγμή που ήταν οι δυο τους ο Hickson στον Parker, «νόμιζα πως είχα περάσει μπόλικη Κόλαση σε αυτή τη γη και τώρα πρέπει να ζήσω κάτι τέτοιο. Αλλά και πάλι θα μπορούσαν, ξέρεις, νομίζω πως θα μπορούσαν, λοιπόν θα μπορούσαν να μας είχαν κάνει κακό, γιε μου. Θα μπορούσαν να μας είχαν κάνει τα πάντα».
«Θέλω μόνο να βάλω τα κλάματα», είπε ο Parker, «αυτό που είναι τόσο κακό είναι πως κανείς δεν πρόκειται να μας πιστέψει». Ο Glenn Ryder πίστεψε τη μαρτυρία τους, χωρίς φυσικές ενδείξεις ωστόσο για την απαγωγή τους, η ιστορία τους έμεινε απλώς μυστήριο.
Parker και Hickson δεν ξανάπαν τίποτα για όλα αυτά, μετά τον θάνατο του Hickson το 2011 ωστόσο, ο Parker εξομολογήθηκε το όλο χρονικό σε ένα βιβλίο (εκδόθηκε το 2018). Η έκδοση έπεισε μάλιστα και κάποιους ακόμα να βγουν και να πουν πως είχαν δει κι εκείνοι το UFO εκείνη τη μέρα. Έστω κι αν για 45 χρόνια δεν είχαν πει τίποτα και σε κανέναν.
Για τον Parker ήταν ωστόσο μια μορφή δικαίωσης. «Με κάνει να νιώθω καλά που δεν είμαι ο μόνος που είδε κάτι», είπε προσφάτως, «οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι αξιόπιστοι άνθρωποι»…
Η απαγωγή του πιλότου
Στις 21 Οκτωβρίου 1978, ο αυστραλός πιλότος Frederick Valentich εξαφανίστηκε. Ήταν οι συνθήκες ωστόσο αυτές που έμειναν από την ιστορία. Ο 20χρονος Valentich, που περνούσε με το Cessna 182L πάνω από τα στενά που χωρίζουν Τασμανία και ηπειρωτική Αυστραλία, ήταν σχετικά έμπειρος πιλότος, παρά το νεαρό της ηλικίας του.
Ήταν όμως και αθεράπευτος λάτρης των εξωγήινων και της παραφιλολογίας που σέρνεται ξοπίσω τους. Στις 7:06 το απόγευμα, όσο πετούσε στα 4.500 πόδια, ο Valentich ενημέρωσε τον πύργο ελέγχου της Μελβούρνης ότι ένα άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο τον ακολουθούσε.
Ο πύργος ελέγχου επέμενε πως δεν υπήρχαν εκείνη την ώρα άλλα αεροπλάνα κοντά του, επέμενε όμως και ο Valentich πως έβλεπε το σκάφος σχεδόν κολλημένο στην ουρά του Cessna του.
Για 5 ολόκληρα λεπτά, ο πιλότος περιέγραφε τις μανούβρες και την απίστευτη ταχύτητα του σκάφους με το λαμπερό μεταλλικό περίβλημα, άλλοτε εντυπωσιασμένος και άλλοτε τρομαγμένος.
Το Cessna παρουσίασε ξαφνικά μηχανικό πρόβλημα. Ο πύργος τον ρώτησε άλλη μια φορά πώς έμοιαζε το μυστηριώδες αεροπλάνο: «Στέκεται στον αέρα και δεν είναι αεροπλάνο», επανέλαβε ο Valentich σε αυτό που θα ήταν τα τελευταία του λόγια.
Έναν «μεταλλικό ήχο» είπαν πως άκουσαν τελευταία οι άνθρωποι στον πύργο ελέγχου, υποθέτοντας πως το αεροπλάνο του Valentich είχε συντριβεί. Οι έρευνες για τον εντοπισμό του κράτησαν μέρες και έγιναν υπό την ευθύνη του Υπουργείου Μεταφορών της Αυστραλίας. Δεν απέδωσαν όμως καρπούς.
Η εξαφάνιση κρίθηκε θανάσιμη και η υπόθεση έκλεισε. Το 2014 ωστόσο, 36 χρόνια αργότερα, ομάδα ερευνητών από την Αυστραλία ισχυρίστηκε πως τη λύση στο μυστήριο είχε ένας αγρότης. Ο οποίος είδε εκείνη την αποφράδα μέρα του 1978 «ένα αεροσκάφος κολλημένο σε ένα UFO».
Όταν τον ρώτησαν τα μέλη της αυστραλιανής UFO Action γιατί δεν είπε ποτέ τίποτα, ο αγρότης απάντησε πως η γελοιοποίηση που υπέστη εκείνη τη μέρα, όταν κατέθεσε τη μαρτυρία σε κάποιους φίλους, τον έπεισε να μην ανοίξει ποτέ δημοσίως το στόμα του.
Δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο ο μόνος που μίλησε για ΑΤΙΑ πάνω από την Αδελαΐδα εκείνη τη μέρα. Τέτοιες μαρτυρίες υπάρχουν ένα σωρό.
Αν η δική του ιστορία έχει ωστόσο κάποια βάση, τότε ο Frederick Valentich δεν σκοτώθηκε. Απήχθη…
