Πες ότι είναι ταινία. Πες ότι είναι αυτό το Game of Thrones. Από την στιγμή που έχουμε συμφωνήσει να κάτσουμε και να δούμε κάτι σαν άνθρωποι, η λογική λέει πως θα σταματήσουμε να ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο και θα δώσουμε προσοχή σε αυτό. Σωστά; Λάθος. Από την πλευρά σου δηλαδή.
Γιατί με το που κάθεσαι, αποφασίζεις να κάνεις συνάμα άλλα εκατό πράγματα. Να βάψεις τα νύχια σου, να βγάλεις τα φρύδια σου, να στείλεις 100 μηνύματα με το κινητό και να κάνεις 5.000 likes στο Instagram. Ε δεν πάει έτσι. Γιατί δεν είναι πως το καταφέρνεις με το multitasking και έχεις εκεί στραμμένη την προσοχή σου. Κάθε άλλο. Ρωτάς συνέχεια τι έγινε, αρχίζεις μετά από λίγο να βαριέσαι αφόρητα και μου ζητάς να κάνω rewind για να ξαναδείς την σκηνή. Για πέμπτη φορά μέσα στο τέταρτο. Δεν έχω θέμα με όλα αυτά που θέλεις να κάνεις, απλά μπορείς ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ να τα κάνεις πριν ή μετά; Ζητάω τόσα πολλά δηλαδή;
Το χειρότερο είναι ότι επειδή ακριβώς δεν έχεις παρακολουθήσει τίποτα και έχει συμβεί το ίδιο και στις προηγούμενες φορές που βλέπαμε τα επεισόδια, έχεις την φάτσα ενός 10χρονου που του εξηγούν κβαντομηχανική. Προφανώς και δεν κατάλαβες τίποτα γιατί δεν έχεις προσέξει τίποτα. Το χειρότερο είναι πως πρέπει να σου κάνω ΕΓΩ το recap και να σου τα ξαναπώ από την αρχή, για να αποφασίσεις τελικά πως πρέπει να ξαναδείς το επεισόδιο μόνη σου. Τι φταίω εγώ ρε γαμώτο; 1 ώρα κρατάει το κακοριζιασμένο. Άσε κάτω τις τούφες σου, τα μανό σου και τα ψαλίδια σου και έλα να κάτσουμε να το δούμε σαν άνθρωποι.
Δεν μπορείς με τίποτα ε; Οκ, μήπως να ξεκινήσω την επόμενη σειρά μόνος μου;
