Εγκλωβισμένες σε ένα clawback ευθύς εξ΄αρχής χωρίς «ταβάνι» είναι οι φαρμακευτικές εταιρίες στη χώρα μας, εγχώριες και πολυεθνικές! Αν πουν δεν δίνουμε άλλα φάρμακα δωρεάν, θα χάσουν το κοινωνικό έρεισμα. Αν συνεχίζουν να επιστρέφουν το 60%-70% σχεδόν των κερδών τους, νομοτελειακά θα έχουν επιχειρηματικά – οικονομικά προβλήματα! Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν, με την κυβέρνηση να καμαρώνει ότι κάλυψε τους ανασφάλιστους!
Όταν μία χώρα βρίσκεται στη δεινή κατάσταση που βρέθηκε η Ελλάδα, είναι ηθικό και δίκαιο να πληρώσουν περισσότερα αυτοί που έχουν, ώστε να επιζήσουν οι πιο αδύναμοι… Αυτό συνέβη και με την Φαρμακοβιομηχανία που σταδιακά όχι μόνο μείωσε δραματικά τα κέρδη της (με μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων και έλεγχο μέσω περιορισμού της συνταγογράφησης), αλλά και με την επιβολή rebates και clawback! Που τι σημαίνουν αυτά τα δύο τελευταία; Σημαίνουν ότι στην Φαρμακοβιομηχανία επιβλήθηκαν υποχρεωτικές εκπτώσεις και κλειστοί προϋπολογισμοί, η υπέρβαση των οποίων πληρώνεται από την ίδια!
Ως εδώ καλά! Δεδομένου μάλιστα του «πάρτι» που έγινε στη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη τα προηγούμενα χρόνια με ευθύνη της Πολιτείας αλλά και δική της, η κατάσταση έδειχνε να οδηγείται σε σωστά μονοπάτια εξυγίανσης και δικαιότερης κατανομής του πλούτου.
Εδώ και δύο χρόνια όμως, η κατάσταση ανατρέπεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και η εκτροπή, αυτή την φορά, γίνεται από ένα «κράτος πρόνοιας» που ζητεί από ιδιωτικές εταιρίες (ελληνικών και ξένων συμφερόντων) να πληρώνουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των δικών του υποχρεώσεων χωρίς να θέτει κανένα όριο για το μέλλον.
Τους επιβάλλει δηλαδή να πληρώνουν τα φάρμακα ασφαλισμένων και ανασφάλιστων πολιτών σε όλο και αυξανόμενο ποσοστό μέσω μιας δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης «κολλημένης» στο 1,945 δις ευρώ και ενός clawback 65 εκατ. ευρώ το 2016, 165 εκατ. ευρώ το 2017 και 220 εκατ. ευρώ το 2018!
Τα παράδοξα
Κι ενώ η κυβέρνηση καμαρώνει για τις πρακτικές της αυτές, κάνει σπασμωδικές κινήσεις που ελάχιστα ωφελούν το όλο σύστημα. Για παράδειγμα, κατάργησε την εκτέλεση των συνταγών απορίας από τα νοσοκομειακά φαρμακεία «για ψυχολογικούς λόγους» των απόρων που δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Μάλιστα! Και τι πέτυχε με αυτό; Η ινσουλίνη που έπαιρνε ο άπορος συμπολίτης μας από τα νοσοκομεία και στοίχιζε στο σύστημα 5 ευρώ, τώρα την προμηθεύεται από τα ιδιωτικά φαρμακεία και στοιχίζει στο σύστημα 10 ευρώ! Και βέβαια, ελέγχεται αν βελτιώθηκε η …ψυχολογία του!
Μέσα σε όλα υπάρχει debate και για την πραγματική συμμετοχή των πολιτών στην φαρμακευτική δαπάνη
Κάποιοι μας λένε ότι είναι στο 30%. Κάποιοι άλλοι την τοποθετούν στο 24%-25% και κάποιοι άλλοι στο 17%. τι από όλα αυτά συμβαίνει;
Για να απαντήσουμε, ας δούμε τι είναι η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη. Είναι το 10% ή 25% που πληρώνει ο ασφαλισμένος όταν προμηθεύεται τα συνταγογραφούμενα φάρμακα από το φαρμακείο της γειτονιάς του και η διαφορά από την ασφαλιστική τιμή της συγκεκριμένης δραστικής ουσίας αν επιλέξει να αγοράσει ακριβότερο πρωτότυπο ή γενόσημο.
Και τι δεν είναι ιδιωτική συμμετοχή στην φαρμακευτική δαπάνη; Δεν είναι το φάρμακο life style που παίρνει με δική του πρωτοβουλία, ούτε και κάποια ΜΥΣΥΦΑ που βρίσκονται στην αρνητική λίστα.
Ας κάνουμε λοιπόν τον υπολογισμό:
Αφού η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη είναι στο 1,945 δις ευρώ, η συνεισφορά της Φαρμακοβιομηχανίας με rebates και clawback στα 990 εκατ. ευρώ και 625 εκατ. ευρώ είναι η συμμετοχή των ασθενών σύμφωνα με τα στοιχεία από την ΗΔΙΚΑ, τότε έχουμε ένα άθροισμα 3,56 δισ ευρώ!
Από αυτά, το 17,5% είναι συμμετοχή των ασθενών αν υπολογίσουμε μόνο τι πληρώνουν στα ιδιωτικά φαρμακεία και 25% είναι αν μέσα υπολογίσουμε την κατανάλωση και στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ. Και βέβαια το 28% είναι συμμετοχή της Φαρμακοβιομηχανίας. Δηλαδή 1 στα 3 φάρμακα είναι δωρεάν προσφορά της Φαρμακοβιομηχανίας!
