Μαζί θα δούμε για τι σημαίνει “ρισκάρω” και πως από μια άλλη οπτική γωνία, μπορεί αυτή η λέξη να μην μας προκαλεί αρνητικά συναισθήματα αποστροφής, φόβου και ταύτιση με την επικίνδυνη ανώριμη συμπεριφορά.
Όλες οι σκέψεις του φόβου που μας κρατάνε δεμένους με συνήθειες και δεν τολμάμε αλλαγές, είναι αληθινά ανθρώπινες, αλλά τι θα γινόταν αν όλο το ανθρώπινο είδος σκεφτόταν έτσι ;
Ο συγγραφέας Neil Simon έχει πει ” Αν κανείς δεν διακινδύνευε ποτέ τίποτα , τότε ο Μιχαήλ Άγγελος θα είχε ζωγραφίσει το δάπεδο της Καπέλα Σιστίνα.”
Η παραπάνω διαπίστωση είναι πραγματικά τροφή για σκέψη.
Η πρόοδος και η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους τις περισσότερες φορές, (αν όχι όλες) προέκυψε μέσα από ενέργειες και πράξεις ανθρώπων όπου δεν επαναπαύτηκαν στην βολεμένη καθημερινότητά τους.
Ο σύγχρονος τρόπος ζωής τείνει ολοένα και περισσότερο στην αναζήτηση μιας ζωής με νόημα και στόχο μέσα από την ανάλυση των πράξεων και των συναισθημάτων. Ακόμα και μέσα από τις περιόδους κρίσης, ο άνθρωπος αναζητά διεξόδους, προσπαθώντας να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό, έτσι ώστε η ζωή του να μην περιορίζεται απλά και μόνο στην επιβίωση. Η επιφάνεια και η στείρα εικόνα δεν είναι πια αυτοσκοπός για πολλούς .
Σε μια ομιλία του, ο ανθρωπολόγος David Graeber είχε αναφέρει ότι οι ζωές προ οδεύουν μόνο όταν παίρνουμε ρίσκα. Και το πρώτο και το πιο δύσκολο ρίσκο που μπορούμε να πάρουμε είναι να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούμε την δύναμη της συνήθειας ως αναλλοίωτη σταθερή κατάσταση. Η κάθε συνήθεια, είναι μια βολική αμυντική στάση , απαλλαγμένη από ευθύνες . Συνήθως έχει ρίζες στο οικογενειακό περιβάλλον μας, στον κοινωνικό περίγυρο και την κοινή γνώμη.Αν αντικαταστήσουμε τις λέξεις ” έχω μάθει να…” , “πρέπει να…” ,”δεν μπορώ να..” – με το “θέλω να...”
τότε θα ασχοληθούμε με την ουσία και θα θέλουμε να ρισκάρουμε προκειμένου να αλλάξουμε μια ουτοπική πραγματικότητα.
Για παράδειγμα , “θέλω να νιώθω ότι δεν είμαι θύμα” , ” θέλω να είμαι ευτυχισμένος, ” θέλω να μην θυμώνω ,”θέλω να μην αγχώνομαι ” .
Ακούγοντας λοιπόν τον εαυτό μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη προσωπικά για τις πράξεις μας. Δεν τον απαλλάσσουμε από την ευθύνη θεωρώντας πως κάποιος άλλος φταίει, και έτσι κινητοποιούμαστε ώστε να λάβουμε δράση.
Εγγυήσεις δεν υπάρχουν πουθενά, είτε προχωρήσουμε είτε παραμείνουμε στάσιμοι, σε αυτό που ονομάζεται ” ζώνη άνεσης” . Η ζώνη άνεσης είναι μια πλασματική κατάσταση που φαινομενικά μας προστατεύει από την αποτυχία , την απόρριψη, την απογοήτευση, και από όλα τα “δεινά” που μπορούν να επιφέρουν τα ρίσκα στην ζωή μας.
Από την άλλη όμως, το τίμημα είναι, να μας προσπερνάει η ζωή με έναν επαναλαμβανόμενο τρόπο προσφέροντας το αίσθημα του κενού, του μη παραγωγικού συμβιβασμού και του ανεκπλήρωτου.
Η “ζώνη άνεσης” (ή αλλιώς comfort zone όπως την συναντάμε στην βιβλιογραφία ) μπορεί να έχει θετικό πρόσημο στην ζωή μας, όταν χρησιμοποιηθεί για ανασύνταξη δυνάμεων αυστηρά, και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Η λάθος χρήση της όμως, μετατρέπεται σε συνήθεια.
Η συνήθεια συντελεί στην αδράνεια.
Η αδράνεια οδηγεί στην έλλειψη παρατήρησης και ως συνέπεια όλο αυτό έχει να μην προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ζωή μας, αλλά πολύ εύκολα να ρίχνουμε ευθύνες στους άλλους.
Πίσω από το “δεν μπορώ” “έτσι έμαθα” υπάρχει το “δεν θέλω ” και ” φοβάμαι να αλλάξω “.
Κλείνω με την φράση του David Graeber ” Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να είναι σίγουροι πως είναι δυστυχισμένοι, παρά να ρισκάρουν να είναι ευτυχισμένοι ”
