Ο assistant coach της Ζάλγκιρις Β’ και της ομάδας νέων του συλλόγου, Γιώργος Πολίτης, μίλησε για τη ζωή στο εξωτερικό, αλλά και την κουλτούρα της Λιθουανίας αναφορικά με το μπάσκετ.
Αναλυτικά όσα δήλωσε στο EOK Web Radio:
Για το πώς βρέθηκε στη Λιθουανία: «Αφορμή για ‘μένα ήταν ένα μεταπτυχιακό που αποφάσισα να κάνω εδώ. Ουσιαστικά είναι στις αρχές του τώρα. Επέλεξα το μεταπτυχιακό στο Κάουνας και τη Λιθουανία γνωρίζοντας ότι είναι μια μπασκετική χώρα και θα μού δοθούν ευκαιρίες να δω περισσότερα πράγματα και να καταφέρω να εμπλακώ κάπως στο λιθουανικό μπάσκετ».
Για το πώς βρέθηκε στη Ζάλγκιρις 2: «Στην αρχή ρώτησα αν θα μπορούσα να κάνω κάτι σαν πρακτική μέσω του Πανεπιστημίου και να βρεθώ σε κάποια ομάδα, μετά προσπάθησα μόνος μου. Κατάφερα να μιλήσω με κάποιους προπονητές στην Ελλάδα και τη Λιθουανία οι οποίοι θα μπορούσαν να με προτείνουν ώστε να ξεκινήσω μια συνέντευξη και να κάνω μια πρώτη επαφή. Κατάφερα να κάνω την πρώτη επαφή και πλέον είμαι στη 2η ομάδα της Ζάλγκιρις».
Για τη Ζάλγκιρις 2: «Έχει να κάνει κυρίως με παιδιά, με τα παιδιά που θα ακολουθήσουν τη μεγάλη ομάδα της Ζάλγκιρις ή κάποια άλλη ομάδα. Έχει να κάνει με παιδιά που αντιμετωπίζονται ως επαγγελματίες, αλλά δεν παύουν να ‘ναι παιδιά. Οπότε τους ενδιαφέρει πολύ ο χαρακτήρας, αλλά και οι γνώσεις πάνω στο άθλημα».
Για τη φιλοσοφία τους σχετικά με τα παιδιά: «Αρχικά, αυτό που πρέπει να μάθει ένας προπονητής στα παιδιά είναι τα fundamentals, δηλαδή τα βασικά του μπάσκετ. Το εγχειρίδιο που έχεις εδώ είναι ότι πρέπει τα παιδιά να μάθουν τα βασικά απ’ όταν ξεκινούν. Αυτά θα πρέπει να τα εξελίσσουν όταν θα φτάσουν στη 2η ομάδα της Ζάλγκιρις. Κάθε μέρα πρέπει να κάνουν προπόνηση στα βασικά του μπάσκετ, τα οποία μπορεί να ξεκινούν απ’ τα dribbling skills μέχρι στις αντιμετωπίσεις στα σκριν γι’ αυτούς. Η φιλοσοφία τους είναι ένα πειθαρχημένο σύστημα και στοχεύει στο ομαδικό μπάσκετ, δεν υπάρχει πολύ iso. Δεν είναι πρότυπα Αμερικής, είναι καθαρά λιθουανικό μπάσκετ, με πίεση και μεταφορά της μπάλας, spacing, kick-out πάσες, δεύτερη και τρίτη πάσα, όμορφο μπάσκετ γενικά».
Για το αν έχουν όνειρο τα παιδιά να παίξουν στη Ζάλγκιρις: «Σίγουρα το όνειρό τους, απ’ όσο καταλαβαίνω και με συζητήσεις που κάνουμε, είναι να παίξουν στη Ζάλγκιρις. Σίγουρα τα προετοιμάζουν για να παίξουν στην πρώτη ομάδα, ωστόσο δεν είναι απαγορευτικό για ένα παιδί να θέλει να παίξει σε άλλη ομάδα και υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα παικτών. Νομίζω ότι αυτό ίσως υπήρχε παλαιότερα, αλλά τώρα αρχίζει και αλλάζει. Σίγουρα έχουν σαν όνειρο να παίξουν στην Εθνική Λιθουανίας και στη Ζάλγκιρις».
Για την οργάνωση που υπάρχει στη Λιθουανία όσον αφορά το μπάσκετ: «Εδώ ζεις μια ωραία και πρωτόγνωρη εμπειρία του coaching. Αυτό που μου έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση σε σχέση με την Ελλάδα είναι η οργάνωση που έχουν. Δεν αναφέρομαι μόνο στη Ζάλγκιρις, που είναι μια απ’ τις πιο οργανωμένες ομάδες σε επίπεδο ακαδημιών και ανδρών, αλλά στο γενικότερο πλαίσιο του μπάσκετ και της Ομοσπονδίας της Λιθουανίας. Η δομή τους σε βοηθάει πολύ αν είσαι προπονητής. Μπορείς να εμπλακείς σαν προπονητής και να έχεις λόγο πάνω στο επάγγελμά σου, να έχεις τη δική σου ακαδημία, το δικό σου γήπεδο, τις δικές σου εγκαταστάσεις, κάτι πολύ βασικό, που εδώ δε λείπει. Εδώ ξέρεις ότι όταν είσαι προπονητής έχεις τα παιδιά σου, την ακαδημία σου, την ομάδα σου, το γήπεδό τους, τις ώρες σου. Εδώ τα θεωρούν δεδομένα, ακόμη και στις μικρότερες κατηγορίες, αλλά στην Ελλάδα δεν είναι».
Για την αγάπη του κόσμου για το μπάσκετ στη Λιθουανία: «Όταν κυκλοφορούμε με τα ρούχα της Ζάλγκιρις έξω, η αλήθεια είναι ότι σε κοιτούν, αλλά παίρνεις ένα respect απ’ τον κόσμο και αν βρεθείς έξω μαζί με την ομάδα σίγουρα έχεις περισσότερα μάτια στραμμένα πάνω σου. Αυτό γίνεται επειδή αγαπούν την ομάδα. Εκτός απ’ το ότι το μπάσκετ εδώ το αγαπούν και το έχουν σαν θρησκεία όπως λένε οι ίδιοι, είναι ο τρόπος διασκέδασής τους να πηγαίνουν στο γήπεδο και να βλέπουν την ομάδα, ανεξαρτήτως αν κερδίζει ή αν χάνει».
Για ένα γεγονός που του έχει κάνει εντύπωση: «Πολλές φορές, σε άκυρες περιπτώσεις, μπορεί να περπατάς στο δρόμο και να έρχονται να σε ρωτούν για τη Ζάλγκιρις ή να σε αγκαλιάζουν. Όταν μού συνέβη αυτό τις πρώτες μου μέρες εδώ ήταν κάτι πρωτόγνωρο, δεν το περίμενα. Έρχονται σε ρωτούν χωρίς καν να σε ξέρουν και αν δουλεύεις για τον οργανισμό της Ζάλγκιρις νιώθουν ότι κάνεις κάτι καλό γι’ αυτούς».
Για το Final-4 της Euroleague: «Προβλέψεις δε μπορώ να κάνω με αυτό το Final-4, με αυτές τις ομάδες και αυτό το επίπεδο. Είμαι ανυπόμονος απλά να δω ποιος θα προκριθεί στον τελικό, γιατί για ‘μένα όλες οι ομάδες έχουν τις ίδιες πιθανότητες και με αυτόν τον τρόπο διεξαγωγής».
Για το πώς αντιμετωπίζουν οι Λιθουανοί τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: «Οι Λιθουανοί υποστηρίζουν στο 100% τον Σάρας σε αυτό το Final-4. Είναι αρκετά επηρεασμένοι απ’ τον Σάρας και απ’ τις χρονιές του σαν προπονητή και στη Ζάλγκιρις και στη Μπαρτσελόνα. Τον αντιμετωπίζουν ως έναν πάρα πολύ καλό προπονητή, αυτό μπορώ να καταλάβω απ’ τις συζητήσεις που έχουμε εδώ. Οι Λιθουανοί είναι πάντα υπερήφανοι για τη χώρα τους και είναι κάτι που μπορείς να το καταλάβεις εδώ».
