Νέα ήθη, νέα έθιμα ακόμα και στις στιλιστικές απόψεις των ποδοσφαιριστών που συνήθως φροντίζουν περισσότερο την όψη του μαλλιού και λιγότερο το πρόσωπο. Η τρίχα στο πρόσωπο του άνδρα ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων σύμβολο εξουσίας και δύναμης. Το μουστάκι κυριάρχησε από τα μέσα του 1800 μέχρι του 1900 φανερώνοντας το στυλ στην εισαγωγή της προσωπικότητάς του άνδρα. Τις τελευταίες δεκαετίες από μια αγαπημένη συνήθεια αποτελεί μέχρι τις μέρες μας, μια τολμηρή επιλογή. Και ειδικά στον αθλητικό χώρο.
Με αφορμή τα σχόλια και τις κριτικές μέσω social για το μουστάκι του Ντάνι Γκαρθία, ξετυλίξαμε το κουβάρι του χρόνου για να πάμε σε προηγούμενες δεκαετίες, διαφορετικές εποχές, που ενώνει διαφορετικές γενιές αλλά εξακολουθεί να κουβαλά ένα… ριζοσπαστικό στιλ και συνάμα σήμα κατατεθέν.
Μέσα από τους επτά ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού που έχουν προσφέρει ο καθένας με τον ρόλο του, υπάρχει και η ξεχωριστή περίπτωση του Μπαλμπόα που πέρασε αλλά δεν… ακούμπησε.
Ντάνι Γκαρθία (2024)
Τον Ιούλιο του 2024, ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την απόκτηση του Ισπανού μέσου, ο οποίος γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1990, στην πόλη Zumarraga της Χώρας των Βάσκων. Προερχόμενος από την Μπιλμπάο με την οποία για έξι σεζόν πραγματοποίησε 195 συμμετοχές, εκ των οποίων τις 166 στη La Liga, κατακτώντας το Super Cup Ισπανίας (20/21) και το Copa del Rey (23/24). Με αρχηγικά στοιχεία στο παιχνίδι του, όταν φορούσε τη φανέλα της Ισπανικής ομάδας, ήρθε στον Ολυμπιακό για να κερδίσει θέση βασικού, έστω και αν αντιμετώπισε ορισμένα προβλήματα τραυματισμού. Η κοινή συνύπαρξη του Γκαρθία με τον Μεντιλίμπαρ όταν βρέθηκαν στην Έιμπαρ, ήταν η αιτία να συνεργαστούν ξανά στην ομάδα του Πειραιά.
Πάουλο Μασάδο (2012)
Ο Πάουλο Ρικάρδο Ριμπέιρο ντε Ζεσούς Μασάδο όπως είναι το πλήρες όνομα του Πορτογάλου, αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό τη διετία 2012-2014, προερχόμενος από τη γαλλική Τουλούζ. Δυναμικός μέσος αποχώρησε από την ομάδα έχοντας βοηθήσει σημαντικά στην κατάκτηση του 41ου πρωταθλήματος Ελλάδος και ιδιαίτερα αγαπητός από τους φίλους της ομάδας.
Νίκος Τσιαντάκης (1987)
Μια χαρακτηριστική μορφή των ελληνικών γηπέδων με τη φανέλα του Ατρόμητου και του Πανιωνίου μέχρι να αποκτηθεί από τον Ολυμπιακό τον Δεκέμβριο του 1987. Έπεσε στα “πέτρινα χρόνια” του συλλόγου δίχως πρωτάθλημα αλλά με δύο Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ. Μεσοεπιθετικός με χαρακτηριστική κίνηση και ντρίπλα, ήταν από τους στυλοβάτες εκείνης της φουρνιάς παικτών για να κρατήσουν στα δύσκολα την ομάδα, όταν οι διοικήσεις άλλαζαν διαρκώς πρόσωπα (Κοσκωτάς, Μπανασάκης και Σαλιαρέλης). Μέχρι να αποχωρήσει το 1994, άφησε το αποτύπωμά του, με την ιδιαίτερη σέντρα από τα πλάγια, χρησιμοποιούσε εξίσου καλά και τα δύο πόδια, ενώ λόγω της ιδιαίτερης καμπύλης που έδινε στην τροχιά της μπάλας, του βγήκε το παρατσούκλι «κουτάλας». Βασικό στέλεχος ήταν και με την Εθνική Ελλάδος όπου μεταξύ άλλων είχε συμμετοχή στο Μουντιάλ ‘94 στις ΗΠΑ.
Βιθέντε Εσταβίλιο (1981)
Από τους σταθερούς και πολύτιμους παίκτες του Ολυμπιακού εκείνη την περίοδο. Καθαρό “οχτάρι” με πάσα ακριβείας και συχνά σκληρός και τραχύς με τους αντιπάλους. Αποκτήθηκε επί Σταύρου Νταϊφά και κατέκτησε ισάριθμα πρωταθλήματα (1982 και 1983). Χωρίς πολλά τέρματα στο ενεργητικό του, είχε σημειώσει γκολ στο περίφημο μπαράζ του Βόλου με 2-1 επί του «αιωνίου» αντιπάλου, ενώ τον Μάιο του ’83 διαμόρφωσε με δικό του γκολ το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 0-1. Η όψη με το μουστάκι, μπορεί να μην παρέπεμπε σε Ουρουγουανό, ωστόσο η δύναμη και στο στυλ παιχνιδιού του, δεν άφηναν περιθώριο για διαφορετικές σκέψεις. Εκτός από τον Ολυμπιακό, είχε κατακτήσει και ένα πρωτάθλημα Ουρουγουάης με την Πενιαρόλ το 1978.
Νίκος Αναστόπουλος (1980)
Παίκτης-σύμβολο για τον Ολυμπιακό με την εκτελεστική δεινότητα που τον διέκρινε, τα ρεκόρ που κατέρριψε, ενώ ήταν από τους πρώτους που πήγαν να αγωνιστούν στο Ιταλικό πρωτάθλημα (Αβελίνο) σε μια περίοδο όπου δύσκολα οι Έλληνες ποδοσφαιριστές αποτελούσαν δέλεαρ για συλλόγους από προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα σε τρεις διαφορετικές περιόδους (80-87, 89-92, 1993). όπου και έκλεισε τη μεγάλη του καριέρα στο 5-2 του σταδίου Καραϊσκάκης επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς για το κύπελλο στις 11 Νοεμβρίου. Αναδείχθηκε τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ Ελλάδας και μια φορά τρίτος σκόρερ Ευρώπης, γεγονός που του χάρισε το χάλκινο παπούτσι. Εκτός από το μουστάκι, κίνηση κατατεθέν ήταν και τα θεαματικά γκολ που σημείωνε με ψαλιδάκι, ενώ αξέχαστα θα μείνουν εκείνα απέναντι στη Λάρισα στο ΟΑΚΑ, κόντρα στον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκης, με τον Εθνικό και μέσα στα Ιωάννινα.
Ηλίας Ρωσσίδης (1948)
Μια ζωή στον Ολυμπιακό (1948-61) ακόμα και μέχρι τα βαθιά γεράματα δίπλα στους παλαίμαχους να στηρίζει την αγαπημένη του ομάδα με κάθε τρόπο. Ντεμπούτο έκανε το 1948 με τον Φωστήρα στο κύπελλο Ελλάδας. Συμμετείχε στον παρθενικό αγώνα ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπου ο Ολυμπιακός βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Μίλαν το 1959. Με τους ερυθρόλευκους κατέκτησε 9 Πρωταθλήματα, 10 Κύπελλα Ελλάδας, 13 Πρωταθλήματα Πειραιά. Ήταν από τους πρώτους ακραίους αμυντικούς των ελληνικών γηπέδων που συνήθιζε να προωθείται και στην επίθεση, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητά του. Ταλαιπωρημένος από τους συχνούς τραυματισμούς έφυγε από την αγαπημένη του ομάδα το 1961 για να συνεχίσει σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών (Βύζας Μεγάρων, Αίας Σαλαμίνας, Ορχομενός, Τριγλία και Α.Ε. Χαλανδρίου). Aπό το 1961 μέχρι και το 2012, σε ηλικία 85 ετών, δεν έλειψε ούτε σε ένα επετειακό παιχνίδι του συνδέσμου Βετεράνων του Ολυμπιακού απέναντι στους παλαίμαχους της Προοδευτικής, που διεξάγεται πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή. Ο Ρωσσίδης, απεβίωσε σε ηλικία 93 ετών. Γεννημένος στις 3 Φεβρουαρίου 1927 στο Φάληρο, ήταν βασικό μέλος των “ερυθρόλευκων” που κατέκτησε έξι διαδοχικά πρωταθλήματα από το 1954 μέχρι το 1959, παίρνοντας το προσωνύμιο “Θρύλος”.
Ανδρέας Μουράτης (1945)
Ο θρυλικός “Μιζούρι” είχε συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με τον Ολυμπιακό, σε δύσκολες και συνάμα σκληρές εποχές. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε στις 22 Ιουνίου 1945 στο φιλικό παιχνίδι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ που έληξε 1-1. Το ματς δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελε ο ίδιος καθώς πέτυχε αυτογκόλ! Συνολικά κατέγραψε 130 συμμετοχές με την ερυθρόλευκη φανέλα και ειδικά σε μια περίοδο όπου η χώρα μας βρισκόταν στη δίνη του εμφύλιου πολέμου. Επίσης, στην περίοδο της κατοχής είχε ενεργό ρόλο στην αντίσταση. Ήταν σήμα κατατεθέν της δύναμης, της αντοχής αλλά και του πείσματος, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας. Άλλωστε, δεν ήταν τυχαίο και το παρατσούκλι “Μουράτ Ασλάν” (“Μουράτης το Λιοντάρι”) που του είχε δοθεί σε αγώνα της Εθνικής Ελλάδας.
Μαρσέλο Μπαλμπόα (1994)
Μια ιδιαίτερη κατηγορία παίκτη στο αφιέρωμα με τα… θρυλικά μουστάκια του Ολυμπιακού, καθώς δεν έπαιξε ποτέ σε επίσημο παιχνίδι. Παρά μόνο σ’ ένα φιλικό ματς το 1994 κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, όπου προβλήματα στο μαρκάρισμα με αντίπαλο τον νεαρό Ντάρκο Κοβάσεβιτς! Ήταν διεθνής στόπερ με τις ΗΠΑ και μάλιστα είχε ρόλο βασικού μαζί με τον Αλέξι Λάλας όπου διακρίθηκε στο Μουντιάλ του 1994, με σημαντική παρουσία και στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1990 και 1998. . Ωστόσο, η τελική απόφαση του προπονητή Τάις Λίμπρεχτς, ήταν να μην προχωρήσει η απόκτηση του Μπαλμπόα. Σε μια περίοδο όπου… οργίαζε η μεταγραφολογία για πιθανή απόκτηση και του Σουηδού Νίκλας Κίντβαλ, αλλά ούτε εκείνη η περίπτωση προχώρησε.
