Η Σέριφος, λιτή και αυθεντική, έχει μια κινηματογραφική δύναμη που δεν στηρίζεται στη φαντασμαγορία αλλά στην αλήθεια του τοπίου και των ανθρώπων της. Αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας την έκανε ιδανικό σκηνικό για την εμβληματική ταινία «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη, ένα από τα σημαντικότερα έργα του ελληνικού κινηματογράφου. Αν και μεγάλο μέρος της δράσης εκτυλίσσεται στην Αθήνα, οι νησιωτικές σκηνές –που παραπέμπουν ξεκάθαρα στη Σέριφο και στο κυκλαδίτικο ύφος της– λειτουργούν ως καταλύτης για την ψυχολογία των ηρώων και την εξέλιξη της ιστορίας.Στο φιλμ, το νησί δεν είναι απλώς τόπος καταγωγής ή επιστροφής. Είναι σύμβολο ελευθερίας αλλά και κοινωνικών περιορισμών. Τα άγρια βράχια, οι απότομες πλαγιές και η θάλασσα που ανοίγεται απέραντη μπροστά στα μάτια των χαρακτήρων αντικατοπτρίζουν το εσωτερικό τους δίλημμα: ανάμεσα στην επιθυμία και την παράδοση, ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την αποδοχή. Η Σέριφος, με τη σχεδόν δωρική αυστηρότητά της, ενισχύει αυτή τη σύγκρουση χωρίς να χρειάζεται λέξεις.
Η κινηματογραφική κάμερα αγαπά το νησί γιατί δεν προσποιείται. Τα λευκά σπίτια δεν είναι σκηνικά, τα καφενεία δεν είναι στημένα, οι άνθρωποι μοιάζουν να συνεχίζουν τη ζωή τους ακόμα κι όταν δεν τους παρακολουθεί ο φακός. Αυτή η αίσθηση αυθεντικότητας δίνει στην ταινία μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη χροιά, κάνοντας τον θεατή να νιώθει ότι δεν παρακολουθεί απλώς μια ιστορία, αλλά εισχωρεί σε έναν πραγματικό κόσμο.
Η άφιξη στη Σέριφο, όπως και στο σινεμά, έχει πάντα κάτι τελετουργικό. Το ταξίδι με σεριφος ακτοπλοικα μοιάζει με προοίμιο μιας εσωτερικής αλλαγής. Καθώς το πλοίο πλησιάζει το Λιβάδι και οι πλαγιές της Χώρας αποκαλύπτονται σταδιακά, γεννιέται η ίδια αίσθηση προσμονής που βιώνουν και οι ήρωες της ταινίας όταν επιστρέφουν στον τόπο που τους διαμόρφωσε. Εκεί, τίποτα δεν μένει κρυφό για πολύ.
Η Σέριφος στον κινηματογράφο δεν ωραιοποιείται. Παρουσιάζεται όπως είναι: σκληρή, φωτεινή, αληθινή. Και ακριβώς γι’ αυτό γίνεται ιδανικό σκηνικό για ιστορίες έντονων συναισθημάτων. Έρωτας, ζήλια, ανάγκη για αυτοδιάθεση και φόβος κοινωνικής κατακραυγής συνυπάρχουν, όπως συνυπάρχουν στο νησί η πέτρα και το φως.
Τελικά, η Σέριφος δεν «παίζει» απλώς έναν ρόλο στην κινηματογραφική αφήγηση. Είναι η σιωπηλή δύναμη που καθορίζει τις αποφάσεις των χαρακτήρων. Ένα νησί που, είτε στον κινηματογράφο είτε στην πραγματική ζωή, δεν σου επιτρέπει να φύγεις αμετάβλητος. Εκεί, κάθε ιστορία μοιάζει πιο καθαρή, πιο αιχμηρή και βαθιά ανθρώπινη.
