Πρόκειται για μια γυναίκα που η μοίρα της παίζει ένα τραγικό παιχνίδι, αφού σε δύο χρόνια έχασε και εκείνη τα δυο μικρά της κοριτσάκια.
«Ήταν ότι χειρότερο αυτό που συνέβη γιατί με πήγε πίσω, μόνο που εγώ το βίωνα μέσα στο Νοσοκομείο. Έζησα ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Είμαι και θα είμαι δίπλα στη φίλη μου. Ήταν ένα παιδάκι χαρούμενο, ο γιος της. Έμενα κανονικά μαζί τους στο σπίτι και ήταν ο μοναδικός λόγος που μετά από όσα μου έχουν συμβεί, ήμουν χαρούμενη. Το ένιωθα δικό μου. Δεν πίστευα ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι γιατί;», λέει χαρακτηριστικά.
«Προσπάθησα να του κάνω τεχνητή αναπνοή γιατί θυμήθηκα…»
Περιγράφει εκείνη την «μαύρη» μέρα στις 5 Αυγούστου και τα όσα έζησαν η ίδια και η φίλη της.
«Ήμουν εγώ, η Πόπη και το μωρό στο σπίτι. Η γιαγιά έλλειπε, γιατί είχε πάει να δει τον εγγονό της στην Αθήνα. Όταν ξυπνήσαμε όλα ήταν κανονικά, το παιδί έπαιξε, έφαγε και ήταν όπως κάθε μέρα. Έμεινα εγώ με το μωρό στο σαλόνι και η Καλλιόπη πήγε στο δίπλα δωμάτιο να πάρει κάτι. Όταν επέστρεψε κατάλαβε ότι το μωρό δεν ανέπνεε. Το πήρα από τα χέρια της, το έβαλα στο καναπέ και προσπάθησα να του κάνω τεχνητή αναπνοή, γιατί θυμήθηκα τα δικά μου τα παιδιά και φοβήθηκα ότι κάτι κακό συνέβαινε. Πήρε την ξαδέρφη της τηλέφωνο και φύγαμε με το αυτοκίνητό της κατευθείαν για το Νοσοκομείο. Δεν πήραμε το ΕΚΑΒ, γιατί θα αργούσε».
Στιγμή δεν σκέφτηκε όπως λέει χαρακτηριστικά, ότι θα μπορούσε να φύγει το αγοράκι της, όπως έγινε και με τα δικά της παιδιά.
«Ήταν η ζωή μου όλη αυτό το παιδί. Μετά από αυτό δεν θέλω τίποτα. Καμιά φορά πάω και βλέπω τον μικρό μου αδερφό που είναι τεσσάρων χρόνων, αλλά δεν με τραβάει. Έχει μπει στο κεφάλι μου ότι μπορεί να φύγει κι αυτός. Δεν μπορώ να δεθώ πλέον», τονίζει.
