Ο άνθρωπος αυτός είχε βραβευτεί ξανά τόσο μέσα στη Βουλή από τον Κωνσταντίνο Τασούλα τον Γενάρη του ’20, όσο και σε άλλες εκδηλώσεις.
Με προεδρικό διάταγμα τον Ιανουάριο του ’22 η Ελλάδα θα του απονείμει τον «Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος», ενώ θα φτάσει να μιλά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δίπλα στον Δημήτρη Παπαδημούλη.
Έτσι λοιπόν το ελληνικό κράτος άνοιξε τις πόρτες του και βράβευσε μία πρωτοβουλία που ποτέ δεν έχει ελέγξει, που δεν έχει καμία νομική μορφή και που υπάρχει αλλά δεν υπάρχει κατά το επίσημο τυπικό.
«Δεν υπάρχει λόγος να το κάνω ΜΚΟ, να πω ότι υπάρχω για να λέω ότι υπάρχω; Για ποιο λόγο; Εξάλλου λέμε από την αρχή είπαμε, «Ο Άλλος Άνθρωπος» είστε εσείς, δεν είμαι εγώ», είχε δηλώσει ο ίδιος παλιότερα.
Η κριτική που ασκούσε σε εκκλησία και δήμο
Για 12 χρόνια τα μέσα ενημέρωσης προέβαλαν, εξυμνούσαν και ενίοτε καθαγίαζαν το έργο του και εκείνος με τη σειρά του έλεγε πως έκανε αυτό που κράτος και εκκλησία δεν μπορούσαν ή μάλλον δεν ήθελαν να κάνουν.
«Μην τα ισοπεδώνουμε εδώ ο δήμος Αθηναίων έχουν συσσίτιο. Το κάνουν αλλά ο τρόπος είναι που με χαλάει», είχε σχολιάσει.
Κι ενώ στηλίτευε τον τρόπο με τον οποίο δήμος και εκκλησία λειτουργούσαν τα συσσίτια τους. Πρώην εθελοντές του «Άλλου Ανθρώπου» λένε πως μετά βίας σέρβιραν 30 με 40 μερίδες γιατί οι περισσότεροι πήγαιναν στα συσσίτια του δήμου και της εκκλησίας που παρείχαν φαγητό από catering.
«Οι μερίδες στην πλατεία Κουμουνδούρου δεν ήταν πολλές γιατί μοίραζε ο δήμος Αθηναίων και εκκλησία από catering. Να ήταν 20-30-40 και πολλά λέω».
Εκείνος έλεγε πως μοίραζε 4.000 μερίδες την ημέρα. Και όλοι τον πίστευαν. Δεν είχαν λόγο άλλωστε να μην τον πιστέψουν. Επαφιόμενοι λοιπόν σε αυτή τη δήλωση άπαντες έδιναν και ξαναέδιναν τρόφιμα και υλικά, χωρίς να ρωτούν αν τελικά οι ανάγκες ήταν τόσο μεγάλες.
«Ήταν υπερπλήρης η αποθήκη. Πάρα πολλά πράγματα, απίστευτα πολλά πράγματα. Έστελναν κιβώτια, μέλι, μαρμελάδες, βότανα. Ξεχείλιζαν τα ράφια», περιέγραψε πρώην εθελοντής.
Οι πρώην εθελοντές έβλεπαν τα κρέατα και τα ψάρια που δώριζε ο κόσμος αλλά δεν ρώτησαν ποτέ ευθέως γιατί δεν μαγειρεύονταν.
«Μοίραζε σκέτο ρύζι με μακαρόνια με σάλτσα. Δηλαδή και σε ορισμένες περιπτώσεις λέγαμε αφού τόσα λεφτά ζητάει, βγάλε και κανένα κρέας να φάει ο κόσμος, όχι μόνο μακαρόνια με σάλτσα».
Οι μεγάλες δωρεές και η συναυλία
Έλεγε πως έχει μοιράζει 18.000.000 μερίδες, στο άκουσμα αυτού του αστρονομικού αριθμού, εταιρείες όπως η Coca Cola, KFC και Lidl τους έστελναν τσάντες με προϊόντα ή κατέθεταν παχυλά ποσά στους λογαριασμούς του.
Το πρόβλημα είναι πως κι εκεί αυτές οι 30.000 ευρώ κατατέθηκαν σε ένα προσωπικό λογαριασμό, χωρίς παραστατικά αφού δεν υπήρχε η νομική υπόσταση του «Άλλου Ανθρώπου».
Έρχεται η ώρα της μεγάλης συναυλίας των 45 καλλιτεχνών. Συγκεντρώνονται – κατά δήλωση του – 15.000 ευρώ λοιπόν όλα στο PAYPΑL του Πολυχρονόπουλου και στον λογαριασμό της της 80χρονης μητέρας του.
Ίδια τακτική στην έκθεση έργων τέχνης για την οποία ουδείς ξέρει τα έσοδα και που τελικά αυτά κατέληξαν. Ουδείς γνωρίζει τη διαδρομή του χρήματος που έμπαινε μέσα στα κουτιά εράνου, τους κουμπαράδες και τα καλάθια του «Άλλου Ανθρώπου» που βρίσκονταν έξω από εταιρείες και επιχειρήσεις.
Όλος αυτός ο όγκος των χρημάτων περνούσε από τα χέρια ενός ανθρώπου που σήμερα -12 χρόνια μετά- ελέγχεται για το αν έπαιζε τα λεφτά στον τζόγο.
Τι δήλωσε αποκλειστικά στο Live News
«Στους μόνους που θα απολογηθώ είναι μόνο στη δικαιοσύνη και στους ανθρώπους που έχουν δώσει έστω κι 1 ευρώ», δήλωσε ο Κώστας Πολυχρονόπουλος αποκλειστικά στο Live News.
Καμία νομική μορφή, kανένα καταστατικό κι επομένως κανένας έλεγχος για τον «Άλλον Άνθρωπο» που μετρά 12 χρόνια.
Όλα επαφίονταν στην εμπιστοσύνη πως αυτός ο άνθρωπος θα είχε την ανιδιοτέλεια να διαχειρίζεται με απόλυτη διαφάνεια τα εκατομμύρια ευρώ που έμπαιναν στους δικούς του λογαριασμούς για την κοινωνική κουζίνα.
Μία από τις αγαπημένες του ατάκες ήταν πως το φαγητό ήταν ο «δούρειος ίππος» για να έρθει ο κόσμος κοντά με το μαγείρεμα πάντως στην πράξη να έχει έναν πιο διαδικαστικό χαρακτήρα.
Ο «Άλλος Άνθρωπος» ”γεννήθηκε”, μεγάλωσε και γιγαντώθηκε χάρη στην αγάπη, το φιλότιμο και την εμπιστοσύνη που έδειξαν οι άνθρωποι ότι μια μονάδα θα μπορούσε με ανιδιοτέλεια να οργανώσει κάτι σπουδαίο. Το να έχουν δηλαδή όλοι ένα ζεστό πιάτο φαΐ.
