Λίγες ώρες μετά την άφιξή μου στην Στουτγάρδη αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το τραμ για να πάω στο Κέντρο Διαπιστεύσεων, πολύ κοντά στο γήπεδο των αγώνων, που βρίσκεται διπλα στην ελληνική “γειτονιά” το Bad Cannstatt.
Στη δεύτερη στάση (και έχει σημασία αυτό…) εμφανίστηκε μια τριάδα ελεγκτών. Οι δύο ήταν νεότεροι, μεσογειακά χαρακτηριστικά, σαν… Έλληνες. Ήρθαν προς το μέρος μου, τσέκαραν το εισιτήριο που είχα αγοράσει πριν επιβιβαστώ και στάθηκαν λίγα μέτρα πιο πίσω. Με κάποιον τρόπο (χωρίς να είναι απαραίτητες οι λεπτομέρειες), άρχισα να συζητώ με τους δύο νεαρούς, που φυσικά ήταν Έλληνες! Ο Νίκος, με καταγωγή από τις Σέρρες και επί χρόνια κάτοικος Θεσσαλονίκης πριν πάρει τον δρόμο για την Γερμανία και ο Βασίλης από ένα χωριό του νομού Πιερίας. Ευγενέστατοι, χαμογελαστοί και… Ελληνάρες με την καλή έννοια. “Γιατί λείπει η εθνική μας από το Euro;“, το κοινό ερώτημα – παράπονο τους. “Θα πηγαίναμε στα παιχνίδια να φωνάξουμε για την Ελλάδα, χιλιάδες άνθρωποι το περίμεναν αυτό κι έμειναν με την όρεξη. Κρίμα…“, το επόμενο σχόλιο τους πριν αποχαιρετήσουν γιατί η δουλειά στην Γερμανία δεν μπορεί να περιμένει.
Ο Γιώργος ζει σε μια πόλη κοντά στην Στουτγάρδη. Παλιά έπαιζε μπάλα στην Ελλάδα, μέχρι τον Απόλλωνα Καλαμαριάς έφτασε, αλλά στα 25 του πήρε τη μεγάλη απόφαση. Το ίδιο το ποδόσφαιρο βοήθησε αφάνταστα στην καλύτερη προσαρμογή και ενσωμάτωσή του στην “δύσκολη” γερμανική κοινωνία. Αγωνίστηκε στην τοπική ομάδα, μετά έγινε ο προπονητής της. Κατέκτησε και τίτλους. Ως Έλληνας και ως λάτρης του ποδοσφαίρου ήθελε πολύ να δει την εθνική μας στο Euro2024. “Νομίζω ότι αξίζαμε να βρεθούμε στα τελικά της διοργάνωσης. Έχουμε σπουδαίους παίκτες, ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω πως μας έβγαλε έξω η Γεωργία” μας είπε ένας από τους περίπου 500.000 Έλληνες που ζουν στην Γερμανία. Ο ίδιος δεν χάνει παιχνίδι και προσπαθεί να εξηγήσει σε παρέες Γερμανών το μόνιμο ερώτημά τους “που είναι η Ελλάδα;“.
Ούτε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, πάλι επί γερμανικού εδάφους, είχε πάρει μέρος η εθνική Ελλάδας κι ας είχε κερδίσει δύο χρόνια πριν το Euro στην Πορτογαλία. Απωθημένο το έχουν οι λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία συμπατριώτες μας που ζουν στην Γερμανία. “Βλέπουμε φιλάθλους άλλων εθνικοτήτων να ζουν έντονα τα παιχνίδια, να βγαίνουν με σημαίες στους δρόμου για να πανηγυρίσουν και όπως και να το κάνεις… ζηλεύουμε λίγο. Γιατί όχι εμείς, γιατί όχι η Ελλάδα;” λέει ο Σταμάτης, ιδιοκτήτης ενός πολύ μοντέρνου καφέ στο κέντρο της Φρανκφούρτης.
Όλοι, μα όλοι, θυμούνται πόσο περήφανοι αισθάνθηκαν πριν 20 χρόνια όταν η Ελλάδα έφτασε στην κορυφή της ποδοσφαιρικής Ευρώπης και εύχονται με την καρδιά τους να γνωρίσει νέες επιτυχίες η εθνική ομάδα.
Οι Έλληνες της Γερμανίας ζουν στον ρυθμό του Euro, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας. Όμως, ένα “ελληνικό” Euro θα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Μια άλλη διοργάνωση. Όπως για τους απανταχού Έλληνες.//
