Του Σπύρου Συμεών στην Romfea.gr
Θεολόγος κατά έναν μακαριστό Μητροπολίτη που δεν γνώρισα όντας αγέννητος κατά την επίγεια παρουσία του είναι αυτός που μιλάει για τον Θεό, ομοίως και αυτός που προσεύχεται στον Θεό.
Θεολόγος μπορεί να είναι και μια αγράμματη γιαγιούλα στο πιο απομακρυσμένο χωριουδάκι η οποία μιλάει για τον Θεό, μιας και μεταφέρει τον Λόγο του Θεού.
Και η θεολογία είναι βίωμα αλλά και επιστήμη που σε πολλά κομμάτια της για τους περισσότερους είναι αχαρτογράφιτη.
Ο Θεός έχει πολλές εκφάνσεις και μιλάει στις καρδιές μας όχι μόνο δια μέσου του ράσου, όχι μόνο διαμέσου των αγίων αλλά και διαμέσου του κάθε ανθρώπου μα ενίοτε και μέσα από κάθε υπαρκτό ων της Πλάσης Του.
Όπως προανέφερα δεν χρειάζεται κάποιος να είναι πτυχιούχος κάποιας θεολογικής σχολής για να θεολογεί. Σίγουρα βέβαια μέσα από μια θεολογική σχολή δίδεται ο δρόμος αλλά αν δεν υπάρχει βίωμα τότε απλά κορνιζάρεται ένα ακόμη πιστοποιητικό.
Ο Χριστός πάνω στην γη δίδαξε όχι μόνο αγάπη, μετάνοια, θυσία,…., δίδαξε και σεβασμό προς τον πλησίον. Ο τρόπος ζωής Του πρέπει να είναι για κάθε χριστιανό μα και για κάθε άνθρωπο δίδαγμα μα και πρότυπο.
Ο Ίδιος δεν αναφέρθηκε πότε υποτιμητικά μα ούτε και χλεύασε κανέναν και για τίποτα. Σίγουρα θα μπορούσε γιατί ήταν ο Ένας, Αυτός που κατείχε και κατέχει την Αλήθεια. Δεν το έκανε όμως!!
Πλησίον όπως πολύ κατανοητά μας επεξηγεί σε ένα μικρό του πόνημα “Ο Θεος και ο πλησίον” ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος είναι ο συνάνθρωπος μας και ενίοτε κατά την αρχαιότητα ο Ίδιος ο Θεός.
Βέβαια όπως αναφέρει μέσα στο πόνημα του επικαλούμενος το Ιερό Ευαγγέλιο και την παραβολή του καλού Σαμαρείτη δεν θα πρέπει να περιμένουμε εμείς να έρθει προς εμάς ο συνάνθρωπος μας για να ζητήσει βοήθεια ή για να μπορέσουμε να τον θεωρήσουμε πλησίον.
Αλλά εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να αποτελέσουμε τον πλησίον του καθενός και να είμαστε δίπλα σε κάθε άνθρωπο και όταν αυτό χρειαστεί να τον διακονήσουμε με τον κατάλληλο ενίοτε τρόπο, πλησιάζοντας τον.
«αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου… αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ’, 37-39), κι εδώ μέσα από την εντολή του ίδιου του Θεού θα βλέπουμε την κατακόρυφη και την οριζόντια διάσταση κάθε ανθρώπου και της κοινωνίας.
Η κατακόρυφη είναι η αγάπη του ανθρώπου προς τον Θεό η οποία (αγάπη) ουσιαστικά προέρχεται από τον Ίδιο τον Θεό και χωρίς αυτόν δεν μπορεί να είναι ολοκληρωτική.
Βλέπουμε όμως και την οριζόντια διάσταση μιας εντολής η οποία στόχο έχει την ισορροπία του ανθρώπου και την ολοκλήρωση του.
Πριν λίγες ημέρες πολλοί αισθανθήκαμε προσβολή από ανάρτηση ενός τέως πολιτικού και επιστήμονα.
Πολλές φορές τα πτυχία δεν σημαίνουν απαραίτητα πως έχεις την απαραίτητη και στοιχειώδη διάκριση πόσο μάλλον για άλλα υποδιαιστερη χαρίσματα αυτής.
Μεγάλωσα και έζησα δίπλα στο ράσο. Και το ράσο είναι τρωτό, οποίος το φορά δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι άγιος αλλιώς αν κάποιους χριστιανός το ισχυριστεί αυτό θα πρέπει να ανοίξει στον παπισμό και σίγουρα όχι στην ορθοδοξία.
Ο καθένας μας είτε ρασοφόρος είτε όχι θα πρέπει να αγωνίζεται καθημερινά και να βιώνει κατά το δυνατόν θεολογικά καθετί γύρω του.
Ανήμερα των Θεοφανείων ήρθε μια “απάντηση” σε αυτούς τους κακεντρεχείς που θεωρούν ότι έχουν την ελευθερία του λόγου να προσβάλουν την πίστη πολλών ανθρώπων.
Βέβαια δεν αποτελεί μια ακόμη έμμεση “απάντηση” αλλά αποτελεί βίωμα θεολογικό.
Ένα βίωμα το οποίο εξωτερικεύεται και κηρύτεται δημόσια και παραδειγματίζει χωρίς να έχει ενδεχομένως το στόχο του “θεολογείν”.
Όμως θεολογεί διαμέσου του βιώματος, το οποίο ίσως αν αναλογιστούμε και τα συναξάρια των αγίων είναι και το σπουδαιότερο.
Διότι αν έχεις γνώση δίχως βίωμα τότε δεν θα μπορείς να μεταδόσεις αυτήν την γνώση. Και κάθε εποχή έχουμε ανάγκη από γνώση. Πόσο μάλλον από γνώση του Θεού μέσω βιωμάτων στην εποχή που Τον λησμονούμε και κάποιοι Τον ειρωνεύονται.
Που αναφέρομαι; Στο μικρό αφιέρωμα της εκπομπής “Αλήθειες με την Ζήνα” του τηλεοπτικού καναλιού STAR.
Είναι ένα μικρό αφιέρωμα σε ένα περιστατικό που ίσως σχολιάστηκε και δυσμενώς πέρυσι ανήμερα των Θεοφανείων και αυτό διότι όλοι μας κρίνουμε επιφανειακά χωρίς να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω από αυτό που βλέπουμε. Δύο αδέλφια ο Γιάννης και ο Στέργιος μας διδάσκουν…Χριστό!!!
Ο Γιάννης είναι το νεαρό παιδί που πέρυσι βούτηξε για να εκπληρώσει θυσιαστικά ένα τάμα για τον ασθενή κατά σάρκα αδελφό του Στέργιο. Δυστυχώς η βουτιά έμελε να του αλλάξει την ζωή μα όχι και τόσο τυχαία!!!
Μέσα από τις δοκιμασίες των συνανθρώπων μας διδασκόμαστε κι εμείς. Τα μηνύματα που παίρνουμε είναι πολλά.
Βέβαια αυτά που προσπαθούμε να τα εκτελέσουμε στην πράξη ίσως είναι ελάχιστα και μερικές φορές ίσως και μηδενικά αλλά θα πρέπει να εκμεταλευόμαστε κάθε ευκαιρία ώστε να διδασκόμαστε, να εξελισσόμαστε και να προσηλώνομαστε στον στόχο μας. Την Θέωση, την Αγιότητα.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για θεολογικά βιώματα αρκεί να παρακολουθήσουμε το μικρό αυτό απόσπασμα και να δούμε πως σκληρές δοκιμασίες συνάνθρωποι μας μετατρέπονται ως “πλησίον” κάθε δοκιμαζόμενου τηρώντας την εντολή του Χριστού στην οριζόντια έκφανση της αλλά ταυτόχρονα ανάγωντας την στην κατακόρυφη.
Πέρα από το θαυμαστό γεγονός που μας διηγούνται με τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο ο οποίος φέρεται να ήταν παρών κατά το δύσκολο χειρουργείο εδώ σίγουρα αν ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια της ψυχής μας αλλά και αυτά αυτιά θα δούμε αλλά και θα ακούσουμε Χριστό, βλέποντας τα θαυμαστά της χριστιανικής πίστης.
Ο Γιάννης και ο Στέργιος, δύο νέα παιδιά, μέσα από τις δοκιμασίες της ζωής τους μας καλούν βιωματικά στην Εκκλησία αλλά και στα μυστήρια Της, έχοντας αγέρωχη ψυχή και διάπλατα χαμόγελα ωσάν θα έπρεπε να έχουμε όλοι οι χριστιανοί.
