Εκπαιδευτικοί: «Τα παιδιά ΑμΕΑ θύματα των ανεπαρκειών του εκπαιδευτικού συστήματος»

Δείτε αναλυτικά την ανακοίνωση:

Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς έκαναν την εμφάνισή τους και τα μεγάλα προβλήματα που αφορούν την διαχείριση της πανδημίας στα σχολεία. Προβλήματα που έχουν άμεση σχέση τόσο με την απαράδεκτη  κατάσταση των σχολικών υποδομών  προ πανδημίας, όσο και με τα ανεπαρκή Μέσα Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ) και τα υγειονομικά πρωτόκολλα, που δεν παίρνουν υπόψη τους την ελληνική  σχολική πραγματικότητα.

Η Ειδική Αγωγή, για μια ακόμη φορά, θύμα των ανεπαρκειών του εκπαιδευτικού και υγειονομικού συστήματος. Καμία φροντίδα, καμιά διαφοροποίηση και καμιά εξειδίκευση από τα κυβερνητικά επιτελεία διαχείρισης  του κορονοϊού για τις δομές Ειδικής Αγωγής, που με τα πρώτα ύποπτα κρούσματα βρίσκονται κυριολεκτικά ανοχύρωτες.

Πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, να πούμε ότι η θέση για ΑΝΟΙΧΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ είναι αδιαπραγμάτευτη, καθώς ήδη έχει χαθεί κατά την ανοιξιάτικη περίοδο σημαντικός χρόνος από την εκπαίδευση των παιδιών ΑμΕΑ.

Χρόνος που δύσκολα μπορεί να αναπληρωθεί, καθώς τα παιδιά, ωριμάζοντας ηλικιακά και ψυχοκινητικά, «χάνουν» σημαντικά κομμάτια από το παζλ της εκπαίδευσής τους, σημαντικές  κατακτήσεις και δεξιότητες, που κατακτιούνται σε συγκεκριμένη ηλικία και αφορούν όλους τους τομείς της ανάπτυξής τους.

Ωστόσο, για να είναι οι δομές Ειδικής Αγωγής ανοιχτές και, προπάντων,  ασφαλείς, πρέπει να υπάρχουν αρκετές δικλείδες που θα διασφαλίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία τους.

Παράγοντες που επηρεάζουν την ασφαλή  λειτουργία των δομών

Ειδικής Αγωγής σε συνθήκες πανδημίας

Πριν προτείνουμε κάποια μέτρα που η ίδια η πραγματικότητα επιβάλλει, ας αναφέρουμε μερικά ζητήματα που πρέπει να παίρνονται υπόψη στη σύνταξη ενός πρωτοκόλλου, που θα διασφαλίζει τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς σε ένα Ειδικό Σχολείο:

Το μεγαλύτερο ποσοστό των μαθητών έχει σοβαρά υποκείμενα νοσήματα. Εκτός από τους μαθητές, πολλοί από τους γονείς τους αδυνατούν λόγω ψυχοκοινωνικών παραγόντων να διαχειριστούν καταστάσεις, είτε ως προς την πρόληψη (τήρηση κανόνων υγιεινής διαβίωσης), είτε ως προς την αντιμετώπιση της ασθένειας, όταν προκύψει. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να υπάρχει ειδική μέριμνα και σχέδιο παρέμβασης, τόσο για τον χώρο του σχολείου, όσο και για το χώρο που ζει και δραστηριοποιείται το παιδί μετά από αυτό.

Ένα μεγάλο μέρος των μαθητών δεν έχει λεκτική επικοινωνία. Πολύ δύσκολα αυτά τα παιδιά θα εξηγήσουν αυτονόητα σε μας πράγματα όπως ο πονοκέφαλος, ο πονόλαιμος, η αδιαθεσία.

Οι εκπαιδευτικοί σε μια μονάδα Ειδικής Αγωγής, δεδομένου ότι, εκ των πραγμάτων, κατά τη διάρκεια του μαθήματος επιβάλλεται να βρίσκονται πολύ κοντά στα παιδιά, είναι διαρκώς εκτεθειμένοι στην πανδημία. Πολλοί από αυτούς μάλιστα ανήκουν σε ομάδες υψηλού κινδύνου, αλλά, προς τιμήν τους,  επιμένουν να παρέχουν τις υπηρεσίες τους δια ζώσης, υποκινούμενοι από την ανιδιοτελή αγάπη προς τα παιδιά ΑμΕΑ.

Οι μαθητές των δομών Ε.Α. μεταφέρονται καθημερινά με μισθωμένα οχήματα (ενίοτε και με αστικά ή υπεραστικά λεωφορεία ή με ταξί), που, αφού τους αφήσουν στο σχολείο, συνεχίζουν τα δρομολόγιά τους μέχρι το μεσημέρι, που θα επιστρέψουν να τους παραλάβουν. Εκτός από τα παιδιά δηλαδή, ένας μεγάλος αριθμός ατόμων κατά τη διάρκεια της ημέρας θα χρησιμοποιήσει τα οχήματα αυτά, δημιουργώντας συνθήκες αμφίδρομης μετάδοσης του ιού.

Επιπλέον, κάποιοι μαθητές των Ειδικών Σχολείων, τις απογευματινές ώρες παρακολουθούν προγράμματα Δημιουργικής Απασχόλησης με μαθητές άλλων Ειδικών Σχολείων, σε ιδιωτικές, Δημοτικές ή Δημόσιες δομές (ΚΔΑΠ ΑμΕΑ).

Πρωτόκολλο διαχείρισης της πανδημίας στα Ειδικά Σχολεία:

«Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω».

Ας έρθουμε τώρα  στην εμπειρία που προκύπτει από την μέχρι τώρα διαχείριση της πανδημίας στις Δομές Ειδικής Αγωγής. Είναι αυτονόητο ότι τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για την τήρηση μέτρων υγιεινής και ασφάλειας.

Σ’ αυτή τους την προσπάθεια είναι συχνά αβοήθητοι από τη μεριά της πολιτείας και των αρμόδιων υπουργείων, γεγονός που δημιουργεί αισθήματα οργής και θυμού.

Για παράδειγμα, σε ένα υποτιθέμενο περιστατικό διαχείρισης ενός ύποπτου κρούσματος, αφού η σχολική μονάδα πράξει τα δέοντα (υπεύθυνος διαχείρισης που πρέπει να είναι τουλάχιστον σχολικός νοσηλευτής αν υπάρχει, απομόνωση του παιδιού σε ειδικό χώρο επίσης αν υπάρχει, ενημέρωση γονέων και Διεύθυνσης Εκαπαίδευσης), στη συνέχεια η πολιτεία θα έπρεπε να προβεί στα εξής βήματα:

1)Άμεση επίσκεψη κλιμακίου του ΕΟΔΥ για διερεύνηση με τεστ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ της διασποράς μέσα στη σχολική μονάδα. Το κλιμάκιο θα πρέπει να είναι ενήμερο για τις συνθήκες λειτουργίας της δομής και, κυρίως, για το ότι έχει να διαχειριστεί μεγάλο αριθμό ατόμων που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου, που  διατρέχουν δηλαδή κίνδυνο ακόμα και για τη ζωή τους.

2)Ιχνηλάτηση των επαφών και των χώρων που δραστηριοποιήθηκε τα τελευταία 24/ωρα ο μαθητής  και μέτρα για τον περιορισμό πιθανής διασποράς από αυτούς, π.χ. τεστ σε άτομα  των δομών ΚΔΑΠ που πηγαίνει ο μαθητής, απολύμανση χώρων και ΜΜΜ που χρησιμοποίησε κλπ.

3)Αν προκύψει από τα τεστ διασπορά, κλείσιμο και καραντίνα στους χώρους που διαπιστώθηκε.

4)Πρόσθετα μέτρα στήριξης των οικογενειών των παιδιών με κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές, φροντιστές, κ.λπ. που, εκτός των άλλων, θα αναλάβουν και την διαχείριση της πορείας αποκατάστασης της υγείας στα νοσηλευτικά ιδρύματα.

Αντί για τα παραπάνω, που είναι αυτονόητα, οι εκπαιδευτικοί των ειδικών σχολείων βρίσκονται αντιμέτωποι με καταστάσεις κυριολεκτικά τριτοκοσμικές, όπου προσπαθούν να βρουν κάποιο «μέσον», να αξιοποιήσουν κάποια γνωριμία στα νοσοκομεία, για να παραπέμψουν για τεστ τον μαθητή με ύποπτα συμπτώματα, όταν σχολίατροι δεν υπάρχουν και η μόνη οδηγία που δίνουν οι ιδιώτες γιατροί (χωρίς φυσικά να εξετάσουν τον μαθητή) είναι «10 μέρες περιορισμός στο σπίτι».

 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΜΕ ΥΓΙΕΙΝΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι ξαφνικά η Kυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας θα αποφασίσουν να σκύψουν πάνω στα προβλήματα της Ειδικής Αγωγής και θα δρομολογήσουν τις λύσεις που επιτακτικά απαιτεί η σημερινή δύσκολη πραγματικότητα.

Χρόνια τώρα το εκπαιδευτικό, το γονεϊκό και το αναπηρικό κίνημα απαιτούν ουσιαστικά μέτρα για την αναβάθμιση της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης.

Σίγουρα οι αγώνες αυτοί έχουν φέρει σημαντικές κατακτήσεις, όπως για παράδειγμα οι πρόσφατοι διορισμοί στα Ειδικά Σχολεία, που δε χαρίστηκαν από κανέναν. Το γεγονός ότι αυτοί οι διορισμοί αποτέλεσαν προεκλογικές υποσχέσεις σχεδόν δέκα χρόνων και είναι πολύ κάτω από τις πραγματικές ανάγκες, μάλλον συναισθήματα ντροπής πρέπει να επιφέρει και όχι πανηγυρισμών.

Ξεχωρίζουμε κάποια μέτρα για τις δομές Ειδικής Αγωγής ως απόλυτα άμεση αναγκαιότητα:

Μείωση μαθητών ανά τμήμα στα Ειδικά σχολεία. Είναι απαράδεκτο να λειτουργούν τμήματα με περισσότερα από 5 παιδιά με σοβαρές παθήσεις και σε χώρους πολύ λίγων τετραγωνικών. Κατάργηση του κατώτατου αριθμού μαθητών (4) στα τμήματα των Ειδικών Σχολείων. Ο αριθμός να ορίζεται με βάση τις εκπαιδευτικές ανάγκες.

Δημιουργία Σχολιατρικής Υπηρεσίας και στελέχωσή της με τον απαραίτητο αριθμό γιατρών και νοσηλευτών, ώστε να καλύπτουν όλα τα σχολεία (Γενικά και Ειδικά).  Η Σχολιατρική Υπηρεσία θα λύσει όλα τα ζητήματα αντιμετώπισης επιδημιών στα σχολεία και της άμεσης υγειονομικής παρέμβασης για να μην υπάρχει εξάπλωση.

Τοποθέτηση σε όλα τα σχολεία, Ειδικά και Γενικά, σχολικών νοσηλευτών.

Μαζικά, δωρεάν και επαναλαμβανόμενα τεστ για εκπαιδευτικούς και μαθητές.

Εξασφάλιση επάρκειας σε μέσα ατομικής προστασίας.

Αύξηση του προσωπικού καθαριότητας και τοποθέτηση με μόνιμη σχέση εργασίας καθαριστριών/ών σε όλα τα Ειδικά Σχολεία με αποκλειστική απασχόληση σε αυτά.

Αποκλειστικά Δημόσιες και Δωρεάν σχολικές μεταφορές με οχήματα που θα είναι αποκλειστικής χρήσης από τα σχολεία. Όσο κι αν φαντάζει ουτοπικό το αίτημα αυτό, τα ιδιωτικά σχολεία που έχουν δικά τους σχολικά λεωφορεία αποδεικνύουν ότι το αίτημα είναι απόλυτα εφικτό, αν υπάρχει πολιτική βούληση.