Ο παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπολίστας και επικεφαλής του συνδυασμού «Πρώτα το Μπάσκετ», Παναγιώτης Φασούλας, αφού είχε εκφράσει προ ημερών την αντίθεσή του με την ανακήρυξη του Γιώργου Βασιλακόπουλου σε επίτιμο πρόεδρο της ΕΟΚ και αντιπρότεινε τον Νίκο Γκάλη, επανήλθε με νέα ανακοίνωση.
Ο Παναγιώτης Φασούλας τόνισε πως κανείς στον συνδυασμό «Πρώτα το Μπάσκετ» δεν αμφισβητεί τη μεγάλη διαδρομή και τη συνεισφορά του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο ελληνικό μπάσκετ, εξηγώντας όμως πως «ο Γκάλης δικαιούται να είναι στην κορυφή της πυραμίδας». «Σκοπεύουμε -από τη στιγμή που τα σωματεία μας δώσουν τη δύναμη- να αξιοποιήσουμε τη δυναμική, το όνομα, την ολοκληρωμένη προσωπικότητα του Νίκου Γκάλη, αν κι εφόσον ο ίδιος θελήσει να διαθέσει και πάλι τον εαυτό του στην υπηρεσία τού αθλήματος, του Παναγιώτη Γιαννάκη και όλων εκείνων που διαχρονικά μας έβγαλαν στους δρόμους και μας έκαναν να κλαίμε από συγκίνηση» επισημαίνει στη σχετική ανακοίνωσή του ο Παναγιώτης Φασούλας.
Αναλυτικά, ο Παναγιώτης Φασούλας τονίζει στην ανακοίνωσή του:
«Πρόσφατα ανοίξαμε -παρά τα εμπόδια που κάποιοι επιχειρούν να βάλουν- έναν νέο δίαυλο διαρκούς επικοινωνίας με τα σωματεία και τους ανθρώπους του μπάσκετ. Από τη στιγμή που μας ζητήθηκε, θεωρούμε υποχρέωση μας να αναλύσουμε λεπτομερώς την άποψη μας, αναφορικά με τη θέση του «Επίτιμου Προέδρου» της ΕΟΚ.
Πρώτα απ’ όλα κανείς εξ ημών δεν αμφισβητεί τη μεγάλη διαδρομή και τη συνεισφορά του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο οικοδόμημα του μπάσκετ στη χώρα. Το αντίθετο… Θεωρούμε ότι ο πρώην πρόεδρος έγραψε τη δική του ιστορία και παράλληλα έγινε κομμάτι της ιστορίας του αθλήματος.
Αν η πρόθεση του Βαγγέλη Λιόλιου ήταν να τιμήσει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, πριν αποφασίσει να τον χρίσει “Επίτιμο Πρόεδρο” θα ήταν καλό να είχε αποφύγει τις κορώνες, περί ορκωτών λογιστών, οι οποίοι θα έψαχναν σε βάθος τα οικονομικά της Ομοσπονδίας, περί “πληθώρας παράτυπων συμβάσεων στην ΕΟΚ” και τόσα άλλα ιδιαιτέρως προσβλητικά για τον πρώην πρόεδρο και νυν επίτιμο πρόεδρο.
Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι για ψηφοθηρικούς λόγους, στοχεύοντας στα σωματεία που ακόμη τιμούν τον Γιώργο Βασιλακόπουλο (και καλά κάνουν), αποφάσισε να του δώσει έναν τίτλο, δίχως ρόλο. Εδώ ακριβώς είναι η διαφορά αντίληψής μας.
Για εμάς ο “Επίτιμος Πρόεδρος” πλέον του τιμητικού τίτλου είναι “όπλο” για την ΕΟΚ κι όχι μέσο για προεκλογικούς σκοπούς.
Η πρόταση μας, η οποία δεν αποσύρθηκε και δεν θα αποσυρθεί ποτέ, να γίνει ο Νίκος Γκάλης “επίτιμος” έγινε με αυτή τη σκέψη. Ο Νίκος, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, τα άλλα παιδιά του ’87, είναι οι άνθρωποι που έφεραν το μπάσκετ στην κορυφή, που το έκαναν “εθνικό σπορ”.
Σκοπεύουμε -από τη στιγμή που τα σωματεία μας δώσουν τη δύναμη- να αξιοποιήσουμε τη δυναμική, το όνομα, την ολοκληρωμένη προσωπικότητα του Νίκου Γκάλη, αν κι εφόσον ο ίδιος θελήσει να διαθέσει και πάλι τον εαυτό του στην υπηρεσία τού αθλήματος, του Παναγιώτη Γιαννάκη και όλων εκείνων που διαχρονικά μας έβγαλαν στους δρόμους και μας έκαναν να κλαίμε από συγκίνηση. Από κοινού, ισότιμα, δίχως αποκλεισμούς, παιδιά και απόπαιδα θα ζητήσουμε από την Πολιτεία να ανταποδώσει στο άθλημά μας όσα το μπάσκετ έδωσε και συνεχίζει να δίνει στην κοινωνία.
Η διαφορά μας με τον κ. Λιόλιο είναι ότι εμείς δεν βολευόμαστε με λογιστική αύξηση των εσόδων, για να βολέψουμε τους δικούς μας ανθρώπους και να μην αποδώσουμε κάτι απ’ όλα αυτά στα κύτταρα του αθλήματος, τα σωματεία.
Εμείς, μαζί με τον Νίκο Γκάλη, θα διεκδικήσουμε και θα πετύχουμε την ισότιμη αντιμετώπιση του μπάσκετ με το ποδόσφαιρο. Όχι σε απόλυτους αριθμούς, αλλά στη λογική της επιβράβευσης των επιτυχιών, της κοινωνικής προσφοράς, της αντίληψης περί εθνικού σπορ.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι κομμάτι της ιστορίας, αλλά σήμερα ο Νίκος Γκάλης δικαιούται όχι μιας τιμητικής βράβευσης, αλλά να είναι στην κορυφή της πυραμίδας. Γιατί πάντα εκεί βρίσκονταν, γιατί όσο ψηλότερα κοιτάζει, τόσο ανεβάζει το άθλημά μας. Το γνωρίζω όσο λίγοι, γιατί ήμουν κι εγώ εκεί.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο κ. Λιόλιος περιορίζεται σε μικροπολιτικές κινήσεις, προκειμένου να ψαρέψει σε θολά νερά, γι’ αυτό και δεν τον κατηγορώ. Αυτό ξέρει, αυτό κάνει. Απλά, θυμίζω στους ανθρώπους των σωματείων την ιταλική παροιμία: “Αν κάποιος με ξεγελάσει μια φορά, πρέπει να ντρέπεται. Αν με ξεγελάσει δυο φορές, πρέπει να ντρέπομαι εγώ”».
