Είναι πολύ όμορφο να θεωρείτε ότι σαν το παιδί σας δεν υπάρχει άλλο, όμως δεν πρέπει να φτάνετε σε υπερβολές και να χάνετε την αντικειμενικότητά σας. Γιατί στο τέλος το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να το κάνετε κακομαθημένο και εγωκεντρικό:
Πάντα να προσπαθείτε να ανταποκρίνεστε θετικά σε όσα έχει πραγματικά ανάγκη το παιδί σας, όχι στα πάντα. Είναι δεδομένο ότι το παιδί θέλει τα πάντα και τα θέλει όλα δικά του, η εύκολη λύση είναι να του τα παρέχετε για να μην το κακοκαρδίσετε, όμως αυτή η νοοτροπία είναι παντελώς λανθασμένη. Ακόμα και αν υπερασπιστείτε το παιδί σας μπροστά σε τρίτους χωρίς να έχει δίκιο στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα πρέπει οπωσδήποτε όταν μείνετε μόνοι σας να του πείτε ευθέως την αλήθεια για να μαθαίνει μέσα από τα λάθη του. Να κατανοήσει δηλαδή ότι λειτουργήσατε σαν ασπίδα για εκείνο για να το βγάλετε από τη δύσκολη θέση, αυτό όμως δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι επικροτείτε τη συμπεριφορά του.
Από τη μία οι τιμωρίες είναι λάθος, εξίσου όμως λάθος είναι και η υπερβολική επιβράβευση, ακόμα και για αυτονόητες κατακτήσεις του παιδιού σας. Η επιβράβευση πρέπει να γίνεται με αντικειμενικότητα, άρα όταν πρέπει. Μην κάνετε πως δε βλέπετε τα ελαττώματα του παιδιού σας και μην υπερτονίζετε τα προτερήματά του. Το υγιές είναι να έχετε αντικειμενική κρίση, ώστε να το βοηθήσετε να εξελιχθεί και να προοδεύσει στη ζωή του και όχι να του «χαϊδεύετε» τα αυτιά ή να του δημιουργείτε μια επίπλαστη εικόνα του εαυτού του. Τέλος, αποφύγετε τις συγκρίσεις-οι οποίες είναι αντιπαιδαγωγικές και συνήθως καθόλου αντικειμενικές-μιας και στις περισσότερες των περιπτώσεων θα βγάζετε το παιδί σας πολύ καλύτερο απ’ ότι πραγματικά είναι.
