«Πάω σε ψυχολόγο από το 2007 που έχασα τη μαμά μου. Έχασα τον κόσμο μου, η μαμά μου δεν ήταν απλώς η μαμά μου. Ήταν η κολλητή μου, δεν είχα την ανάγκη να έχω φίλες, επειδή ήμουν και πολύ περίεργος άνθρωπος και κλειστός. Η μαμά μου ήταν ο κόσμος μου όλος. Ταλαιπωρήθηκα. Με την κατάθλιψη η πρώτη άμυνα είναι ο πόλεμος.
Έχω μάθει τώρα να δέχομαι τη θλίψη μου, να δέχομαι αυτό που μου συμβαίνει, να κάνω τις ασκήσεις μου, να είμαι ανοιχτή στην θλίψη. Είναι η νέα μου κολλητή και θα μείνει πάντα μαζί μου. Τα δύο χρόνια της πανδημίας ήταν δύσκολα γιατί το πρώτο πράγμα που σου κάνει η κατάθλιψη είναι να θες να απομονωθείς, να εγκλωβιστείς μέσα σου.
Το lockdown εμένα με σακάτεψε. Γιατί στα παιδιά μου δεν κρύβω τη θλίψη μου, ούτε τα συναισθήματά μου. Επιβάλλεται να τους λες την αλήθεια όταν περνάς δύσκολα ψυχολογικά, αλλά και πάλι ήταν τρομερά δύσκολο να είμαι ψύχραιμη και να μην τα τρομάξω. Η κατάθλιψη χτυπάει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων σε διάφορες καταστάσεις.
Μετά το θάνατο της μαμάς μου ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι άλλαξα, ήμουν άλλος άνθρωπος. Η Ζενεβιέβ πριν το θάνατο της μαμάς μου και η Ζενεβιέβ μετά ήταν δυο διαφορετικοί χαρακτήρες. Μου λείπει ο παλιός μου εαυτός. Δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω, δεν μπορεί. Δεν είχα το φόβο του θανάτου, δεν φοβόμουν τίποτα, υπήρχε μια άγνοια κινδύνου πριν το θάνατο της μητέρας μου. Μου λείπει τώρα αυτό το κορίτσι. Δεν υπάρχει πια», δήλωσε η Ζενεβιέβ Μαζαρί.
