«Είδα δύο γονείς όταν πήγα αδιάφορους. Ο πατέρας ήταν έξω με τη μηχανή και έναν φίλο του και η μητέρα μέσα με μια φίλη της. Η Τζωρτζίνα ήταν στον καναπέ σε μια στάση 120 μοιρών. Ξαπλωμένη για πολλές ώρες γιατί εγώ όταν την βρήκα έβγαζε κραυγές και έκλαιγε. Ενημέρωσα ότι θα έπρεπε να αλλάζουν στάση στο παιδί ανά είκοσι λεπτά περίπου για να μην πονάει.
»Όση ώρα ήμουν με το παιδί δεν ασχολήθηκε κανείς. Η μητέρα μού έλεγε τα πράγματα αρκετά μπερδεμένα. Όταν τη ρώτησα αν είχε πάει την Τζωρτζίνα σε ψυχολόγο πριν βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση, μου είπε ότι δεν χρειάστηκε γιατί είναι ένα αρκετά δυνατό παιδί. Μου είπε ότι είχε βρει νεκρή την αδερφή της και το ξεπέρασε. Με σόκαρε η απάντησή της», λέει χαρακτηριστικά.
«Το άγχος μου ήταν το πώς θα μιλήσω σε αυτούς του δύο γονείς που είχαν θάψει ήδη τα δύο τους παιδιά και το τρίτο ήταν σε αυτήν την κατάσταση. Παρόλα αυτά, είδα δύο γονείς απαθείς. Δεν αντίκρισα μια μάνα που έχει θάψει δύο παιδιά. Είχα ζητήσει να φέρουν την Τζωρτζίνα μετά την αξιολόγηση στον χώρο μου και εκείνη αρνήθηκε. Τους είχα προτείνει να πάνε σε ένα κέντρο αποκατάστασης στη Λάρισα αλλά και πάλι ήταν αρνητική η μητέρα. Δεν είμαι δικαστής, αλλά αυτό που θέλω είναι δικαίωση για αυτά τα παιδιά. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα έτσι και αλλιώς», κατέληξε.
