Συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» παραχώρησε ο Στέλιος Καλαθάς, ο οποίος αναφέρθηκε στη συνάντησή του με τον Άγιο Παΐσιο αλλά και για το θαύμα που έχει βιώσει.
Πιστεύεις πολύ στον Θεό και είχες μιλήσει και με τον Άγιο Παΐσιο. Πιστεύεις θα επαληθευτούν αυτά που είπε για τον πόλεμο;
Επειδή όπως ξέρεις τον είχα γνωρίσει, δεν θέλω να αμφισβητήσω αυτά που λέγονται, ωστόσο δεν ξέρω πού τα είπε, πότε και πού έχουν γραφτεί. Η δική μου αίσθηση από αυτόν τον πνευματικό άνθρωπο, είναι κάπως διαφορετική. Δηλαδή δεν ξέρω με πόσες λεπτομέρειες μιλούσε, τον έχω στο μυαλό μου πιο λακωνικό. Μπορεί κάποιοι να έχουν κάνει άλλες μεταφράσεις, ίσως, δεν ξέρω.
Δεν το ξέρω το θέμα, δε το έχω ακούσει από τον ίδιο, οπότε δεν μπορώ να τοποθετηθώ. Αυτό που σίγουρα μπορώ να σου πω, είναι ότι ήταν ένας άνθρωπος βαθιά ταπεινός, φωτεινός και νιώθω ευλογία που συναντήθηκα με τον Άγιο Παΐσιο στο διάβα της ζωής μου.
Πες μου μια φράση που έχεις κρατήσει από εκείνον μέσα σου…
Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά, είναι αυτό που έλεγε στους φίλους μου τους τυφλούς με τους οποίους είχαμε ανέβει μαζί και ήταν «κάντε λίγη υπομονή γιατί σίγουρα εσείς που έχετε βασανιστεί σε αυτή τη ζωή, μετά σας περιμένουνε δώρα» και σε εμένα «σε κάθε δυσκολία να κοιτάς τον ουρανό και να λες και αυτό θα περάσει».
Είναι μια φιλοσοφία ζωής που την περνάω και στους μαθητές μου.
Θα μοιραστείς μαζί μας ένα θαύμα που έχει συμβεί στη δική σου ζωή;
Θαύμα είναι εκείνο το βράδυ που γλίτωσα από την επιστροφή μου από την Επίδαυρο, που χάλασε το αυτοκίνητό μου και έχασα τελείως τον έλεγχό του. Έβλεπα τις νταλίκες και τα φορτηγά να έρχονται κατά πάνω μου. Εκείνα τα δευτερόλεπτα, ούτε ξέρω πόσο κράτησαν. Είχε παγώσει ο χρόνος. Τελικά γλίτωσα, χωρίς να πάθω τίποτα απολύτως. Είναι θαύμα που γλίτωσα από τέτοιο αυτοκινητιστικό.
Θυμάσαι κάτι συγκεκριμένο από εκείνα τα δευτερόλεπτα;
Θυμάμαι σαν κάτι να άνοιξε, κάτι σαν να έγινε σύμπαν, αλλά δεν μπορώ να στο περιγράψω ακριβώς. Νιώθεις σαν να έχεις μια σύνδεση με τον δημιουργό του σύμπαντος εκείνα τα δευτερόλεπτα. Είναι κάτι αλλιώτικο, κάτι που δεν γνωρίζει κανείς, κάπως έτσι ένιωσα.
Το ατύχημα το θυμάσαι με λεπτομέρειες;
Βέβαια, ήταν βράδυ και όπως επέστρεφα από την Επίδαυρο, σε έναν δύσκολο με πολλές στροφές δρόμο, ξαφνικά έχασα τελείως τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Δεν λειτουργούσε τίποτα, ούτε οι ταχύτητες, ούτε τα φρένα, ούτε καν το χειρόφρενο. Δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να σταματήσω το αμάξι, αλλά ούτε να κατέβω, καθώς ήταν εν κινήσει και από πίσω μου είχα κι άλλα αυτοκίνητα. Τελικά με τα πολλά το έστριψα πάνω σε ένα δέντρο για να βγω από τον δρόμο και να γλιτώσω από τα φορτηγά και κάπου εκεί το αυτοκίνητο σταμάτησε, ευτυχώς.
