Ας μην απελπιζόμαστε, λοιπόν, όλοι εμείς που, σχεδόν καθημερινά, πέφτουμε και σηκωνόμαστε, που αγωνιζόμενοι καθείς στα δικά του πάθη, προσπαθούμε να βάλουμε αρχή μετανοίας.
Του Αναστασίου Μαρίνη, θεολόγου
Απόγευμα 21ης Φεβρουαρίου και στο Συναξάρι διαβάζω για τον Όσιο Τιμόθεο, τον ταπεινό ασκητή, που επέρασε χρόνια πολλά στην Έρημο και πολλά έπαθε και διδάχτηκε, πολλά γεύθηκε και επόνεσε.
Ψάλλουμε στον Εσπερινό του Οσίου ότι «δι᾿ εγκρατείας πολλής και συντόνου δεήσεως, των παθών τα σκιρτήματα, παντελώς εξηφάνισας». Πρόκειται, δηλαδή, για μια κατάσταση απαθείας, οπότε και τα πάθη δεν υφίστανται, αδρανοποιούνται, εξαφανίζονται, καίγονται στον ωκεανό της ψυχικής καθαρότητος, της μετανοίας και της υψοποιού ταπεινώσεως.
Πλην, όμως, τα πάθη, σε άλλες περιπτώσεις, πέραν της καταστάσεως της απαθείας, δεν εξαφανίζονται, αλλά «κοιμούνται». Γι᾿ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή, καλλιέργεια της νήψεως προσοχή και προσευχή για να αντιμετωπιστούν. Ας μην τρομάζουμε, ας μην απελπιζόμαστε που κάποια πάθη, ως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Εζνεπίδης, από τη φύση τους είναι ισχυρά και δεν «πέφτουν» με ένα και δυο χτυπήματα. Απαιτείται κόπος, έμπονος αγώνας για να κυριαρχήσει σε αυτά ο πιστός.
Ας μην απελπιζόμαστε, λοιπόν, όλοι εμείς που, σχεδόν καθημερινά, πέφτουμε και σηκωνόμαστε, που αγωνιζόμενοι καθείς στα δικά του πάθη, προσπαθούμε να βάλουμε αρχή μετανοίας.
Αυτές τις σκέψεις κάνω τώρα που, απόγευμα, πήρα στα χέρια μου το μηναίο του μηνός Φεβρουαρίου, εκεί, στον μεθέορτο Εσπερινό του Οσίου Τιμοθέου του ασκητού: «Πάτερ ιερέ Τιμόθεε, της σωφροσύνης εικών, εγκρατείας υπόδειγμα, ευσεβείας ίνδαλμα και πηγή κατανύξεως» .
