Δε θυμάμαι και πολλά από εκείνο το Σεπτέμβρη του ’15. Μόνο μια βουβαμάρα, σε πλήρη
αντιδιαστολή με τις ανίερες κραυγές κάθε μου ίνας. Αυτά θυμάμαι κι ένα κόκκινο μπλουζάκι.
Θα σας πω μια ιστορία μικρή
Για ένα παιδί που ονειρευότανε τ’άστρα
Μες στη σκέψη του ζωγράφιζε φως
Γκέμιζε τείχη, προμαχώνες και κάστρα
Η ιδέα του ήταν μία ζωή
Που κάθε στιγμή θα ήταν βαμμένη με γέλιο
Μα τα όνειρα δεν είδαν χαρτί
Τα έκλεψε η θάλασσα να τα’χει ευαγγέλιο
Μες στο βλέμμα του κάθε παιδιού
Κρύβεται όλη η αλήθεια του κόσμου
Είναι η φλόγα αυτού του κεριού
Μαγικό φυλαχτό εντός μου
Ίσως να’ταν το δικό σου παιδί
Ή ίσως κάθε παιδί να’ναι και λίγο δικό σου
Ένα γέλιο ηχεί απαλό
Και στο γέλιο αυτό θαλερά παραδόσου
