Σύμφωνα με μία έρευνα, ο έρωτας έχει παρόμοια νευρολογική επίδραση με εκείνη της κοκαΐνης, καθώς και οι δύο εμπειρίες πυροδοτούν την ίδια αίσθηση ευφορίας. Για την ακρίβεια, στον έρωτα, απελευθερώνονται χημικά που ενεργοποιούν ταυτόχρονα 12 περιοχές του εγκεφάλου. Άλλη έρευνα υποστηρίζει ότι τα αρχικά στάδια του έρωτα μοιάζουν πολύ (χημικά πάντα) με τις περιπτώσεις των ανθρώπων που πάσχουν από ψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD). Α, επίσης, οι πεταλούδες στο στομάχι δεν είναι πραγματικότητα και απλώς γίνεται έκρηξη έντονης αδρεναλίνης. Το ξέρω ότι διέλυσα τη ρομαντική πλευρά του έρωτα, αλλά όλα είναι θέμα χημείας και αλληλεπίδρασης. Αν πιάσουμε τον Φρόιντ, θα φτάσουμε σε Οιδιπόδειο και σύμπλεγμα της Ηλέκτρας, που δεν το λες και μία όμορφη ερμηνεία.
Αν πιάσουμε την αγάπη που είναι απαλλαγμένη από την έντονη και τρελή χημεία του έρωτα, τι μας μένει; Μία βαθιά σχέση που έχει αρκετά υποστηρικτικό χαρακτήρα, είναι εκεί όταν όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν στενάχωρα και μας πνίγουν και δεν έχει τον ανταποδοτικό ρόλο του έρωτα. Σύμφωνα με έρευνα του Χάρβαρντ, δεν είναι τόσο απλό να φτάσεις στην αγάπη. Χρειάζεται να περάσεις από διάφορα στάδια (καταρχάς του ίδιου σου του εαυτού) πριν φτάσεις στο επίπεδο να αγαπάς αληθινά και χωρίς όρους έναν άνθρωπο με τον οποίο συνδέεσαι ερωτικά.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό το ερώτημα γιατί όλα εξαρτώνται από τον άνθρωπο, την ηλικία, τις ανάγκες και τη φάση ζωής του. Ναι, είναι δυνατόν να έχεις μόνιμη ανάγκη το ναρκωτικό του έρωτα γιατί αυτό σε θρέφει και σου δίνει κίνητρο να έχεις ενέργεια, ακόμα και όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση σε αυτό το συναίσθημα. Εξάλλου, ο έρωτας είναι η μεγαλύτερη απάντηση στο θάνατο, όταν η αδρεναλίνη δουλεύει στο φουλ και νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτός είναι και ο λόγος που νιώθουμε έντονη σεξουαλική διέγερση όταν βρισκόμαστε σε κηδεία ή όταν απογειώνεται το αεροπλάνο.
Άλλο τόσο κατανοητό είναι όταν έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη την αγάπη που προκύπτει μέσα από μία συντροφική σχέση. Αυτή η αίσθηση ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μας χαϊδέψει την πλατούλα όταν μας κοροϊδεύουν τα άλλα παιδάκια στη δουλειά, που θα μας φτιάξει κοτόσουπα όταν συναχωνόμαστε και που απλά θα μας χαμογελάσει ενθαρρυντικά όταν νιώθουμε σαν ναυάγια της ζωής. Μπορεί να μην υπάρχει τεράστια σεξουαλική χημεία, ή μπορεί να υπήρξε στην αρχή της σχέσης και να υπέστη την αναμενόμενη φθορά με το πέρασμα του χρόνου. Γι αυτό και κάποιοι τελειώνουν τότε τη σχέση, ενώ κάποιοι αξιολογούν αλλιώς ένα σύντροφο και μένουν μαζί του λόγω της αγάπης.
Ωραία όλα αυτά, αλλά για να δώσεις αγάπη, πρέπει να έχεις και αποθέματα μέσα σου. Τι εννοώ; Ότι είναι πολύ εύκολο να λέμε θεωρητικά ότι αγαπάμε και το κάνουμε με ευκολία, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Για να φτάσουμε στο σημείο να αγαπήσουμε άνευ όρων και με ανοιχτωσιά, πρέπει να το έχουμε κάνει πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να τον έχουμε αποδεχθεί για αυτό που είναι ακριβώς, να έχουμε κάνει πατ πατ στην πλάτη μας όταν τα λάθη γίνονται βουνό και να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας είτε είναι θετικά, είτε όχι.
Θα μου πείτε, δεν μπορούμε να αγαπάμε έναν άλλον άνθρωπο χωρίς να αγαπάμε πολύ τον εαυτό μας; Μπορούμε, αλλά όχι σε βαθύ επίπεδο. Μπορεί να είναι περισσότερο μία αγάπη σε μορφή εξάρτησης και λιγότερο αγάπη που κάνει την καρδιά μας πιο ανοιχτή. Μπορεί να είναι αγάπη με πολλά κρατήματα που φοβάται να εκτεθεί. Ή μπορεί να είναι αγάπη που περιμένει ανταπόδοση. Αλλά από την άλλη, και ποια αγάπη δεν περιμένει ανταπόδοση; Άνθρωποι είμαστε εξάλλου.
