Η Αλεξάνδρα Παντελάκη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «7 ΜΕΡΕΣ TV» και μεταξύ άλλων μίλησε για την πορεία της στην τηλεόραση, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τα περισσότερα χρήματα που πήρε σε μία δουλειά.
Τι ξεχωρίζεις στο χαρακτήρα της Φωτεινής;
Τη σχέση της με την Ελένη και το πώς αλλάζει η ίδια όταν έρχονται σε επαφή. Αναπτύσσουν μια βαθιά, συγκινητική φιλία. Η Ελένη ουσιαστικά παίρνει το ρόλο της απούσας κόρης της. Η Φωτεινή δεν είχε ποτέ την πολυτέλεια να μορφωθεί. Είναι αναλφάβητη. Τη μαθαίνει να διαβάζει. Της ανοίγει έναν καινούργιο κόσμο μέσα στη φυλακή.
Τι σου χάρισε ο ρόλος της Φωτεινής;
Η Φωτεινή μέσω της Ελένης μπαίνει σ’ αυτόν τον συγκινητικό δρόμο της μητρικής αγάπης, που φτάνει μέχρι τη θυσία. Έχω παίξει πολλές μάνες στη ζωή μου. Καμία δεν ήταν τόσο ακραία. Είναι ένας υπέροχος ρόλος, με πολλές δραματουργικές πτυχές.
Κλείνεις σαράντα πέντε χρόνια στο θέατρο, έχοντας μια αξιοζήλευτη πορεία. Ανήκεις στους πρωτοπόρους που δημιούργησαν το Ανοιχτό Θέατρο στις αρχές της δεκαετίας του ’70.
Όταν αποφάσισε ότι θα ιδρύσει ο Μιχαηλίδης το Ανοιχτό Θέατρο, στη δικτατορία, συνδράμαμε όλοι με πολλή αγάπη. Ο χώρος ήταν ένα γκαράζ. Ουσιαστικά το χτίσαμε με τα χεράκια μας. Αλλά τότε είχε νόημα αυτό. Ήταν ελάχιστες οι θεατρικές ομάδες. Κάναμε αντίσταση με τον τρόπο μας. Είχαμε πίστη στο όνειρό μας. Αυτή είναι η μεγάλη και ουσιώδης διαφορά με τη σημερινή εποχή.
Περάσαμε στην Ελλάδα μια δεκαετή κρίση και βιώνουμε πια μια μεγαλύτερη εξαιτίας του κορωνοϊού. Υπήρξε περίοδος που δεν είχες ούτε τα αναγκαία;
Όχι. Το επάγγελμά μας έχει σίγουρα δυσκολίες. Άλλοτε πληρωνόμαστε και άλλοτε όχι. Καθ’ όλη την πορεία μας ψάχνουμε για δουλειά δύο φορές το χρόνο. Εγώ όμως επειδή είχα ολοκληρώσει τις σπουδές μου στη Γαλλική Φιλολογία, στις ελάχιστες περιόδους που απαιτήθηκε -γιατί δεν έμεινα ποτέ στη ζωή μου άνεργη περισσότερο από μερικούς μήνες- έκανα ιδιαίτερα μαθήματα και μεταφράσεις. Αξιοποίησα το πτυχίο μου. Δεν αναγκάστηκα να γίνω γκαρσόνι.
Έρχομαι και στο «Τρίτο στεφάνι» που πρωταγωνιστείς στο Παλλάς. Παρά το 30% πληρότητας του θεάτρου, κάνατε την ανατροπή. Η παράσταση έχει τεράστια επιτυχία.
Το 30% του Παλλάς σημαίνει 450 διαθέσιμες θέσεις, οι οποίες γεμίζουν κάθε βράδυ. Το κοινό αισθάνεται εμπιστοσύνη για το αποτέλεσμα επί σκηνής. Είναι μια παράσταση σχεδόν τριών ωρών. Σε αποζημιώνει… Η πορεία της Ελλάδος των δεκαετιών ’20, ’30, ’40, ’50, ’60 περνά μπροστά από τα μάτια των θεατών. Οι πρωταγωνίστριες είναι λαμπερές, το γέλιο διαδέχεται το κλάμα, τα κουστούμια είναι μαγικά. Πραγματικά ευχαριστιέσαι.
Να θεωρήσω πως εξαιτίας του χαμηλού επιτρεπόμενου ορίου πληρότητας του θεάτρου έχουν μειωθεί τα χρήματα που λαμβάνετε οι ηθοποιοί.
Δεν είναι οι μισθοί που υπήρχαν παλαιότερα. Όμως, σε αντίθεση με άλλα θέατρα, εμείς πληρωθήκαμε και τις πρόβες, πράγμα που δεν είναι αυτονόητο και το κάνει μόνο το Εθνικό Θέατρο.
Τα περισσότερα χρήματα που πήρες από την τηλεόραση;
Στο σίριαλ «Ευτυχισμένοι μαζί» έπαιρνα 1.000 ευρώ το επεισόδιο και σημείωσε ότι δεν ήμουν από τους καλοπληρωμένους. Αλλά για μένα ήταν υπερβολικό πόσο εκείνη την εποχή. Σκέψου ότι μπορεί να έβγαζα και τρία επεισόδια την ημέρα. Μ’ αυτά τα λεφτά έζησα αρκετά χρόνια μετά.
