Υπάρχει μια φάση που νιώθεις πως το παιδί σου απομακρύνεται, χωρίς να έχει προηγηθεί καβγάς ή κάποιο μεγάλο γεγονός. Οι κουβέντες μικραίνουν, το δωμάτιο κλείνει πιο συχνά, οι φίλοι γίνονται προτεραιότητα. Κι εσύ προσπαθείς να καταλάβεις αν κάτι έκανες λάθος ή αν αυτό που ζεις είναι απλώς ένα φυσικό πέρασμα. Συχνά συνοδεύεται από ένα αίσθημα απώλειας, σαν να αποχαιρετάς ένα παιδί που ακόμα είναι εκεί, απλώς διαφορετικό. Η αλήθεια είναι ότι η εφηβεία δεν κόβει τη σχέση, τη μεταμορφώνει. Και αυτή η αλλαγή, όσο δύσκολη κι αν μοιάζει, κρύβει γνώση και εξέλιξη και για τους δύο, αρκεί να την αντέξεις χωρίς πανικό και χωρίς βιασύνη να τη διορθώσεις.
Δεν σε απορρίπτει, δοκιμάζει τον εαυτό του
Όταν το παιδί σου τραβιέται, δεν σε σπρώχνει έξω από τη ζωή του. Μαθαίνει να στέκεται μόνο του. Ο εγκέφαλός του βρίσκεται σε αναδιοργάνωση, η ανάγκη για αυτονομία δυναμώνει και η γνώμη των συνομηλίκων αποκτά τεράστια σημασία. Αυτό δεν μειώνει τον ρόλο σου, τον αλλάζει. Από κέντρο του κόσμου του γίνεσαι σταθερό σημείο αναφοράς. Εκείνος χρειάζεται να ξέρει ότι είσαι παρούσα χωρίς να τον πιέζεις, διαθέσιμη χωρίς να τον ελέγχεις. Όσο λιγότερο παίρνεις προσωπικά την απόσταση, τόσο πιο εύκολα μπορεί να επιστρέψει όταν θα το χρειαστεί.
Η σύνδεση περνά από την ποσότητα στην ποιότητα
Στην εφηβεία δεν μετράει πόσες ώρες μιλάτε, αλλά πώς είστε όταν συναντιέστε. Η σχέση χτίζεται σε μικρές, επαναλαμβανόμενες στιγμές, ένα φαγητό μαζί, μια διαδρομή με το αυτοκίνητο, μια χαλαρή κουβέντα χωρίς ανάκριση. Μπορεί να μη μιλήσει σήμερα, αλλά να θυμάται ότι άκουσες χωρίς να διακόψεις. Όσο λιγότερες ερωτήσεις τύπου έλεγχος, τόσο περισσότερος χώρος για πραγματική επικοινωνία. Το παιδί σου χρειάζεται να νιώθει ότι μπορεί να μιλήσει χωρίς να διορθωθεί, να σκεφτεί δυνατά χωρίς να του λυθεί το πρόβλημα πριν το ζητήσει.
Όρια που προστατεύουν, όχι που απομακρύνουν
Η ανεξαρτησία δεν σημαίνει απουσία ορίων. Σημαίνει όρια με εξήγηση, συνέπεια και σεβασμό. Ύπνος, σχολείο, ασφάλεια και τρόπος συμπεριφοράς δεν είναι διαπραγματεύσιμα γιατί προστατεύουν, όχι γιατί περιορίζουν. Όταν το παιδί συμμετέχει στη συζήτηση και καταλαβαίνει το γιατί, τα όρια παύουν να μοιάζουν με επιβολή και γίνονται συμφωνία. Αυτό του δίνει αίσθηση ελέγχου και ευθύνης, δύο στοιχεία που έχει απόλυτη ανάγκη σε αυτή τη φάση, για να χτίσει αυτοπεποίθηση και εσωτερική πυξίδα.
Η σχέση με έναν έφηβο θέλει αντοχή στη σιωπή και γενναιότητα στην εγγύτητα. Θέλει να κάνεις πίσω χωρίς να φεύγεις και να μένεις χωρίς να πιέζεις. Δε χρειάζεται να είσαι τέλεια, χρειάζεται να είσαι σταθερή, να διορθώνεις, να ζητάς συγγνώμη, να επιστρέφεις στη σύνδεση μετά τις εντάσεις. Το παιδί σου δε χάνεται, μεγαλώνει. Κι εσύ μαθαίνεις να το αγαπάς με ανοιχτά χέρια, δείχνοντάς του ότι το σπίτι παραμένει εκεί, όχι ως έλεγχος αλλά ως καταφύγιο, ένα μέρος όπου μπορεί πάντα να σταθεί, να ξεκουραστεί και να ξαναβρεί τον εαυτό του.
Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock
