Η συνταγή για τα μελομακάρονα δεν είχε τίποτα το πρωτότυπο, αλλά ήταν της μαμάς. Κάποιες φορές δεν αναζητάς το καλύτερο, μα κάτι οικείο, κάτι παλιό και ξεχασμένο.
Η ερώτηση με αιφνιδίασε. «Πού μπορώ να αγοράσω μια τούρτα παλιακιά, ξέρεις όπως αυτές που έφτιαχναν οι μητέρες μας; Μια τούρτα αμυγδάλου, μια σεράνο, κλασική, πλούσια σε γεύση…» Με τα γλυκά δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, δεν φτιάχνω συχνά γιατί δεν τα τρώω ιδιαίτερα, εκτός αν πρόκειται για ένα ζεστό γαλακτομπούρεκο. Εκεί, ομολογώ πως δύσκολα αντιστέκομαι. Γενικότερα όμως δεν έχω άποψη ούτε γνωρίζω πολλά σε σχέση με τα γλυκά. Οπότε δεν είχα απάντηση στην ερώτηση της φίλης, σίγουρα όμως με έβαλε σε σκέψεις.
Τι εννοούμε όταν λέμε παλιακό; Και γιατί το νοσταλγούμε τόσο πολύ μερικές φορές; Μια βόλτα να κάνει κάποιος σε κεντρικά ή συνοικιακά ζαχαροπλαστεία, θα βρει τα πάντα, υπέροχα γλυκά, πρωτότυπα και νόστιμα. Ο,τι λαχταράει η ψυχή του. Γιατί το παλιό; Μετά θυμήθηκα κάποια Χριστούγεννα που είχα την έμπνευση να φτιάξω μελομακάρονα. Πήγα στα ράφια της βιβλιοθήκης με τις μαγειρικές και ζαχαροπλαστικές και κατέβασα καμιά εικοσαριά βιβλία με συνταγές. Λες και δεν ήταν αρκετά, μπήκα στο Διαδίκτυο και χάζευα συνταγές για ώρες.
Αναζητούσα τα πιο τραγανά, τα πιο γευστικά, τα πιο πρωτότυπα, τα πιο τέλεια με λίγα λόγια – μια χαμένη μάχη προφανώς, καθώς δεν υπάρχει τέλειο στη γεύση. Λίγες μέρες μετά πέρασα από το πατρικό μου και το βλέμμα μου έπεσε στο χιλιοφθαρμένο βιβλίο της Χρύσας Παραδείση, της γυναίκας που εξέφρασε μοναδικά τις ανάγκες της εργαζόμενης και νοικοκυράς της εποχής της. Εκεί, σε ένα παλιοκαιρισμένο χαρτάκι γεμάτο λεκέδες, πιασμένο με συνδετήρα στις σελίδες με τις εορταστικές συνταγές, υπήρχε μια συνταγή για μελομακάρονα που από κάπου είχε αντιγράψει η μητέρα μου.
Δεν είχε τίποτα το πρωτότυπο, αλλά ήταν της μαμάς. Την έφτιαξα με μεγάλη περηφάνια, παρόλο που το αποτέλεσμα δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα καλό. Αλλά κάποιες φορές δεν αναζητάς το καλύτερο, μα κάτι οικείο, κάτι παλιό και ξεχασμένο. Ή, απλώς, όσο μεγαλώνεις έχεις μεγαλύτερη ανάγκη να ξαναθυμάσαι πώς ήσουν, να συνδέεσαι ξανά με ένα κομμάτι σου που αρνείσαι να δεχθείς ότι πλέον ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Οταν όλα προχωράνε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, όταν όλα είναι διαθέσιμα σε απίστευτη ποικιλία, παντού και ανά πάσα στιγμή, υπάρχουν μερικές φορές που απλώς επιθυμείς κάτι παλιό.
