H Βugatti δεν δίνει πολλές διευκρινίσεις για την ταυτότητα του πρωτότυπου το οποίο εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια δοκιμών εξέλιξης στην πίστα Paul Ricard, ωστόσο είναι σαφές από τις εικόνες ότι δεν πρόκειται για μια πολιτική Bugatti αλλά για αγωνιστικό μοντέλο.

Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, το αγωνιστικό πρωτότυπο αποτελεί την υπό εξέλιξη επικείμενη «συμμετοχή» της Bugatti στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αντοχής για το 2021 μιας και η πρόσφατη αλλαγή στους κανονισμούς, καθιστούν εφικτή την είσοδο της γαλλικής φίρμας με μια τροποποιημένη εκδοχή της Divo.

Όπως και τα υπόλοιπα hypercars που έχουν βάλει πλώρη για το Le Mans, η αγωνιστική Bugatti διαθέτει μια σειρά από εξόχως επιμελημένα αεροδυναμικά βοηθήματα με κυρίαρχο ένα πτερύγιο το οποίο δεσπόζει πάνω από το κάλυμμα του κινητήρα συμβάλλοντας στη δυναμική ευστάθεια της κατασκευής κατά τις αλλαγές κατεύθυνσης.

Στα στοιχεία που ξεχωρίζουν συγκαταλέγεται επίσης μια εισαγωγή αέρα στην οροφή η οποία συναντάται και στην Lamborghini SCV12 και η οποία αναμένεται να προσφέρει λίγη επιπλέον ισχύ σε υψηλές ταχύτητες.

Σε ό,τι αφορά τον κινητήρα, επικρατέστερος υποψήφιος είναι ο θηριώδης διπλά υπερτροφοδοτούμενος W16 των 8,0 λίτρων που εφοδιάζει τις Chiron και Divo με δεδομένο ότι οι νέοι κανονισμοί για το Le Mans επιβάλλουν την χρήση κινητήρων παραγωγής.

Σε επίπεδο ισχύος, το κινητήριο σύνολο αναμένεται να «σταματήσει» στους 1.100 ίππους καθώς αυτό επιβάλλουν οι κανονισμοί. Δεν αποκλείεται ωστόσο να προστεθεί στο σύνολο και ένας ηλεκτροκινητήρας ο οποίος θα αναλαμβάνει να κινεί αποκλειστικά τους μπροστινούς τροχούς καθώς αυτό υπαγορεύεται από τους νέους κανονισμούς. Με βάση αυτό το σκεπτικό το σύστημα τετρακίνησης της Divo θα εγκαταλειφθεί με τον συμβατικό κινητήρα να κινεί τον πίσω άξονα.

Όπως και να έχει θα μάθουμε περισσότερα σε σύντομο διάστημα καθώς η Bugatti επιφυλάσσεται να αποκαλύψει τα σχέδια της στο άμεσο μέλλον. Μέχρι τότε αξίζει να σημειωθεί ότι η Bugatti έχει αποσυρθεί από το Le Mans από το 1994 ενώ σε ό,τι αφορά το παλμαρέ της έχει σημειώσει νίκες το μακρινό 1937 και 1939.



Πηγή